Eίναι μια συνέντευξη για την οποία κάθε εισαγωγή περιττεύει. Βέβαια, η Ελένη Ράντου την χαρακτηρίζει ως συνάντηση. «Υπάρχουν συναντήσεις που βαριέσαι, άλλες όχι. Ακόμα έχω κουράγιο να αναζητώ μια καλή συζήτηση». Έτσι απαντάει στην πρώτη ερώτηση που της έκανε το «Κ».
Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες στο θέατρο και στην τηλεόραση, η Ελένη Ράντου εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο κορίτσι όλων. Κάποιος πρόσφατα την παρομοίασε με ένα είδος λαϊκού ήρωα: την αγαπούν οι εικοσάρηδες, οι γονείς τους, οι παππούδες τους. Το θέατρο Διάνα είναι από τις λίγες αθηναϊκές σκηνές που επί δεκαετίες δεν γνωρίζει άδεια πλατεία. Φέτος, για δεύτερη σεζόν, To πάρτι της ζωής μου (σε διασκευή δική της και σκηνοθεσία Ανέστη Αζά, ίσως η πιο προσωπική της δουλειά έως τώρα) είναι sold out και ήδη ανακοινώνει παραστάσεις για του χρόνου.
Ωστόσο, αν δεν έκανε θέατρο, θα είχε ασχοληθεί με τις γλώσσες. Ομολογεί πως έχει τεράστια λατρεία από τον καιρό των ακαδημαϊκών της χρόνων στη Φιλολογική Σχολή. «Ένα από τα θέματα που με πληγώνει στο politically correct είναι που ενοχοποιεί λέξεις αντί για νοοτροπίες». Σε μια βαθιά προσωπική συζήτηση, η δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για το πώς το προσωπικό βίωμα στο θέατρο μπορεί να γίνει πανανθρώπινο, τη σχέση γονιού-παιδιού, τις υποχωρήσεις, την εθιστική παρακολούθηση της σειράς Dr House και για την ανάγκη της να βρει τέταρτο για την μπιρίμπα.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 17 Μαρτίου με την «Καθημερινή».