Φεύγουμε από το Λαύριο. Η ομώνυμη λεωφόρος, όπως και ό,τι έχει απομείνει από τη σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε την πόλη με το Νέο Ηράκλειο και τους Αγίους Αναργύρους μέχρι το 1962, ακολουθεί για λίγα μέτρα την ακτογραμμή. Στο βάθος, η Μακρόνησος. Τα κύματα ούτε που παφλάζουν. Υπάρχει μια ταμπέλα, που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από αυτήν. Απεικονίζει ένα ψάρι με πόδια δρομέα, έχει μια λεζάντα στα αγγλικά που ευαισθητοποιεί για το φαινόμενο της υπεραλιείας. Το φόντο της είναι το μπλε της θάλασσας και οι πέντε καμινάδες της ΔΕΗ. Βιομηχανικό τοπίο μεν, αλλά με διαφορετική αύρα από εκείνη της Ελευσίνας. Ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο. Μαλλιά και σκέψεις ανακατωμένα.
Σαράντα πέντε χρόνια νωρίτερα, ο Σαββόπουλος σκάρωσε στίχους γύρω από το Λαύριο. «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά στην αγορά στο Λαύριο. Είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά, κι όλο φοβάμαι τ’ αύριο». Σήμερα, το αύριο δεν φαίνεται να απειλεί τους ρυθμούς της πόλης. Εδώ δεν είναι Αθήνα, κι ας υπάρχουν πολλές ταμπέλες που δείχνουν την κατεύθυνση που οδηγεί σ’ αυτήν. Δίνει την εντύπωση μιας μικρής επαρχιακής πόλης που θα έβρισκε κανείς στα παράλια της Μακεδονίας, στις ακτές του Ιονίου Πελάγους, στο τραχύ έδαφος της Πελοποννήσου. Ενός τόπου που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να αποφορτίσει τους κατοίκους μιας μεγάλης πόλης που θέλουν να κάνουν διάλειμμα από τη ζωή τους, να αφεθούν στην απαλή δροσιά της θάλασσας και να πάρουν μια τζούρα «αλλαγής παραστάσεων», πριν επιστρέψουν τη Δευτέρα στη δουλειά. Αυτή είναι η εντύπωση που έχουν για το Λαύριο οι επισκέπτες του. Ωστόσο, το Λαύριο δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τους χιλιάδες κατοίκους που του δίνουν ζωή, αλλά και χωρίς την ιστορία του.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί σήμερα με την «Καθημερινή της Κυριακής».