Είμαστε τρεις φιγούρες στα ριγέ. Το πορτοκαλί μοιάζει με το ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού και το κόκκινο, το πράσινο και το μαύρο μ’ εκείνο της θάλασσας όταν βραδιάζει. Αυτής που σε καλεί να κολυμπήσεις, να «την πιεις στο ποτήρι…». Οι ρίγες μας γίνονται κώδικας… Κώδικας τέχνης!
Είμαστε τρία περίεργα αγόρια (για το κοινό γούστο…) με σχεδόν ολόσωμα μαγιό, που ήταν στη μόδα στις αρχές του περασμένου αιώνα. Εντάξει, μπορεί να μην είμαστε και τόσο… in fashion, όμως αισθανόμαστε περήφανοι που συμμετέχουμε σε έργο του φοβερού και τρομερού Πάμπλο Πικάσο. Βρισκόμαστε σε μια παραλία και παίζουμε με την μπάλα λίγο πριν βουτήξουμε. Πιο κει, ο Πάμπλο, κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα και με ριγέ μαγιό επίσης, μας ζωγραφίζει.
Ακούστε τι έγινε εκείνο το απόγευμα: Η μπάλα γλίστρησε από το χέρι του Αλφόνσο και έπεσε σε μια κυρία που λιαζόταν. Εκείνη, έξαλλη στην κυριολεξία, την πήρε και την πέταξε πίσω σ’ εμάς. Την έπιασα, αλλά μου γλίστρησε και προσγειώθηκε σε κάτι κεφτεδάκια που έτρωγε μια οικογένεια. Ο πιτσιρικάς άρχισε να κλαίει γοερά, ενώ ο σκύλος που ήταν δεμένος στην ομπρέλα της διπλανής παρέας «έσπασε τα δεσμά του» και πήγε και τα έφαγε όλα μεμιάς! Υποσχέθηκα στην οικογένεια πως θα τους έκανα το τραπέζι στην καντίνα της παραλίας, όταν σύντομα διαπίστωσα πως οι τσέπες μου ήταν άδειες!
Εν τω μεταξύ, η μπάλα πετάχτηκε με δύναμη από τον νευριασμένο μπαμπά στην παρέα μας. Την έπιασε ο Μάρκος στον αέρα και συνεχίσαμε το παιχνίδι, σε μια «ανάστατη» παραλία! Μέχρι που γλίστρησε για άλλη μία φορά και έφυγε στη θάλασσα. Τότε ήταν που άρχισε να φυσάει ένας δυνατός αέρας και τη βλέπαμε να κολυμπάει στο πέλαγος. Άρχισα να φωνάζω: «Η μπάλα, η μπάλα…». Και τότε, μια ολόκληρη παραλία, ο σκύλος, το παιδάκι με τον κεφτέ γεμάτο άμμο στο χέρι, η μαμά, ο μπαμπάς, γιαγιάδες και παππούδες, σαν να τους είχε χτυπήσει ο ήλιος στο κεφάλι, μπήκαν στη θάλασσα να κυνηγήσουν την μπάλα, που ποτέ, τελικά, δε βρέθηκε…
Ο μόνος ήρεμος ήταν ο Πάμπλο, που έβαζε το ένα τελάρο πίσω από το άλλο και ξάφνου, μέσα στην τρέλα του καλοκαιριού, έφτιαξε το έργο που βλέπετε. Τον άκουσα να λέει: «Αυτό είναι! Κάτι έκανα και σήμερα!…»
Κι έτσι, συνεχίστηκε η ιστορία της τέχνης… Ήταν καλοκαίρι του 1928, σε μια παραλία…