Η αφετηρία μιας μοναχικής περιήγησης στην καρδιά του σουρεαλισμού. Στη μιάμιση ώρα που διήρκεσε το ταξίδι από την πολύβουη Βαρκελώνη προς τη μικροσκοπική γενέτειρα του Νταλί, με το βλέμμα έξω από το παράθυρο στο εναλλασσόμενο τρέιλερ της καταλανικής εξοχής, έκανα εκατοντάδες σκέψεις. Άλλες τόσες κατά τη διάρκεια της πεντάωρης παραμονής στο δαιδαλώδες Μουσείο Νταλί, ανάμεσα σε αινιγματικά και γεμάτα πολυσημία έργα.
Αναποφάσιστη για το αν η αισθητική του ιδιοφυούς καλλιτέχνη ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου, έκθαμβη, όμως, από το τι μπορεί να γεννήσει η σύζευξη του ναρκισσισμού και της ιδιοφυΐας, βγήκα από το μουσείο και περπάτησα στα σοκάκια της πόλης, για να χαρώ την ηχώ των εικόνων που αποκόμισα.
Η σκέψη μου για μέρες μετά εξακολουθούσε να λειτουργεί συνειρμικά και σουρεαλιστικά. Ωστόσο, τίποτε από αυτά που είδα και σκέφτηκα δεν ξεπερνά τον σουρεαλιστικό καμβά της πραγματικότητας που προσγειώθηκε στη ζωή μας δύο μήνες μετά.
Σκέφτομαι πως τα σημειωματάριά μου έχουν εκατοντάδες ταξιδιωτικές καταγραφές. Και στο πρόγραμμα υπάρχει πάντα ένας μελλοντικός προορισμός και το ένα όνειρο ζωής, να διασχίσω τον Ζαμβέζη και να φτάσω στους Καταρράκτες Βικτωρίας. Το ωραιότερο ταξίδι, όμως, είναι η ίδια η ζωή!
– Ελένη Ζαχαράτου