Κάπου κάπου αναπολώ ένα ταξίδι που έκανα πέρυσι στην «Πόλη των Ανέμων». Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως βρίσκομαι πάλι στην καρδιά του Σικάγου. Περπατώ με πυρετώδη ενθουσιασμό στη νότια όχθη του ομώνυμου ποταμού με το βαθυπράσινο χρώμα και δεν μπορώ παρά να στρέψω το βλέμμα μου προς τα πάνω. Γιγαντιαία και επιβλητικά ορθώνονται τα κτίρια γύρω μου. Εμβληματικά τοπόσημα της δεκαετίας του 1920, όπως το Wrigley Building από τη μια, πανύψηλα φουτουριστικά οικοδομήματα από γυαλί και ατσάλι που μοιάζουν με παλάτια, από την άλλη.
Υπάλληλοι των γειτονικών γραφείων κάθονται είτε στα μικρά καφέ είτε στα σκαλιά κάτω από τα δέντρα και κουβεντιάζουν περί ανέμων και υδάτων. Πλοία με σμήνη τουριστών από τα πέρατα της Γης πλέουν το ένα μετά το άλλο μπροστά μου. Μια χούφτα φοιτητές βάλθηκαν να εξερευνήσουν με τα καγιάκ τους το θαυμαστό αυτό υπαίθριο μουσείο αρχιτεκτονικής. Προτιμώ όμως να συνεχίσω τον περίπατό μου στη Magnificent Mile, την περίτεχνα διακοσμημένη λεωφόρο με τις λαμπερές βιτρίνες, που μου θυμίζει την ξακουστή 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης.
Νιώθω την ανάγκη να απολαύσω την πανοραμική θέα της μεγαλούπολης από το παρατηρητήριο του 875 North Michigan Avenue. Το ασανσέρ με οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον 94ο όροφο του κτιρίου. Μα την ανάσα μού κόβει η θέα. Η χρυσή ακτή της πόλης, η απεραντοσύνη της λίμνης του Μίσιγκαν και οι εκατοντάδες ουρανοξύστες συνθέτουν μια εικόνα που θα χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω.
– Χρίστιαν-Ιωάννης Παπαγεωργίου
Στείλτε μας στο [email protected] φωτογραφίες από ταξίδια που κάνατε και σύντομα κείμενα γι’ αυτά που ονειρεύεστε.