Βρεθήκαμε οικογενειακώς στη Σέριφο στις αρχές Ιουλίου. Ο κόσμος, δυστυχώς, ελάχιστος. Κάπως έτσι πρέπει να ήταν το νησί στις αρχές Μαρτίου υπό κανονικές συνθήκες. Στο Λιβάδι, τα τραπεζάκια πάνω στην άμμο σε προσκαλούσαν για έναν μεζέ, είτε ήταν η ώρα του είτε όχι, και, σε συνδυασμό με τα ογκώδη αλμυρίκια που πρόσφεραν τη σκιά τους, ζωγράφιζαν μια εικόνα μέσα στην οποία λαχταρούσες να μπεις.
Στην παραδίπλα ταβέρνα, η μαγείρισσα μπήκε για λίγο στη θάλασσα να βρέξει τα κουρασμένα από την ορθοστασία πόδια της. «Τέτοιο εργασιακό περιβάλλον θα το ζήλευαν πολλοί» σκέφτηκα…
Το απόγευμα, με τον ήλιο να πέφτει πίσω από τη Χώρα, ένας καφές παρέα με ένα Σερφιώτικο παστάκι στον Ναυτικό Όμιλο ήρθε να συμπληρώσει το παζλ μιας τέλειας μέρας. Μέσα στη θάλασσα, μια βαρκούλα, βγαλμένη λες από παιδική ζωγραφιά, σε έκανε να αναρωτιέσαι αν τα ζεις όλα αυτά ή είναι απλώς ένα όνειρο…
– Δημήτρης Μπαρμπάτσαλος
Στείλτε μας στο [email protected] φωτογραφίες από ταξίδια που κάνατε και σύντομα κείμενα γι’ αυτά που ονειρεύεστε.