Τα πόδια τρέχουν πιο γρήγορα από τη ματιά, προσπαθώντας να έρθουν όλο και πιο κοντά σ’ αυτό το παράξενο τοπίο, που θυμίζει πίνακα κάποιου μέρους για το οποίο ακούς πολλά, αλλά ποτέ δεν το συναντάς. Στην πραγματικότητα, έρχεσαι αντιμέτωπος με την ακινησία του χρόνου, ο οποίος έχει εξατμιστεί, όπως και η θάλασσα, αφήνοντας πίσω του μια αλμυρή ανάμνηση πλημμύρας. Στον ορίζοντα διαγράφεται η ανάγκη της ακτής να βρει το τέλος της. Κοιτάς τριγύρω σου για μια ένδειξη ζωής την οποία εκκινεί το πέταγμα των κουρουνών, που προηγουμένως είχαν κουρνιάσει παραμονεύοντας το επόμενο θήραμα.
Το καφετί χρώμα της άμμου συναντιέται με μια κάτασπρη και παχύρρευστη επιφάνεια που σου απαγορεύει να προχωρήσεις πολύ μακριά. Βρίσκεσαι σε μια έρημο φτιαγμένη από αλάτι και δίψα. Εισπνέοντας τον ζεστό καλοκαιρινό αέρα, προσπαθείς να παρατηρήσεις κάθε λεπτομέρεια αυτού του αποξηραμένου κάδρου, τις οποίες, μάλλον, πλάθει το μυαλό προσπαθώντας να βγάλει νόημα από αυτή την ιδιότροπη χημεία χρωμάτων. Η ώρα περνάει καθώς ο ήλιος καίει την άμμο και το δέρμα. Η φωνή χάνεται στη βοή του ανέμου, ενώ η σκέψη προσπαθεί να βρει τον δρόμο της λογικής, που εμφανίζεται και πάλι με το άνοιγμα της πόρτας του κακοπαρκαρισμένου στον χωματόδρομο αυτοκινήτου.
– Λήδα Κτώνα
Στείλτε μας στο [email protected] φωτογραφίες από ταξίδια που κάνατε και σύντομα κείμενα γι’ αυτά που ονειρεύεστε.