Και πότε θα πάμε στο Palouse; Στη μέση του πουθενά, οδηγώντας ανάμεσα σε αγελαδότοπους, καθώς πλησιάζεις, βλέπεις ένα φαράγγι. Σαν να σχίστηκε η γη στα δύο. Το φαράγγι κρύβει κι έναν καταρράκτη με ινδιάνικο όνομα: Palouse. Αρχικά δεν το βλέπεις, αλλά όσο πλησιάζεις ακούς ένα βουητό.
Κοιτάς από ψηλά και εμφανίζεται μπροστά σου ένας ποταμός σε σχήμα φιδιού. Ένα μικρό Grand Canyon στην Ουάσιγκτον. Η φύση την άνοιξη οργιάζει. Κροταλίες κυκλοφορούν τριγύρω και τρώνε τα ποντικάκια της πεδιάδας που ανοίγουν τρύπες στη γη. Οι ινδιάνικοι μύθοι σε παρασέρνουν.
Στο σημείο του καταρράκτη μια επική μάχη προηγήθηκε. Πέντε γίγαντες κυνηγούν έναν κάστορα να σκοτώσουν. Με το λάδι του θα λιπάνουν τα μαλλιά τους. Κάθε φορά που ο κάστορας πληγώνεται, χαράζει με τα νύχια του το φαράγγι στη μορφή που έχει σήμερα. Ο κάστορας πέθανε από τις πληγές του και η γιγαντιαία καρδιά του μετατράπηκε σε πέτρα από όπου ξεπετάχτηκαν όλες οι φυλές της περιοχής, λέει ο μύθος. Το Palouse λέγεται ότι «ξεπήδησε από την καρδιά του».
– Ελένη Πάτερσον