Είναι πιθανό να τη συναντήσεις χωμένη μέσα στους καλαμιώνες των ελληνικών λιμνών ή πίσω από θάμνους μέσα στα δάση, σίγουρα πάντως θα κρατά κιάλια στα χέρια της. Η Ρούλα Τρίγκου είναι υπεύθυνη ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και επικοινωνίας της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας και για χάρη των πουλιών ταξιδεύει συνέχεια. «Τα πουλιά δεν γνωρίζουν σύνορα, οπότε ούτε κι εμείς», λέει και εξηγεί ότι η Ορνιθολογική είναι για εκείνη σαν το σπίτι της, αφού μπήκε στη μεγάλη «οικογένειά» της το 1995, ως εθελόντρια αρχικά. Αυτή ακριβώς η ενασχόληση ήταν που την ώθησε να επιλέξει κατόπιν και το αντικείμενο σπουδών της και κατ’ επέκταση την εργασία της.
Με μέσο όρο τρία ταξίδια τον μήνα (τις περιόδους μετανάστευσης των πουλιών, άνοιξη και φθινόπωρο, λείπει σε συνεχόμενα διαστήματα), παραδέχεται ότι ο παράγοντας «ταξίδι» ήταν κίνητρο ώστε να επιλέξει τη συγκεκριμένη δουλειά: «Θεωρώ αδιανόητο να μην ταξιδεύω. Πάντα ήθελα να κινούμαι, να γνωρίζω κόσμο, να αλλάζω εικόνες. Αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή μου να ασχοληθώ με τη διατήρηση των ειδών και την ενημέρωση του κοινού – είναι μια δουλειά με διαρκείς μετακινήσεις εντός και εκτός Ελλάδος, καθώς υλοποιούμε και διασυνοριακά προγράμματα. Η περιβαλλοντική εκπαίδευση, οι δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, τα διεθνή συνέδρια, οι εκθέσεις αλλά και τα φεστιβάλ ορνιθοτουρισμού απαιτούν ταξίδια και συγκλίνουν σε ένα υπέροχο γεγονός: πως τα πουλιά καταφέρνουν να φέρουν κοντά τόσο πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Ταξιδεύοντας, μπορώ να προσφέρω περισσότερο σε αυτό που αγαπώ: την προστασία της φύσης και της άγριας ζωής». Παθιασμένη με τη δουλειά της, τονίζει ότι, αν δεν έχεις πραγματική αφοσίωση, δεν αντέχεις ούτε τα συνεχή ταξίδια, ούτε τις δυσκολίες που προκύπτουν και εξηγεί: «Βλέπω την ομορφιά και τη σοφία της φύσης και δίνω με τη σειρά μου στους άλλους ανθρώπους να καταλάβουν την αξία της. Και ξαφνικά συνειδητοποιώ πόσοι θέλουν να την καταστρέψουν, πράγμα δύσκολο να το διαχειριστείς. Στην Ελλάδα, στο όνομα μιας δήθεν ανάπτυξης, υπάρχει άλωση της νομιμότητας και δεν τηρείται η ευρωπαϊκή νομοθεσία».
Από την Ευρώπη έως την Ασία και την Αφρική, διοργανώνονται συναντήσεις εργασίας με άλλους φορείς προστασίας της φύσης ώστε να σχεδιαστούν προγράμματα. Το πιο ξεχωριστό της ταξίδι ήταν στην Ουγκάντα: «Εκτός του ότι διαθέτει τους πιο αγαπημένους μου βιότοπους –σαβάνα και τροπικά δάση βροχής– μέσα στα οποία επί τρεις εβδομάδες παρατηρούσαμε πουλιά, οι συνάδελφοι εκεί είναι αξιέπαινοι. Μεταξύ άλλων, έχουν σχηματίσει γυναικείες ομάδες ορνιθοπαρατήρησης. Οι γυναίκες στην Ουγκάντα, που είναι μια φτωχή κοινωνία, δεν έχουν πολλές δυνατότητες και με τις ομάδες αυτές εκπαιδεύονται για να γίνουν οδηγοί για τους επισκέπτες. Έτσι, συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην προστασία του περιβάλλοντος αλλά και στην ανάπτυξη του οικοτουρισμού, που παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην Αφρική, ενώ οι ίδιες αποκτούν εισόδημα και γίνονται ανεξάρτητες οικονομικά. Η επαφή με αυτές τις γυναίκες ήταν επίσης μια σπουδαία εμπειρία για μένα, καθώς ζητούσαν συμβουλές για το πώς να διαχειριστούν τους άνδρες, τους δικούς τους ή τους επισκέπτες», θυμάται.
Στην Ελλάδα επιστρέφει πάντα στη λίμνη Κερκίνη, έναν αγαπημένο της τόπο όπου εργαζόταν για χρόνια, τον οποίο όμως ξεχωρίζει και σαν οικοσύστημα. Κάθε φθινόπωρο, ωστόσο, η σκέψη της ταξιδεύει στο παρθένο δάσος Φρακτού στη Ροδόπη. Είναι και η εποχή του χρόνου που θα πρότεινε σε κάποιον να το επισκεφτεί, ενώ για την Κερκίνη θα σύστηνε την άνοιξη: «Γίνεται πουλοχαμός που λέμε εμείς, οι αποικίες είναι γεμάτες και η λίμνη καλύπτεται από νούφαρα. Για χειμώνα, αξίζει ένα ταξίδι έως τον Αμβρακικό και το Δέλτα του Έβρου, για καλοκαίρι στα δάση της Ροδόπης και στην Κρήτη για τα αρπακτικά». Στον υπόλοιπο πλανήτη ξεχωρίζει την Κολομβία και γενικώς τα τροπικά δάση της Λατινικής Αμερικής για τα ενδημικά είδη τους, το Ισραήλ για την περίοδο της μετανάστευσης, την Ταϊβάν για τα ασιατικά είδη, την Αφρική για τα δάση βροχής και το περίφημο πάρκο Σερενγκέτι ή ακόμη και τις απέραντες λίμνες του Βορρά, κοντά στον Αρκτικό Κύκλο. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «αν δεν τα δεις με τα μάτια σου όλα αυτά, δεν πιστεύεις ότι υπάρχουν στα αλήθεια, αλλά μόνο στα ντοκιμαντέρ…».