Αρχικά θέλω να δηλώσω πως το μεγαλείο της φύσης μού πρόσφερε μεγάλη παρηγοριά και χαρά στα ταξίδια μου τους τελευταίους 24 μήνες. Ωστόσο, πρέπει να εξομολογηθώ κάτι: ελάχιστα πράγματα με κάνουν να νιώθω πιο ζωντανή από το να εξερευνώ μια ξένη πόλη μόνη μου. Πόσο μου είχε λείψει!
Για το ταξίδι μου στην Αθήνα, που τόσο λαχταρούσα, έψαχνα να βρω το τέλειο μέρος για διαμονή. Κάτι με χαρακτήρα, με κάποιες πινελιές πολυτέλειας, αλλά ταυτόχρονα λιτό, ώστε να μπορώ να φαντασιώνομαι ότι αυτή είναι όντως η ζωή μου και ότι πράγματι έχω ένα σικ διαμερισματάκι στα όρια του Κολωνακίου με τα Εξάρχεια, σε ένα κομψό νεοκλασικό κτίριο, όπου κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του 1960 έμειναν ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο. Επιτρέψτε μου να σας συστήσω το Monsieur Didot (Σίνα 48).
Αυτό το υπέροχο boutique hotel με τα έξι δωμάτια, με μια ξύλινη καλοδιατηρημένη ελικοειδή σκάλα 100 ετών, που σε καλωσορίζει στους ροζ γύψινους τοίχους του, ανακαινίστηκε με μεγάλη προσοχή και ευαισθησία από τις δύο ιδιοκτήτριες και φίλες Ναταλία Γεωργοπούλου και Μαργαρίτα Παπαϊωάννου. Το κάθε δωμάτιο είναι διακοσμημένο με πολύ εκλεπτυσμένο τρόπο, με τις τέχνες της γραφής, της ποίησης και της τραγουδοποιίας παρούσες. Έμεινα στο The Sonnet, όπου οι μπλε επιφάνειες συνδυάζονται αρμονικά με ράφια γεμάτα προσεκτικά επιλεγμένα παλιά βιβλία (στα ελληνικά και στα αγγλικά), ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές δημιουργίες και είδη καθημερινής χρήσης, όπως κεραμικά μπολ και κούπες σε φυσικά σχήματα. Το πρωινό ‒πλούσιο κρεμώδες γιαούρτι, δημητριακά, αυγά και καφές‒ προσφέρεται στο δωμάτιο σε έναν μικρό δίσκο και μοιάζει σαν βγαλμένο από σελίδα περιοδικού διακόσμησης. Να αναφέρω επίσης ότι το ξενοδοχείο ονομάζεται Didot ως φόρος τιμής στην ομώνυμη νεοκλασική γραμματοσειρά που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα και που τυχαίνει να είναι η γραμματοσειρά που χρησιμοποιεί η Vogue στο λογότυπό της. Μάλλον δεν ήταν τυχαίο που το αγάπησα τόσο…
Η βαθιά ιστορία της γειτονιάς που βρίθει από μποέμ διανοουμένους και άρωμα βιβλίου είναι αναζωογονητική και εμφανής παντού, καθώς μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ξεπηδούν από κάθε γωνία. Προτού ξεκινήσω για το ταξίδι μου, ο γείτονάς μου στο Λονδίνο (ένας Έλληνας διανοούμενος) μου ανέφερε πως η εκλιπούσα μητέρα του, μια πρωτοπόρος Ελληνίδα φεμινίστρια ονόματι Ελένη Παμπούκη, διατηρούσε κάποτε βιβλιοπωλείο επί της οδού Σίνα 38 (λίγο πιο κάτω από το Monsieur Didot). Ήταν το πρώτο φεμινιστικό βιβλιοπωλείο στην πόλη που πουλούσε γυναικεία λογοτεχνία και παιδικά βιβλία, ενώ αποτελούσε χώρο για φεμινιστικές συγκεντρώσεις και συζητήσεις. Ακριβώς απέναντι από το βιβλιοπωλείο, που δεν υπάρχει πια, με ενθουσιασμό ανακάλυψα τον εκδοτικό οίκο Μέλισσα (Σκουφά 58) και συγκεκριμένα τη συλλογή εικονογραφημένων βιβλίων για παιδιά σε φουτουριστικό αρ ντεκό ύφος (σε ελληνικά και αγγλικά) και αγόρασα ένα βιβλίο για τον Γρύπα στον μικρότερο γιο μου.
Διασχίζοντας τους μποέμ δρόμους των Εξαρχείων, αντιλαμβάνομαι τη δυναμική σύγκρουση παλιού και νέου στη συνύπαρξη αντικερί, χίπστερ μπουτίκ, στεκιών για καφέ, κουρείων και ανεξάρτητων γκαλερί, που προσφέρουν μια μποέμ νότα. Λάτρεψα τα cool, εμπνευσμένα από τον δρόμο ανδρικά ρούχα και τη «σκεϊτμπορντίστικη» ατμόσφαιρα του Playroom (Σκουφά 50), από όπου αγόρασα ένα από τα oversized μπλουζάκια σε dusty pastel αποχρώσεις για τον μεγαλύτερο γιο μου.
Μικρό θησαυρό σε μορφή μπουτίκ αποτελεί το ιδιόμορφο concept store It’s all, oh so souvenir to me! (Σίνα 44), όπου το χίπστερ χιούμορ συναντά τη σύγχρονη χειροτεχνία και όπου μπορείτε να αγοράσετε φανταστικά σκουλαρίκια «Rosie the Riveter». Να μου πάρω ένα ζευγάρι; Εννοείται.
Δυνητικά πιο επικίνδυνο για το τραπεζικό μου υπόλοιπο είναι το Rodios Industrial (Πινδάρου 7), μια τρομερά προσεγμένη αντικερί που αντανακλά τη διορατική ματιά της ιδιοκτήτριάς της Φιόνας Ρόδιου, κόρης του Κωνσταντίνου, που ειδικεύεται σε «αντίκες» από τη δεκαετία του 1960 μέχρι του 1990, μια μείξη ποπ αρτ ευφορίας και βιομηχανικής κομψότητας. Καθώς επεξεργαζόμουν την πιθανότητα να στείλω μια αυθεντική Tolix καρέκλα πίσω στο Λονδίνο, αντιλήφθηκα ότι ήταν ώρα για καφέ, οπότε κατευθύνθηκα προς το Samba Coffee Roasters (Σόλωνος 36), ένα στέκι για καφέ που μου σύστησε η αρχισυντάκτρια του περιοδικού που κρατάτε στα χέρια σας. Παρήγγειλα έναν flat-white με γάλα βρόμης και πρέπει να ομολογήσω, αγαπητοί αναγνώστες, πως ήταν εξαιρετικός.
Το ορμητήριό μου στην οδό Σίνα είναι ιδανικό για την εξερεύνηση τoυ ιστορικού μεγαλείου της πόλης με τα πόδια. Σηκώνομαι νωρίς και ξεκινάω για την Ακρόπολη –την ώρα που η πόλη αρχίζει να ξυπνάει– και, περνώντας προσεκτικά ανάμεσα από διερχόμενα μηχανάκια, συνεχίζω την πορεία μου. Ο περίπατός μου θα διαρκούσε περίπου 30 λεπτά αν δεν αποσπούσε την προσοχή μου το πυρετώδες βουητό από τα καφέ στο πεζοδρόμιο και τα περίπτερα που άνοιγαν, κι αν δεν στεκόμουν να θαυμάσω τις αθηναϊκές νεραντζιές και τις πόρτες σε παστέλ αποχρώσεις που έδιναν τη θέση τους σε γραφικά ταβερνάκια και χρωματιστές μονοκατοικίες, καθώς ανέβαινα προς την Ακρόπολη. Είναι απόλυτα μαγευτικό το να βρίσκεσαι εδώ πάνω, βλέποντας την πανοραμική όψη της πόλης με το πρωινό φως. Τη χειμερινή περίοδο, οι ώρες λειτουργίας του μουσείου είναι 09.00 με 17.00 τις καθημερινές (το ωράριο διευρύνεται από Παρασκευή έως Κυριακή). Ονειρεύομαι ήδη να σχεδιάσω μια νέα επίσκεψη που θα συμπέσει με την αυγουστιάτικη πανσέληνο, όταν και το μουσείο παραμένει ανοιχτό μέχρι τα μεσάνυχτα.
Είμαι φανατική λάτρις της σύγχρονης τέχνης και, καθώς περιπλανώμαι στους δρόμους της πόλης, φίλοι του χώρου μού στέλνουν τις προτάσεις τους. Μου αρέσει πολύ το τολμηρό, κωμικό, έντονο ύφος του εκθεσιακού προγράμματος στην γκαλερί Allouche Benias (Κανάρη 1). Ωστόσο, αν αναζητάτε μια ασύγκριτη εμπειρία καλλιτεχνικής ψυχικής ανάτασης, συντροφιά με τους μετρ της μοντέρνας τέχνης, μπορείτε να περάσετε μία ώρα χαζεύοντας τα έργα του Πικάσο και του Σεζάν που εκτίθενται στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή (Ερατοσθένους 13). Ακόμα, για μια απολαυστική εμπειρία σύγχρονης τέχνης και μεγαλειώδους μοντέρνας αρχιτεκτονικής, το Μουσείο Μπενάκη-Πειραιώς 138 αποτελεί τον ιδανικό χώρο για να ολοκληρώσετε μια γεμάτη μέρα, παρακολουθώντας μια έκθεση φωτογραφίας και αναλύοντάς την καθώς θα απολαμβάνετε ένα κοκτέιλ στον μεγάλο προαύλιο χώρο στο άνοιγμα μεταξύ των κτιρίων, μαζί με πολλούς μαυροντυμένους φιλότεχνους.
Και για δείπνο; Το πρώτο μου βράδυ δείπνησα στο διάσημο Athénée (Βουκουρεστίου 9), το εστιατόριο-ορόσημο της πόλης, όπου οι editors της Vogue Greece απολαμβάνουν το brunch τους τις Κυριακές. Καθώς πέφτει η νύχτα, το πνεύμα υπέρλαμπρων συνδαιτυμόνων του παρελθόντος, όπως η Μελίνα Μερκούρη και η Σοφία Λόρεν, και ο σουίνγκ ρυθμός της τζαζ, προσδίδουν στο πολυτελές μενού και στον όμορφο χώρο έναν αέρα ακαταμάχητης κλασικής γοητείας. Το δεύτερο βράδυ κινήθηκα πιο κοντά στη βάση μου και δείπνησα στη ζεστή trattoria της γειτονιάς, Capanna (Πλουτάρχου 38), όπου το μενού της ημέρας περιλάμβανε ολόφρεσκα ορεκτικά και πανέμορφα πιάτα με ζυμαρικά. Τέλος, μοιράστηκα ένα τιραμισού με θρυμματισμένη bitter σοκολάτα που ήταν τόσο νόστιμο, που πιθανότατα θα έπρεπε να είναι παράνομο.
Νιώθω πως η αθηναϊκή μου περιπέτεια μόλις ξεκίνησε. Monsieur Didot, θα επιστρέψω.
ME ΜIA MΑTIA
Για φαγητό:
Δοκιμάστε ένα πιάτο στραπατσάδα σε αυτό το φανταστικό deli.
Yoleni’s Greek Gastronomy (Σόλωνος 9)
Για αγορές:
Βρείτε υπέροχα οργανικά προϊόντα ομορφιάς, ιδανικά για δώρα, σε αυτό το καταπληκτικό φαρμακείο. Μια πανδαισία για τις αισθήσεις.
The Naxos Apothecary (Κολοκοτρώνη 3-5 & Βουλής)
Για λιχουδιές:
Τα μπισκότα βουτηγμένα σε σοκολάτα είναι ακαταμάχητα. Σας προειδοποίησα.
Athens Bakery (Σίνα 26)