Τις προάλλες ήρθε ένα email στην εφημερίδα για την ανάδειξη ενός μονοπατιού στη Μεσσηνία. Από προώθηση σε προώθηση, έφτασε κάποτε στην οθόνη μου. Μιλούσε, εν πολλοίς, για ένα μικρό χωριό, τον Σελλά, που βρίσκεται 19 χλμ. από την Κυπαρισσία και οι κάτοικοί του καθάρισαν ένα παμπάλαιο μονοπάτι που οδηγεί στο μοναστήρι του Αγίου Νικήτα. Με μια γρήγορη έρευνα ανακάλυψα πως το ίδιο email που λάβαμε εμείς έχει σταλεί και σε πεζοπορικούς συλλόγους της Ελλάδας. Ιστορικό το μοναστήρι του 16ου αιώνα, ιστορικό και το μονοπάτι αφού υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκε για 400 χρόνια αλλά δεν θα πω ψέματα: αυτό που μου κίνησε περισσότερο την περιέργεια είναι ότι άκουγα πρώτη φορά στη ζωή μου αυτό το χωριό με αφορμή ένα μονοπάτι και ότι το ίδιο χωριό έχει εκλέξει γυναίκα πρόεδρο. Το ότι το προωθούν σεμνά, προσκαλώντας πεζοπορικούς συλλόγους, ήταν ένας λόγος παραπάνω να επικοινωνήσω μαζί της.
Η Χάιδω Παπαευθυμίου μου μίλησε με αγάπη για την πλούσια φύση του χωριού, για τα δάση από αριές και βελανιδιές που το περιζώνουν, για τα τρεχούμενα νερά και για τον ποταμό Σελλά που περνά στα 2,5 χλμ. από το χωριό και εκβάλλει στον Κυπαρισσιακό Κόλπο. Μου είπε, επίσης, ότι πριν από 300 χρόνια υπήρχαν στο χωριό 25 εκκλησίες, που μέχρι στιγμής δεν έχουν εντοπιστεί στο σύνολό τους, και γι’ αυτό το αποκαλούσαν «Άγιο Όρος της Μεσσηνίας». Ότι έχουν τρία χαρακτηρισμένα μνημεία (Άγιος Νικήτας, Κοίμηση Θεοτόκου, Αγία Τριάδα). Και ότι οι άνθρωποι του χωριού βλέπουν το μέλλον του στην πεζοπορία.
Το εν λόγω μονοπάτι ξεκινά από τον Σελλά, έχει μήκος 3,6 χλμ. (περίπου δύο ώρες) και καλύπτει μία υψομετρική 400 μέτρων, αφού το μοναστήρι βρίσκεται στα 850μ., στην κορυφή του Αη-Λια. Η διαδρομή, ωστόσο, μπορεί να γίνει κυκλική διπλασιάζοντας τον χρόνο πεζοπορίας και φέρνοντας σας πίσω στο χωριό. Κατά μήκος της, μάλιστα, βρίσκονται επτά αιωνόβια δέντρα τα οποία συμπεριλήφθηκαν στο σχετικό δίκτυο που συστάθηκε με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Πρόκειται για δύο πλατάνια και πέντε βελανιδιές κάτω από τα οποία συνέβησαν διάφορα σημαντικά την περίοδο του Αγώνα. Ενδιαφέρον έχει ότι δύο φορές τον χρόνο, τον Σεπτέμβρη στη γιορτή του Αγίου Νικήτα και αμέσως μετά το Πάσχα, ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής, περπατούν το μονοπάτι όλοι οι άνθρωποι του χωριού μαζί, σαν προσκύνημα.
Όπως μου εξήγησε η πρόεδρος, η διαδρομή είχε κλείσει από τη βλάστηση και δεν χρησιμοποιούνταν τα τελευταία 45 χρόνια. Οι κάτοικοι του Σελλά σήκωσαν τα μανίκια, πήραν τσάπες και κοπτικά και το έκαναν αγνώριστο. Κάτι παρόμοιο, έγινε και με το μοναστήρι, το οποίο πρόσφατα αναστηλώθηκε, έπειτα από χρόνιες προσπάθειες και χρηματοδότηση των ίδιων. Τώρα μένει να διαμορφωθεί ο περιβάλλων χώρος μέσω ευρωπαϊκού προγράμματος.
Στον Σελλά ζουν 55 άνθρωποι που ασχολούνται με την κτηνοτροφία, τις ελιές και τα αμπέλια. Έχει έναν ξενώνα και ένα καφενείο που σερβίρει και φαγητό, αλλά η κοινότητα είναι πρόθυμη να παραχωρήσει τον χώρο έξω από την Αγία Τριάδα και το Λαογραφικό Μουσείο, για να στήνουν οι πεζοπορικοί σύλλογοι τις σκηνές τους. Στον ίδιο χώρο, άλλωστε, φυτεύουν το καλοκαίρι μποστάνι για… κέρασμα στους περαστικούς πεζοπόρους: «Να περνούν και να κόβουν μια ντοματούλα, ένα αγγουράκι, ξέρεις τι ωραίο που είναι όταν περπατάς;» λέει η πρόεδρος.
Μια εξίσου όμορφη διαδρομή, αλλά για έμπειρους πεζοπόρους, είναι εκείνη που διασχίζει το ποτάμι και το φαράγγι του Σελλά και οδηγεί στην Κυπαρισσία, ενώ αυτό τον καιρό η κ. Παπαευθυμίου μελετά και τη διαδρομή που ενώνει τον Σελλά με το γειτονικό χωριό Λαντζουνάτο που έχει και κάστρο. Εκτός από μονοπάτια και κάστρο όμως, το Λαντζουνάτο έχει επίσης γυναίκα πρόεδρο και, όπως φαίνεται, οι γυναίκες της περιοχής έχουν πολύ ωραία σχέδια για το μέλλον του τόπου!