Ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική βρίσκεται η θάλασσα της Καραϊβικής. Εκεί υπάρχουν πάνω από 700 νησιά, τα οποία είναι οργανωμένα σε καμιά δεκαπενταριά ανεξάρτητα νησιωτικά κράτη και σε περίπου άλλες τόσες υπερπόντιες περιφέρειες άλλων κρατών! Το μεγαλύτερο νησί (και κράτος) της Καραϊβικής είναι η Κούβα (λίγο μικρότερη από την Ελλάδα σε έκταση), ενώ το δεύτερο μεγαλύτερο είναι η Ισπανιόλα, η οποία είναι χωρισμένη σε δύο κράτη: τη γαλλόφωνη Αϊτή και την ισπανόφωνη Δομινικανή Δημοκρατία. Πώς να ’ναι άραγε η ζωή εκεί; Μίλησα με τη Νάταλι και τον Πάμπλο, ένα ζευγάρι καλλιτεχνών γύρω στα 30 που ζουν και δημιουργούν στη Δομινικανή Δημοκρατία.
Ο περισσότερος κόσμος, όταν ακούει «Καραϊβική», φέρνει στο μυαλό του την εικόνα του Παραδείσου επί γης: ήλιο, παραλίες, φοίνικες, ειδυλλιακά τοπία… Κατά πόσο περιγράφει αυτή η εικόνα τη Δομινικανή Δημοκρατία;
Νάταλι: Ο ίδιος ο τόπος είναι όντως παραδεισένιος. Δεν είναι τυχαίο που η Δομινικανή Δημοκρατία είναι το κράτος της Καραϊβικής που δέχεται ετησίως τους περισσότερους τουρίστες. Η ποικιλία των τοπίων είναι απίστευτη για ένα τόσο μικρό μέρος: από παραλίες, τροπικά δάση και βουνά –μάλιστα εδώ βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή της Καραϊβικής, το όρος Ντουάρτε (3.175 μ. υψόμετρο!)– μέχρι έρημο με αμμόλοφους. Βέβαια, λόγω της πρόσφατης και της όχι τόσο πρόσφατης ιστορίας, υπάρχει ακόμα μεγάλη διαφθορά, χάος και αντιθέσεις. Μπορεί να δεις τεράστιες βίλες δίπλα από παράγκες που καταρρέουν και, ενώ τα τελευταία χρόνια υπάρχει άνθιση σε πολλούς τομείς, μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού ζει ακόμη μέσα στη φτώχεια.
Πάμπλο: Είναι όντως ένα πολύ χαοτικό μέρος, αλλά, έχοντας ζήσει για δέκα χρόνια στις ΗΠΑ, μπορώ να πω ότι εδώ μπορεί να έχει κανείς μια πολύ πλούσια ζωή. Οι ρυθμοί είναι πολύ πιο χαλαροί και ανθρώπινοι και νομίζω ότι αυτό –εκτός από το κλίμα και την κουλτούρα– έχει να κάνει και με το γεγονός πως, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, δεν υπάρχει το άγχος ότι θα πεινάσεις. Ακόμη κι αν δεν έχεις καθόλου λεφτά, το έδαφος είναι τόσο πλούσιο και η φύση σού παρέχει απλόχερα τα βασικά. Για παράδειγμα, ενώ κάνεις τη βόλτα σου στην εξοχή, μπορείς να κόψεις να φας ένα μάνγκο από ένα δέντρο στην άκρη του δρόμου!
Πάμπλο, πώς και αποφάσισες να γυρίσεις στη Δομινικανή Δημοκρατία; Γιατί έφυγες;
Μεγάλωσα εδώ, αλλά μετακομίσαμε με την οικογένειά μου στις ΗΠΑ όταν ήμουν 12 ετών. Σπούδασα κινηματογράφο και γύρισα πίσω στα 24, γιατί ένιωθα ότι στις ΗΠΑ οι άνθρωποι ζουν μόνο για να δουλεύουν. Η εγχώρια καλλιτεχνική σκηνή εδώ είναι σχετικά μικρή, αλλά ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει χώρος για να κάνεις πράγματα! Επίσης, παραδόξως πλέον, υπάρχει μεγάλη κινηματογραφική βιομηχανία, με αμέτρητες διεθνείς παραγωγές να επιλέγουν τη Δομινικανή Δημοκρατία για γυρίσματα.
Πώς προέκυψε αυτό;
Πάμπλο: Έχει να κάνει με κάποιους νόμους που θεσπίστηκαν περίπου πριν από μία δεκαετία, με σκοπό να γίνει πιο εύκολο για διεθνείς παραγωγές να έρχονται για γυρίσματα εδώ κι έτσι να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας. Λόγω της ποικιλίας σε τοπία, η Δομινικανή Δημοκρατία βολεύει ως τοποθεσία για διαφόρων ειδών παραγωγές. Υπάρχουν πολλές εγκαταστάσεις για γυρίσματα, όπως η τεράστια παραθαλάσσια πισίνα των Pinewood studios, που έχει χρησιμοποιηθεί για δεκάδες χολιγουντιανές ταινίες.
Νάταλι: Εγώ είμαι εικονογράφος. Αν εξαιρέσεις τη βιομηχανία του κινηματογράφου που αφορά κυρίως παραγωγές του εξωτερικού, είναι δύσκολο να ζεις εδώ ως καλλιτέχνης, παρόλο που η καλλιτεχνική έκφραση βρίσκεται παντού. Εκτός από την πλούσια μουσική σκηνή της μερένγκε και της μπατσάτα, ένα άλλο καλλιτεχνικό χαρακτηριστικό της Δομινικανής Δημοκρατίας είναι οι χειροποίητες, πολύχρωμες επιγραφές και ταμπέλες των μαγαζιών. Επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν χρήματα για να εκτυπώσουν ή να προσλάβουν επαγγελματίες γραφίστες, έπαιρναν ντόπιους ζωγράφους που διακοσμούσαν τα μαγαζιά στο χέρι κι έτσι δημιουργήθηκε μια χαρακτηριστική αισθητική.
Πώς βλέπετε το μέλλον της Δομινικανής Δημοκρατίας; Θέλετε να μας πείτε και λίγα λόγια για το παρελθόν;
Νάταλι: Η Δομινικανή Δημοκρατία είναι ένα σχετικά νέο κράτος, που έγινε ανεξάρτητο πριν από περίπου 200 χρόνια. Θεωρώ ότι δεν έχουμε βρει ακόμη τα πατήματα και την ταυτότητά μας, αλλά είμαι αισιόδοξη για το μέλλον και ειδικά για τη νέα γενιά. Το Σάντο Ντομίνγκο, η πρωτεύουσα, υπήρξε ο πρώτος μόνιμος ευρωπαϊκός οικισμός στην αμερικανική ήπειρο. Μάλιστα το νησί ονομάζεται Ισπανιόλα, γιατί η γεωγραφία του θύμιζε στον Κολόμβο την Ισπανία! Το περίεργο είναι ότι εμείς γίναμε ανεξάρτητοι από την Αϊτή κι όχι από την ισπανική αυτοκρατορία. Η Αϊτή ήταν το πρώτο κράτος της Λατινικής Αμερικής που έγινε ανεξάρτητο και ύστερα κατέκτησε και τη δική μας πλευρά του νησιού, που η ισπανική αυτοκρατορία είχε κάπως παρατήσει, γιατί είχαν βρει άλλα μέρη, πιο πλούσια σε πόρους, κι ασχολούνταν κυρίως με αυτά.
Πάμπλο: Κι εγώ είμαι αισιόδοξος για το μέλλον κι έχω δει πολλά πράγματα να αλλάζουν προς το καλύτερο μέσα στα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να λυθούν, όπως το επίπεδο εκπαίδευσης, αλλά νιώθω πως είμαστε ένας λαός που τίποτα δεν μας πτοεί, κι αυτό μου δίνει ελπίδα. Για να καταλάβεις, λίγο μετά το 2000 ζήσαμε μια μεγάλη οικονομική κρίση, καθώς χρεοκόπησε μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας. Αντί να υπερισχύσει η απελπισία, εκείνη την περίοδο βγήκε ένα χορευτικό τραγούδι μερένγκε με τίτλο «Ay que Olla» (δηλαδή «Μα τι γεμάτη κατσαρόλα»), που στην ουσία αντιμετώπιζε με αυτοσαρκασμό και χιούμορ την κατάσταση. Δηλαδή, ενώ όλα γύρω κατέρρεαν, έγινε viral ένα χαρούμενο τραγούδι που σατίριζε τα χάλια μας, ακουγόταν και χορευόταν παντού. Αυτοί είμαστε!
Τι συμβουλές έχετε να δώσετε σε άτομα που σκοπεύουν να επισκεφθούν τη χώρα σας;
Νάταλι: Να μην εμπιστεύονται τα φανάρια και τις πινακίδες και όταν θέλουν να βρουν κάποιο μέρος, να ρωτoύν τους ντόπιους!
Πάμπλο: Να δοκιμάσουν το τοπικό πιάτο μοφόνγκο!
Επισκεφθείτε το account των «Ταξιδιών» στο instagram @taxidiamagazine, αύριο Σάββατο 9 Ιουλίου, για να απαντήσετε στο κουίζ.