Κτισμένο στα 300 μέτρα υψόμετρο στις δυτικές πλαγιές του Πάρνωνα το Γεράκι δεν είναι καθόλου ένα τυχαίο χωριό. Τα παλιά πέτρινα αρχοντικά σπίτια, τα μαγαζάκια του 19ου αιώνα, τα στενορούγια, η εντυπωσιακή είσοδος της οικίας Γεώργιου Μαρούδη του 1907 η οποία έχει αδελφοποιηθεί με την είσοδο του Παλάτσο Ντουρίνι στο Μπολονιάνο της Ιταλίας, υποδηλώνουν τη διαφορετική ταυτότητά του. Δεν μαρτυρούν όμως ούτε την αδιάλειπτη κατοίκησή του από την Ύστερη Νεολιθική Περίοδο (4400-3000 π.Χ.), ούτε τα ενδιαφέροντα στοιχεία που συγκεντρώνει.
Για να τα ανακαλύψετε θα χρειαστεί να ανηφορίσετε στον λόφο Δοντάκια, από το κέντρο του χωριού, προς την ακρόπολη για να δείτε τα ερείπια της πόλης Γερόνθραι, η οποία ανασκάφτηκε συστηματικά από το Ολλανδικό Ινστιτούτο Αθηνών.
Κατόπιν, θα κατευθυνθείτε προς την έξοδο του χωριού, προς τους Μολάους, για να θαυμάσετε το καλοδιατηρημένο μεσαιωνικό κάστρο που αποτέλεσε στήριγμα του Δεσποτάτου του Μυστρά.
Τέλος, θα περιπλανηθείτε στις γειτονιές του για να εντοπίσετε τις όμορφες βυζαντινές εκκλησίες με τις εξαιρετικές τοιχογραφίες που φτάνουν τις 30! Εκεί, θα βρείτε και τους ντόπιους (περίπου 1.400 άνθρωποι ζουν εδώ) οι οποίοι θα σας μιλήσουν για την ιστορία του τόπου και θα σας κεράσουν τις τοπικές νοστιμιές τους, μια που ταβέρνα δεν υπάρχει πια στο χωριό: τις λαχανόπιτες, τα χειροποίητα ζυμαρικά γκόγκες και το… σανό, όπως λένε τα άγρια χόρτα που αποξηραίνουν και διατηρούν όλη τη χρονιά.
Κυρίως όμως, θα σας μιλήσουν με μεγάλη περηφάνια για τα περίφημα υφαντά κιλίμια τους. Βραβευμένα σε διεθνείς εκθέσεις (Βιέννη 1873, Πανελλήνια Έκθεση Ζαππείου 1888, Θεσσαλονίκη 1968) και εγγεγραμμένα από το 2019 στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, τα κιλίμια αυτά, με τα πολύχρωμα μάλλινα νήματα και το φυτικό ή γεωμετρικό διάκοσμο υφαίνονται σε όρθιο αργαλειό, ο οποίος δεν χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα στη χώρα μας, παρότι λέγεται ότι έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα. Μάλιστα, λέγεται ότι τόσο στην αρχαία ακρόπολη όσο και στους βυζαντινούς ναούς έχουν εντοπιστεί τεκμήρια υφαντουργικής δραστηριότητας που μαρτυρούν την σχέση των ντόπιων με την τέχνη.
Σήμερα, στο Γεράκι δουλεύει τον αργαλειό μόνο η Χρυσούλα Σταματοπούλου, που με πείσμα μετρά τους πόντους της και διαδίδει την παράδοση του τόπου. Η μαθητεία της υφαντικής τέχνης κανονικά μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, από πέρσι όμως αποτέλεσε αντικείμενο διδασκαλίας, για πρώτη φορά στο ίδιο το Γεράκι.
Τα σεμινάρια της παραδοσιακής τέχνης έγιναν μέσω δομής διδασκαλίας που διοργάνωσε η Περιφέρεια Πελοποννήσου με την Αναπτυξιακή Πάρνωνα. Η Χρυσούλα Σταματοπούλου δίδαξε στους τρεις κύκλους 120 ωρών, από τους οποίους αποφοίτησαν συνολικά 45 άτομα, γυναίκες και άντρες. Μάλιστα, αυτές τις μέρες ξεκινά ο τέταρτος κύκλος ενώ το φθινόπωρο αναμένεται να λειτουργήσει στο Γεράκι Σχολή Υφαντικής, 2ετούς φοίτησης, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.