Γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη, στη Βόρεια Ελλάδα, έναν τόπο υπέροχων ιστοριών και εικόνων, παλίμψηστο από πλούσιες και παχιές επιστρωματώσεις: μυθικές, μυστικιστικές, εγκόσμιες. Ο Μέγας Αλέξανδρος, από τον οποίο πήρες το όνομά σου, βασίλεψε εδώ και από αυτά τα εδάφη ξεκίνησε για να κατακτήσει ό,τι εκτεινόταν στα ανατολικά του. Η Θεσσαλονίκη πήρε το όνομά της αδερφής του, από τον άνδρα της τον Κάσσανδρο. Είναι το μέρος όπου κάποτε σουλτάνοι και δραγόνοι περνούσαν τους δρόμους πάνω σε άλογα και άμαξες. Ένας τόπος θαυμάτων και θεϊκών παρεμβάσεων. Είναι εκεί όπου ένας λαός, οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, έχτισαν το νέο τους σπίτι αφού εκδιώχθηκαν εξακόσια χρόνια πριν. Εκεί όπου το σουβλάκι είναι σουβλάκι, όχι καλαμάκι, και όπου κάθε σούρουπο οι ψαράδες ρίχνουν τις πετονιές τους ξανά και ξανά, περιμένοντας τη τύχη να τους χαμογελάσει.
Γνώριζα ελάχιστα πράγματα για τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα όταν πρωτοήρθα εδώ πριν από τρία χρόνια με την Pumpkin, το Golden Retriever μου (η οποία ξέρω ότι είναι για σένα κάτι αξιοπερίεργο τώρα που είσαι βρέφος, αλλά θα γίνει πολύ σύντομα η καλύτερή σου φίλη). Αυτά που γνώριζα για την Ελλάδα περιορίζονταν στην Αθήνα και τα γαλανόλευκα νησιά των Κυκλάδων, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους ταξιδιώτες που επισκέπτονται τη χώρα. Ανακάλυψα πως η Βόρεια Ελλάδα δεν είναι ούτε λευκή ούτε γαλάζια αλλά πράσινη. Υπάρχουν τα μεγαλοπρεπή έλη στο Δέλτα του Έβρου λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη, τα δάση στην οροσειρά της Ροδόπης, που υψώνεται πάνω από τις όχθες του Νέστου στη Θράκη, και οι άγριες κορυφές του νησιού της Σαμοθράκης, όπου ο Ποσειδώνας κάποτε κάθισε για δέκα χρόνια, παρακολουθώντας τον Τρωικό πόλεμο από θεϊκή απόσταση.
Όπως τα έφερε η μοίρα, βρέθηκα στη Βόρεια Ελλάδα μόνη μου όταν ξέσπασε η πανδημία. Και τότε ήταν που άρχισα να σε σκέφτομαι -ξεκίνησες σαν μια τολμηρή ιδέα από αυτές που γεννιούνται στους γκρεμούς της ευκαιρίας. Γιε μου, κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να ξέρεις σ’ αυτή τη ζωή είναι πώς να αναγνωρίζεις και να αρπάζεις την ευκαιρία πριν εξαφανιστεί. Αυτό χρειάζεται εμπειρία και πολλά, πάρα πολλά λάθη. Θέλει επίσης θάρρος, το οποίο – εφόσον υπάρχει – πιστεύω ότι είναι το μυστικό για μια καλή ζωή. Γιατί από αποφάσεις που γεννούνται από το θάρρος, ακόμα και οι χειρότερες αποτυχίες θα έχουν ένα μικρό χρυσό σπόρο μέσα τους. Κι από αυτό τον σπόρο, μπορούν να γεννηθούν μελλοντικές επιτυχίες. Όπως εσύ, το μεγαλύτερο και πιο περήφανο κατόρθωμά μου.
Σύντομα θα φύγουμε από την Ελλάδα για την επόμενη αποστολή μας. Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να σου πω γι’ αυτό το μέρος – για τη διάσημη γαστρονομία της περιοχής, την πλούσια θρησκευτική διαφορετικότητα, τους πολλούς αρχαιολογικούς θησαυρούς, όπως οι τάφοι των Αιγών στη Βεργίνα και το λιοντάρι της Αμφίπολης… και η λίστα συνεχίζεται. Αλλά έχουμε χρόνο. Όταν επιστρέψουμε κι εσύ θα έχεις μεγαλώσει, θα μπορούμε να τα εξερευνήσουμε όλα αυτά μαζί. Σήμερα, θέλω να μοιραστώ μερικά από τα αγαπημένα μου μέρη στη φύση που έκαναν τα προηγούμενα τρία χρόνια αξέχαστα.
Η φύση ήταν πάντοτε το καταφύγιο μου. Το να περπατώ μόνη σε ένα σκοτεινό δάσος νωρίς το πρωί, για μένα είναι σαν να βρίσκομαι μέσα σε ένα σκεπαστό μοναστήρι, ζωντανό, με χορωδίες πουλιών ως λιτανεία. Υπάρχει ησυχία, αποκατάσταση και δύναμη στο μονοπάτι, καθώς και η συγκίνηση της ανακάλυψης. Τι υπάρχει στην επόμενη στροφή; Μια φοβερή θέα; Ένα αγριογούρουνο; (Ναι, υπάρχουν πολλά εδώ). Υπάρχει η απλή χαρά του να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να προχωράς, ανεξάρτητα από εμπόδια όπως ο καιρός ή μια απότομη ανηφόρα. Αν και είσαι αρκετούς μήνες μακριά από το να περπατήσεις, θα έρθουν στιγμές στη ζωή σου που θα διαπιστώσεις ότι το να κάνεις ακόμη και μικρά βήματα προς τα εμπρός μπορεί να είναι δύσκολο. Η συμβουλή μου για εκείνες τις στιγμές είναι να βρεις ένα καλό μονοπάτι, κάπου όμορφα. Δέσε τις μπότες σου. Και προσπάθησε.
Η Βόρεια Ελλάδα έχει κάτι παραπάνω από όμορφες πεζοπορικές διαδρομές, όπως το μαγικό βουνό του Ολύμπου, έδρα για το αρχαίο ελληνικό πάνθεον. Αυτά τα μονοπάτια ήταν τα πρώτα που δοκίμασα με την Pumpkin φτάνοντας στη Βόρεια Ελλάδα, και λίγο αργότερα ακολούθησε η οροσειρά της Ροδόπης στη Θράκη. Αν και δεν είναι αυστηρά στην προξενική μου περιφέρεια, θα ήταν παράβλεψη αν δεν ανέφερα το φαράγγι του Βίκου στην Ήπειρο, ένα από τα βαθύτερα φαράγγια στον κόσμο με υπέροχη θέα και μια παγωμένη, βαθυπράσινη πισίνα (βάθρα) που περιμένει κουρασμένους πεζοπόρους στη βάση του φαραγγιού (ομολογώ ότι δεν υπήρξα αρκετά γενναία για να βουτήξω). Δίπλα στο φαράγγι βρίσκεται μια αλπική λίμνη, μια από τις πολλές δρακόλιμνες της οροσειράς της Πίνδου. Σύμφωνα με τον μύθο, είναι εκεί όπου οι δράκοι μάχονταν πετώντας πέτρες ο ένας στον άλλο, τρυπώντας και σημαδεύοντας το τοπίο. Το πιθανότερο όμως είναι ότι πήρε το όνομά της από τους πολυάριθμους τρίτωνες που διεκδικούν τις λίμνες ως βιότοπό τους. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, μοιάζουν με μικροσκοπικούς δράκους. Μπορούμε να αποφασίσουμε ποια από τις δύο εκδοχές είναι η αληθινή όταν πάμε εκεί μαζί.
Όλα τα βουνά, οι βράχοι, οι θάλασσες και τα ποτάμια της Ελλάδας έχουν μια ιστορία να πουν. Για παράδειγμα, υπάρχει ο ποταμός Αχέροντας, που στην αρχαιότητα πίστευαν ότι εκβάλλει στον Άδη ως ένα από τα πέντε μεγάλα ποτάμια του Κάτω Κόσμου. Αν και το όνομα στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «στεναγμός» ή «θόρυβος», το ποτάμι είναι όμορφο, γεμάτο ψάρια και πουλιά. Έχει πολλά πρόσωπα. Κοντά στα βουνά, είναι κρύο, πράσινο και ορμητικό– το κολύμπησα ένα καλοκαίρι με την Pumpkin (είχα στολή κατάδυσης, εκείνη όχι) και είδαμε πέστροφες να κολυμπούν με περιέργεια δίπλα μας καθώς κινούμασταν κόντρα στο ρεύμα ανάμεσα σε δίνες, πισίνες και καταρράκτες. Πιο κοντά στη θάλασσα, το ποτάμι εξερευνάται καλύτερα με καγιάκ. Είναι πιο ήρεμο, και οι ιτιές, με φωλιές πουλιών στα κλαδιά τους, κρέμονται χαμηλά στις όχθες του, αγγίζοντας απαλά το νερό. Σύντομα οι γεμάτες δέντρα όχθες εξαφανίζονται από το οπτικό πεδίο και το ποτάμι σε βγάζει στα απίθανα γαλάζια νερά του Ιονίου Πελάγους.
Ενώ τα φημισμένα νησιά των Κυκλάδων, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη, είναι ξακουστά για τα γαλαζοπράσινα νερά και τις εκπληκτικές παραλίες τους, η θάλασσα στη Βόρεια Ελλάδα είναι εξίσου όμορφη. Δικαίως οι Βορειοελλαδίτες είναι περήφανοι για τη Χαλκιδική με την εντυπωσιακή ακτογραμμή, που εκτείνεται σε μήκος εκατοντάδων χιλιομέτρων με παραλίες που είναι αντάξιες οποιουδήποτε νησιού. Πέρασα πολύ χρόνο στις απόκρημνες, λιγότερο γνωστές παραλίες της Σιθωνίας, όπου συχνά κολυμπούσα ή κωπηλατούσα όρθια με την Pumpkin στο τιμόνι, το Άγιο Όρος στο βάθος και ψαράκια να χοροπηδούν γύρω μου. Πιστεύω ότι το διάσημο βορειοελλαδίτικο «σαν την Χαλκιδική δεν έχει» είναι πέρα για πέρα αληθινό.
Έχω τόσα πολλά ακόμα να γράψω: για τη ζεστή και αμμώδη Θάσο και τους ακόμα πιο ζεστούς ανθρώπους της, για την Καστοριά, την παραλίμνια πόλη των εκκλησιών, και για τα χτισμένα πάνω σε βράχια και γκρεμούς μοναστήρια των Μετεώρων, για την Παλιά Πόλη της Ξάνθης κάτω από το σεληνόφως… Όμως αυτό που κάνει τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα τόσο ξεχωριστές δεν είναι μόνο η φυσική τους ομορφιά, η μυθολογία ή η ιστορία τους. Είναι οι άνθρωποι που ζουν εδώ και η απίστευτη φιλοξενία τους, η οποία αποτελεί στοιχείο της κουλτούρας τους. Ως διπλωμάτες παίρνουμε μαζί μας κομμάτια από τα μέρη που αφήνουμε πίσω. Αλλά τα τελευταία τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη άλλαξαν τη ζωή μου: δεν είναι μόνο ο τόπος όπου γεννήθηκες, αλλά και ο τόπος όπου γνώρισα τη γυναίκα μου, τον άλλο σου γονιό– και όπου γίναμε οικογένεια. Για εμένα, «σαν την Βόρεια Ελλάδα δεν έχει». Η Θεσσαλονίκη και αυτή εδώ η περιοχή θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
*Η Ελίζαμπεθ Λι γεννήθηκε το 1978 στη Νότια Κορέα. Τον επόμενο χρόνο η οικογένειά της μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Σπούδασε Νομικά και έκανε μεταπτυχιακό στη Δημόσια Πολιτική και τις Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Princeton. Μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 αποφάσισε να μπει στο Διπλωματικό Σώμα. Άρχισε τη διπλωματική καριέρα της στην πρεσβεία της Σεούλ. Έχει υπηρετήσει, μεταξύ άλλων, στο πρώην Γενικό Προξενείο των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ και στην αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη, ενώ έχει διατελέσει διαπραγματεύτρια στην Αποστολή των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η θητεία της ως Γενικής Προξένου των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε το 2020.