Την Ύδρα την ξέρω από μικρό παιδί και την αγαπώ από το 2009, όταν ο δήμος παραχώρησε στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ τα παλιά Σφαγεία για να χρησιμοποιούνται ως εκθεσιακός χώρος και εγώ ανέλαβα τη θέση της γενικής συντονίστριας των εκθέσεων του ιδρύματος στο νησί. Η μέρα εδώ ξεκινάει με «φυσικά» ξυπνητήρια: τα πέταλα των γαϊδουριών που ακούγονται στα δρομάκια και τα καμπανίσματα της Μητρόπολης.
Το πρωινό μου στην Ύδρα είναι πάντα στο λιμάνι και συνήθως στον Ίσαλο. Το να φτάσω εκεί μοιάζει με περιοδεία προεκλογικού υποψηφίου, κι ας απέχει μόλις 500 μέτρα από το σπίτι μου. Κάθε βήμα και μια καλημέρα, μια κουβέντα για τη δουλειά, την οικογένεια, τη χρονιά που πέρασε και τα σχέδια της ημέρας. Οι συζητήσεις αυτές, καθώς και οι στάσεις για χάζι πίσω από τη «Γεωργία», το πλοίο του Μαραγκού που μεταφέρει τα εμπορεύματα από την Πελοπόννησο, και μπροστά από τα γαϊδουράκια (γιατί από πίσω κλοτσάνε) αποτελούν αγαπημένες στιγμές της καθημερινότητάς μου στο νησί.
Η «παραλία» είναι το κεντρικό λιμάνι στη Χώρα ή αλλιώς ο τόπος συνάντησης. Σαν να λέμε η πλατεία του αρχαίου θεάτρου στην υδραίικη εκδοχή της. Πρωινό λοιπόν στην παραλία, με γιαούρτι με superfood για μένα και στραπατσάδα για τους πολλούς. Η μέρα εξελίσσεται, οι πλάκες του λιμανιού καίνε πια από τον ήλιο και εγώ παραμένω στον Ίσαλο. Η μόνη διαφορά είναι πως αλλάζω τραπέζια συνεχώς, καθώς οι φιλικές κουβέντες εναλλάσσονται με τα ραντεβού της δουλειάς, με φίλους και γνωστούς που σταματούν για να πιούμε έναν ακόμη καφέ μαζί. Αργότερα, αν είμαι με ανήλικη παρέα, θα βρίσκομαι στη Σπηλιά για βουτιές ή στις Πλάκες για απλωτές και καρπούζι, κάτω από το πλατάνι του Four Seasons. Αν είμαι με τους ντόπιους φίλους μου, θα πάω στα Σφαγεία του ΔΕΣΤΕ για κάποιο πρότζεκτ, ύστερα για μεσημεριανό στην Αννίτα και πιο μετά στην κυρία Φλώρα, που έχει το ζαχαροπλαστείο Ανεμώνη απέναντι από το νοσοκομείο. Αν είμαι μόνη μου όμως, θα βρεθώ στην Υδρονέττα, όποια ώρα κι αν είναι αυτή.
Το σούρουπο, το πρόγραμμα έχει ψάρεμα με απόχες στο λιμάνι και σπάνια –αλλά ιδανικά– περίπατο σε μια διαφορετική κορυφή. Η βόλτα συνδυάζεται με επίσκεψη σε κάποιον φίλο που το σπίτι του βλέπει την Ύδρα από ψηλά, μια ανακάλυψη-αποκάλυψη των κρυφών σημείων του νησιού.
Το ιδανικό βράδυ έχει φαγητό στον Όμιλο ή ζυμαρικά στο Il Casta, στριμωγμένο ποτό στο Αμαλούρ ή στα τραπεζάκια του Πειρατή και κουβεντούλα. Αυτά μέχρι η καμπάνα της Μητρόπολης να μου πει πως ξημερώνει και πρέπει να κρατήσω λίγες δυνάμεις για να ανέβω τα σκαλάκια για το σπίτι…
Η Μαρίνα Βρανοπούλου είναι ιδιοκτήτρια της γκαλερί Δύο Χωριά.