Είκοσι εννέα χρόνια μετά το μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα στην Ιστορία, κατευθυνόμαστε προς τη νεκρή ζώνη. Αφετηρία μας η πόλη του Κιέβου. Σύμφωνα με το τελευταίο email που είχαμε λάβει από το πρακτορείο, το βανάκι θα μας παραλάμβανε στις οχτώ το πρωί έξω από το ξενοδοχείο μας. Τα διαβατήρια, που είμαστε υποχρεωμένοι να τα φέρουμε μαζί μας καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, και τα χρήματα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεκινήσει το ταξίδι μας. Χωρίς αυτά, λέει ο Νικολάι που θα είναι ο οδηγός μας για τις επόμενες δύο μέρες, δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.
Κατευθυνόμαστε 110 χιλιόμετρα βόρεια του Κιέβου με προορισμό το Τσερνόμπιλ. Ακολουθεί μία διαδρομή περίπου δύο ωρών, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Νικολάι μάς υπενθυμίζει τους κανόνες ασφαλείας που ισχύουν εντός της ζώνης (οι οδηγίες, οι κανόνες ασφαλείας και μέρος του προγράμματος γίνονται γνωστά μέσω email όταν επιβεβαιωθεί η κράτηση) και κάνει μία πρώτη συζήτηση για το πρόγραμμα που θα ακολουθήσει.
Οσο πλησιάζουμε και ενώ το βανάκι δεν έχει σταματήσει να χορεύει στους ρυθμούς του κακοφτιαγμένου, ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα, δρόμου συναντάμε όλο και λιγότερα αυτοκίνητα, η ανθρώπινη παρουσία μειώνεται και ο πολιτισμός, με την έννοια που τον γνωρίζουμε, παύει να ισχύει.
Φτάνοντας στο «Ντιτγιάτκι» έρχεσαι αντιμέτωπος με το πρώτο σημείο ελέγχου και δύο μεγάλες πινακίδες είναι εκεί για να σου θυμίσουν πού βρίσκεσαι: «Προσοχή, ραδιενεργή έκταση, απαγορευμένη περιοχή, ζώνη του Τσερνόμπιλ». Η ζώνη είναι σαν να πρόκειται για μία άλλη χώρα, με τους δικούς της κανόνες και ξεχωριστό έλεγχο διαβατηρίων.
Η βάση μας πλέον και για τις επόμενες δύο μέρες είναι η πόλη του Τσερνόμπιλ. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 15 χιλιομέτρων από τον πυρηνικό αντιδραστήρα και πρόκειται για την ασφαλέστερη περιοχή της ζώνης, αφού τα επίπεδα ραδιενέργειας είναι χαμηλότερα ακόμη και από αυτά της πόλης του Κιέβου.
Εως εδώ τίποτα σχεδόν δεν σε προδιαθέτει για την ιδιαιτερότητα της περιοχής, μέχρι που έρχεσαι αντιμέτωπος με τους πρώτους περιορισμούς. Η κατανάλωση αλκοόλ απαγορεύεται στους εξωτερικούς χώρους, η περιπλάνηση στους δρόμους δεν επιτρέπεται χωρίς την παρουσία του τουριστικού οδηγού και η κατάκλιση στο ξενοδοχείο μετά τις δέκα το βράδυ είναι υποχρεωτική. Δεν επιτρέπεται επίσης να φας οτιδήποτε παράγεται εντός της ζώνης ούτε και να μεταφέρεις εκτός της ζώνης αντικείμενα που θα βρεις εκεί.
Ο πυρηνικός αντιδραστήρας, το ραντάρ ανίχνευσης πυραύλων τύπου Duga-3 και το νεκροταφείο αυτοκινήτων είναι κάποια από τα αξιοθέατα της ζώνης που επισκεφθήκαμε, η αποκορύφωση όμως έρχεται όταν βρεθείς στην πόλη-φάντασμα. Η πόλη, που αποτέλεσε πρότυπο για τη σύγχρονη Σοβιετική Ενωση, είναι ο πιο δημοφιλής προορισμός της ζώνης!
Περπατώντας στους δρόμους του Πριπιάτ είναι σαν να κάνεις μία βόλτα στο παρελθόν. Η ερημωμένη πλατεία Λένιν, το ξενοδοχείο Polissya και το παλάτι του πολιτισμού του Πριπιάτ είναι οι πρώτες εικόνες που αντικρίζεις. Οι αφίσες, τα αγάλματα του Λένιν και οι χάρτες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης είναι εκεί για να σου θυμίσουν τα τεχνάσματα της σοβιετικής προπαγάνδας. Το λούνα παρκ που δεν άνοιξε ποτέ, το γυμνάσιο και το νοσοκομείο της πόλης είναι λίγες μόνο από τις αναμνήσεις που θα πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Η περιήγηση στη ζώνη του Τσερνόμπιλ είναι μία ανατριχιαστική εμπειρία και οι τρεις μέρες που αφιερώσαμε αποδεικνύονται πραγματικά λίγες.
Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς πότε έγινε για πρώτη φορά τουριστικός προορισμός η ζώνη του Τσερνόμπιλ. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 2004 ο αριθμός τον επισκεπτών άγγιξε τους 870, το 2009 ξεπέρασε τους 7.000 και από το 2011 και έπειτα τα στοιχεία αναφέρονται σε κάτι περισσότερο από 10.000 επισκέπτες τον χρόνο. Οι επισκέπτες έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε διάφορα πακέτα, ανάλογα με τη διάρκεια παραμονής, με το πιο δημοφιλές να είναι αυτό της μονοήμερης εκδρομής, αφού κοστίζει λιγότερο. Η ζώνη έχοντας ελκυστικούς προορισμούς να επιδείξει, έχει μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο!