Ο Σοπενάουερ το εξηγεί πολύ καλά: πώς συμβαίνει να είμαστε πεπεισμένοι ότι πράγματι ερωτευτήκαμε ένα μέρος και, όταν το επισκεπτόμαστε ξανά, δεν μας λέει τίποτα; Μα γιατί ο τόπος φοράει τη μάσκα του χρόνου. Συνεπώς αυτό που μας άρεσε δεν ήταν τόσο μια πόλη, ένα χωριό, ένα βουνό ή ένα νησί, αλλά ο εαυτός τότε.
Με αυτή τη σκέψη στον νου ξαναείδα το Λονδίνο των φοιτητικών μου χρόνων, 20 χρόνια μετά: ο νεανικός έρωτας είχε εξαϋλωθεί και στη θέση του υπήρχε δυσπιστία. Το πρώτο πράγμα που έκανα, μόλις προσγειώθηκα, ήταν να ξαναζήσω την τελετουργία της εποχής εκείνης. Τι και αν έκανα την καθιερωμένη βόλτα στη Νότια Οχθη του Τάμεση; Αν περιπλανήθηκα στις γνωστές διαδρομές του Χάιντ Παρκ; Στις μικρές αγαπημένες γωνιές του Νότινγκ Χιλ; Ακόμα και το Βόρειο Λονδίνο, όπου ήταν κάποτε το ορμητήριό μου, μου φάνηκε εντελώς ξένο. Η αγάπη μου για το Λονδίνο που γιγαντώθηκε τα δύο χρόνια του Master με εγκατέλειψε, χωρίς καν να μου το ανακοινώσει.
Εδώ που τα λέμε πάντως, άλλη πόλη άφησα πίσω μου τη δεκαετία του ’90 και άλλη βρήκα μπροστά μου. Εγώ έζησα την Cool Britannia, τους Blur, τους Oasis, τη νόσο των τρελών αγελάδων, τις παμπ, έναν συνεχώς άθλιο καιρό. Τα British Isles σε όλη τους τη δόξα. Και δύο δεκαετίες αργότερα, δεν είχε απομείνει και πολύ… βρετανικότητα πια.
Αραβες και Ρώσοι έδιναν τον τόνο, ιδιαίτερα στη χυδαία επίδειξη πλούτου που έχει αναγκάσει ακόμα και το Harrods να έχει ολόκληρο τμήμα με ξώφτερνες σαγιονάρες από επώνυμους σχεδιαστές (με τιμές εκατοντάδων στερλινών). Το φαγητό μεταμορφώθηκε θεαματικά. Μπορείς να βρεις όποια εθνική κουζίνα θες και κυρίως όποια ώρα της νύχτας θες. Περιέργως βελτιώθηκε και ο καιρός. Αυξήθηκε η ηλιοφάνεια σε μεγάλο βαθμό, λες και ολόκληρη η χώρα μετακινήθηκε κάποιες γεωγραφικές μοίρες προς τον Νότο. Και είναι αστείο να σου λείπει το βρετανικό Λονδίνο όταν όλοι υμνούν τον κοσμοπολιτισμό…