Οι Sigur Ros είναι οι βασιλιάδες της post – rock. Και το αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία, χωρίς να αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Οι συναυλίες τους, μυσταγωγική εμπειρία. Αυτόν τον καιρό βρίσκονται σε περιοδεία και κάνουν στάση στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού του Φαλήρου, τη Δευτέρα 13 Ιουνίου στο πλαίσιο του Release Athens (μαζί τους θα είναι οι Black Angels). Πριν από λίγες μέρες τους είδαμε στο Primavera Sound Festival της Βαρκελώνης και αν κι εδώ εμφανιστούν με τη ίδια διάθεση, με το ίδιο πάθος πάνω στη σκηνή, αν επαναλάβουν το setlist που ακολούθησαν, τότε θα γίνουμε ξανά μάρτυρες μιας σπουδαίας συναυλίας.
Στο εκπληκτικό φέτος Primavera, με τους περίπου 200.000 επισκέπτες και τα 250 ονόματα καλλιτεχνών και σχημάτων, ανάμεσα στα οποία ονόματα τρανταχτά, όπως Radiohead, PJ Harvey, Tame Impala, Last Shadow Puppets, Brian Wilson, LCD Soundsystem, Beirut –τι να πρωτοαναφέρουμε, η λίστα τεράστια και η διάκριση ανάμεσα σε μικρό και μεγάλο όνομα δύσκολη– ήταν και οι Sigur Ros, η μπάντα από το Ρέικιαβικ που όντας ενεργή από το 1994 δοκιμάζει και δοκιμάζεται στην post rock. Χωρίς να διστάζουν να προσθαφαιρούν στοιχεία και να πειραματίζονται σε συνθέσεις, και με εξαιρετικούς δίσκους όπως το «Ageutis Byrjun», το «Takk» ή τις «Παρενθέσεις», καθένας με τη δική του γραμματική, οι Sigur Ros έχουν καταφέρει να θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Στο Primavera, όχι μόνο κατάφεραν να μη χαθούν ανάμεσα στα πολλά άλλα συγκροτήματα, αλλά και να σαγηνεύσουν το πλήθος που μαζεύτηκε στη σκηνή τους. Και μαζεύτηκε πολύς κόσμος.
Από τις πρώτες νότες μας βούτηξαν και μας μετέφεραν στο κλειστοφοβικό τους σύμπαν. Ευλαβική προσοχή γι’ αυτό που ξετυλιγόταν μπροστά μας. Μάτια μισόκλειστα, χείλη σφιγμένα, τα κορμιά να κινούνται στον ρυθμό, και οι μελωδίες να αγγίζουν τον νου. Ενας ήχος κρυστάλλινος, τύμπανα στιβαρά, άλλοτε ρυθμικά και άλλοτε εκστατικά. Ηλεκτρική κιθάρα να σπαράζει όπως την προστάζει το δοξάρι ενός βιολιού και η σαν ξωτικού φωνή του Jonsi να σαγηνεύει. Μας είχαν παρασύρει στο δικό τους ονειρικό κόσμο. Ατμοσφαιρικά φώτα στη σκηνή και ολογράμματα στις οθόνες πλάι από αυτή έντυναν τις μελωδίες με τρόπο ταιριαστό, και οπτικοποιούσαν τις αποχρώσεις του διάχυτου λυρισμού. Η μπάντα παρέμενε στις σκιές. Με τα μακρόσυρτα τραγούδια τους μας καθοδηγούσαν. Σε ένα ταξίδι προς την κάθαρση. Προς τη λύτρωση. Τη λύτρωση που μας δίνει πάντα στο τέλος το άτιτλο 8, από τον δίσκο με τις παρενθέσεις, γνωστό και ως «The Pop Song». Ενα κομμάτι που σε κάνει χίλια κομμάτια.
Ηταν εκπληκτικά, πολύ καλύτερα από την τελευταία φορά που τους είχαμε δει στο Βερολίνο το 2013, όταν, παρά τις σπουδαίες τους νότες, μας είχαν φανεί κάπως απόμακροι, αποστασιοποιημένοι. Τότε κουβαλούσαν στις αποσκευές τους τον δίσκο «Valtari», και η προσοχή ήταν εκεί. Αυτή τη φορά όμως έπαιζαν ελεύθερα, χωρίς να τους βαραίνει κάποιος δίσκος. Λες και έπαιζαν τα greatest hits, μοίρασαν τις στάσεις του. Περιπλάνηση σε όλους τους τους δίσκους, σε όλες τους τις καλές στιγμές, τις ambient και τις εκρηκτικές, τις σκοτεινές, αλλά και τις φωτεινές. Ηταν μια από τις μεγάλες συναυλίες του φετινού Primavera, αν και πάντα θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας αυτή του 2008 στο Alexandra’s Palace του Λονδίνου, αυτή που κινηματογραφήθηκε για να γίνει το εξαιρετικό «ΙΝΝΙ», και στην οποία είχαμε την ανέλπιστη τύχη να είμαστε παρόντες. Αλλά και πάλι, πολύ θα θέλαμε να τους είχαμε δει σε κάποιο από τα μέρη που προβάλλονται στο φιλμ «Heima» (σπίτι) του 2007, που γυρίστηκε όταν, το καλοκαίρι του 2006, έπειτα από παγκόσμια περιοδεία, οι Sigur Ros επέστρεψαν στο νησί τους, την Ισλανδία, με τη μεγάλη και ιδιαίτερη παράδοση στη μουσική, και γύριζαν πόλεις και χωριά και έδιναν συναυλίες σε μέρη όπως μικρές πολιτιστικές αίθουσες ή έξω στη φύση.