Η πανδημία έχει αλλάξει τον ρου του 2020 για όλους μας. Ωστόσο, κάτι που μπορούμε να διαπιστώσουμε με μεγάλη ευκολία είναι ότι η νόσος Covid-19 δεν είναι φεμινίστρια! Αν μέσα στο 2019 είδαμε τις γυναίκες να ασκούν μεγαλύτερη επιρροή και να βγάζουν περισσότερα χρήματα –με τα ποσοστά απασχόλησής τους να αγγίζουν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη το 73,1%, τις διακρίσεις στον χώρο εργασίας να μειώνονται χάρη στο κίνημα #MeToo και μια νέα γενιά γυναικών πολιτικών, όπως η Alexandria Ocasio-Cortez, μέλος του αμερικανικού Κογκρέσου, και η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, Jacinda Ardern, να τα βάζουν με τα στερεότυπα της παρουσίας των φύλων στην πολιτική–, το 2020 τις γύρισε πίσω, στη δεκαετία του 1950.
Eνώ ο κορωνοϊός επηρεάζει τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες και ορισμένες μελέτες δείχνουν πως οι πρώτοι υποφέρουν από πιο σοβαρά συμπτώματα, οι γυναίκες είναι εκείνες που, απ’ ό,τι φαίνεται, δέχονται το μεγαλύτερο πλήγμα από τις συνέπειές του: οι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι η κρίση θα επηρεάσει επί μακρόν τις καριέρες τους. Θα πλήξει μάλιστα και γυναίκες χωρίς παιδιά, ανοίγοντας ακόμα περισσότερο την ψαλίδα των αμοιβών μεταξύ των δύο φύλων.
1/2©unsplash
Kατά τη διάρκεια του lockdown, όπως πολλές μητέρες, έτσι κι εγώ έγινα πολύ γρήγορα νοσοκόμα, καθαρίστρια, μαγείρισσα και κατ’ οίκον δασκάλα των δύο κοριτσιών μου, ηλικίας 3 και 8 ετών. Καθώς ο σύζυγός μου εργαζόταν πολλές ώρες στο γραφείο του σπιτιού μας, φορώντας ακουστικά για να μην ακούει την παιδική σειρά Paw Patrol, εγώ εμπλούτιζα το βιογραφικό μου με ένα διδακτορικό στην επισκευή παιχνιδιών και στο πλύσιμο των πιάτων, που ήρθε να συμπληρώσει το μεταπτυχιακό μου στη δημοσιογραφία. Έγινα ειδική στις κλήσεις zoom χωρίς ήχο, ενώ παράλληλα τάιζα τις κόρες μου, σκεπτόμενη ότι οι γυναίκες που εργάζονται στην πρώτη γραμμή του ιατρικού μετώπου ή σε υπηρεσίες εξυπηρέτησης πελατών δεν είχαν αυτή την πολυτέλεια. Η μία ώρα αναπόσπαστης εργασίας στο μη υπαρκτό δικό μου γραφείο απέκτησε πολύ μεγάλη αξία. Έκτοτε, το πρόγραμμα ύπνου και ο περιορισμός των ωρών που επιτρέπω στα παιδιά να περνούν μπροστά σε οθόνες έχει αλλάξει. Κάτι πρέπει να γίνει.
Στο βιβλίο που έγραψε ο Joseph Nye το 1991, με τίτλο Bound to Lead: The Changing Nature of American Power, ο καθηγητής του Χάρβαρντ και πολιτικός επιστήμονας επινόησε τον όρο «ήπια ισχύς» για να περιγράψει τη χρήση της πειθούς, της διαπραγμάτευσης και της διπλωματίας σε αντίθεση με τις σκληρές τακτικές, όπως ο εξαναγκασμός και η επέμβαση στρατιωτικών δυνάμεων. Ο Nye αυτό το εφάρμοσε σε επίπεδο επιτυχίας χωρών: συνέκρινε τα πλεονεκτήματα εκείνων που επένδυαν στο πολιτισμικό κεφάλαιο με εκείνες που επέβαλλαν κυρώσεις και αυστηρά μέτρα.
2/2©unsplash
Θεωρείται, λοιπόν, πως οι γυναίκες στελέχη διαθέτουν χαρακτηριστικά «ήπιας ισχύος» και γι’ αυτόν τον λόγο προσλαμβάνονται από εταιρείες σε περιόδους κρίσης. Το 2014, ο Guardian επισήμανε την πρακτική της πρόσληψης «μη συμβατικών» διευθυνόντων συμβούλων σε δύσκολους καιρούς – και κατόπιν, της απόλυσης και της αντικατάστασής τους με λευκούς άνδρες, κατά το κλασικό πρότυπο. Σύμφωνα με το άρθρο, αυτό που ωθεί τις γυναίκες να δέχονται τέτοιες ευκαιρίες σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ιδανικές, είναι η έλλειψη υψηλών θέσεων για εκείνες. Για να είμαστε ακριβείς, η λέξη «ήπια» δεν αναφέρεται σε μια λουλουδάτη ευγένεια, αλλά στην ευελιξία ως προς τον τρόπο δράσης, την εκμετάλλευση περιορισμένων πόρων, καθώς και τη δυνατότητα να φέρνει κανείς τους ανθρώπους κοντά όταν το έχουν ανάγκη.
Το γεγονός ότι δεν ακούμε περισσότερα για τις θυσίες των εργαζόμενων γυναικών σε αυτή την περίοδο που διανύουμε δείχνει το σθένος τους και το πνεύμα τού «δεν τα παρατάω». Αυτή η δύναμη και η αντοχή κατά τη διάρκεια μιας κρίσης –ο ορισμός της «ήπιας ισχύος» για το 2020– είναι κάτι που πρέπει εξυμνήσουμε, καθώς μας δείχνει περισσότερο από ποτέ πως οι γυναίκες αποτελούν σημαντικό «εργαλείο» σε κάθε επίπεδο, ειδικά για τις εταιρείες που έχουν ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουν αναφορικά με την ανισότητα μεταξύ των φύλων.
Αντί να ζητάμε από αυτές να είναι πιο δυναμικές ή να μοιάζουν περισσότερο με τους άνδρες –παρότι δέχονται συχνά κριτική όταν επιδεικνύουν ανδρικά χαρακτηριστικά–, μήπως θα έπρεπε οι άνδρες να υιοθετήσουν μια περισσότερο γυναικεία προσέγγιση; Αν μου ζητούσαν να επιλέξω ποιος θα ήθελα να μας καθοδηγεί μέσα στην πανδημία, θα κατέληγα σε μια εργαζόμενη γυναίκα, για την οποία καμία πρόκληση δεν είναι ακατόρθωτη. Και θα της έδινα, τουλάχιστον, ένα δικό της γραφείο.
Απόδοση: Νίνα Ζβε
– Emily Zak
Δημοσιεύτηκε στο Vogue.gr – Διαβάστε περισσότερα εδώ