«Τι εννοείς ότι πέταξες τα παγάκια; Πας καλά ρε; Πως θα φτιάξω καφέ;».
Ακόμη θυμάμαι την έκφραση του όταν του φώναξα. Ατάραχος με πλησίασε και άρχισε να βγάζει από το ντουλάπι το μπρίκι της γιαγιάς, το κουταλάκι του γλυκού και τα φλιτζάνια.
«Τι φάση; Πέρασες στη σχολή και είπες να αρχίσεις τις ανασκαφές από το σπίτι;». Κάτι τέτοιο του είπα και έβαλε τα γέλια.
Ο Τάσος είχε περάσει στο πανεπιστήμιο πριν από έναν χρόνο. Όταν ακόμη τα κινητά τηλέφωνα έμοιαζαν με παντόφλες και ο Μάικλ Τζόρνταν αλώνιζε στα παρκέ. Ιστορικό Αρχαιολογικό στη Θεσσαλονίκη. Όσο δεμένος με τη γη ήταν αυτός και με τα μυστικά της αλλά τόσο εγώ κοιτούσα τον ουρανό και τα αστέρια. Το δωμάτιο που μοιραζόμασταν στο πατρικό μας σπίτι ήταν χωρισμένο στα δύο. Αφίσες από τον Πόλεμο των Άστρων στον δικό μου τοίχο, το Τζουράσικ Παρκ στον δικό του. Το ηλιακό σύστημα εγώ, τα αρχιτεκτονικά σχέδια του Παρθενώνα εκείνος.
Ωστόσο, δεν είναι ότι «πετούσα» και στα μαθήματα. Ρουφούσα τα εξωσχολικά βιβλία φυσικής και αστρονομίας με το καλαμάκι, με συνάρπαζαν οι θεωρίες του Αϊνστάιν, οι σκέψεις του Στίβεν Χόκινγ, οι Μαύρες Τρύπες και η ταλάντωση του χωροχρόνου αλλά όταν άνοιγα τα σχολικά μου βιβλία κάτι άλλαζε και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ.
Ο αρχαιολόγος όμως, έτσι τον έλεγα, είχε σύστημα. Έτσι μου είπε εκείνο το πρωί των Χριστουγέννων και ήθελε να με βοηθήσει. Τον θαύμαζα τον μεγάλο αδελφό μου, αλλά κρυφά. Δεν ήθελα να του το δείξω αλλά έβλεπα ότι κάτι είχε αλλάξει πάνω του. Τέρμα τα κρύα αστεία και τα πειράγματα που μου έκανε, δεν είναι ότι με άφηνε στην ησυχία μου αλλά πραγματικά ενδιαφερόταν να μάθει τι κάνω. Έλεγε «ξέρω τι περνάς» όταν με έβλεπε να διαβάζω μέρα – νύχτα για να προετοιμαστώ για τις πανελλήνιες.
Έτσι ξεκίνησε η μικρή του ιεροτελεστία. Μέτρησε το νερό με το φλιτζάνι, άναψε το γκαζάκι και η μπλε φλόγα τύλιξε το μπρίκι. «Ελληνικό;», ρώτησα άκεφα. Μα ποιος έπινε ελληνικό καφέ στην εποχή μας, του είπα. Χωρίς να απαντήσει – είχε αρχίσει να μου τη δίνει λίγο η ηρεμία του – άνοιξε το πακέτο και η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου καφέ γέμισε τη μικρή μας κουζίνα. Έριξε μισή κουταλιά ζάχαρη και άρχισε να ανακατεύει μέχρι που το μίγμα άρχισε να φουσκώνει όπως οι αστέρες νετρονίου λίγο πριν εκραγούν. Η τέχνη είπε είναι στο καϊμάκι και πάνω που πήγα να πάρω το φλιτζάνι το άρπαξε και εξαφανίστηκε γελώντας. Τελικά δεν είχε αλλάξει και τόσο πολύ.
Από τότε και μέχρι να ξαναφύγει για τη Θεσσαλονίκη φτιάχναμε κάθε μέρα ελληνικό καφέ και διαβάζαμε μαζί. Ήθελε, έλεγε, να του δείξω την ομορφιά της φυσικής και των μαθηματικών και καθώς διάβαζα για να του εξηγήσω, κάλυπτα τα κενά που είχα και εγώ. Δεν κατάλαβα ποτέ ποιος ήταν ο δάσκαλος και ποιος ο μαθητής και αγοράζαμε με το κιλό τα πακέτα με τον Λουμίδη Παπαγάλο.
Έτσι κάθε φορά που έφτιαχνα και εγώ ελληνικό καφέ, στο πανεπιστήμιο πρώτα, στον στρατό, την πρώτη μου φορά πίσω από την έδρα του καθηγητή, η μυρωδιά του χαρμανιού με ηρεμούσε και με πήγαινε πίσω σ’ εκείνες τις στιγμές με τον μεγάλο μου αδελφό που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Τώρα, που βλέπω την κόρη μου, να προετοιμάζεται με αγωνία για τις δικές της εξετάσεις, ήρθε η ώρα να πετάξω εγώ τα παγάκια από την κατάψυξη, και παρέα με τον αγαπημένο μας ελληνικό καφέ ξεκλέβουμε χρόνο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και συζητάμε για τα όνειρα και τα άγχη της. Είναι το δικό μας μικρό διάλειμμα, και όλα ξεκινάνε με το που θα ανάψω το γκαζάκι. Αυτό είναι το συνθηματικό μας! Έχουμε δημιουργήσει τις δικές μας αναμνήσεις, εικόνες και στιγμές που θα έρχονται στη μνήμη της κάθε φορά που θα απολαμβάνει τον Λουμίδη Παπαγάλο και θα εξιστορεί στη δική της οικογένεια αυτές τις μοναδικές στιγμές που της έδιναν δύναμη να συνεχίσει και να πετύχει τους στόχους της.
Ο Λουμίδης Παπαγάλος φέτος κλείνει τα 100 του χρόνια και μου έδωσε την αφορμή να αναπολήσω μοναδικές στιγμές που έχουν συνδεθεί με το άρωμα του! Είμαι έτοιμος λοιπόν, να δημιουργήσω νέες ιστορίες, παρέα με τον αγαπημένο μου ελληνικό καφέ, που θα μου υπενθυμίζουν πόσο δυνατές και σημαντικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις στην ζωή μας.