Δύο φίλοι μου άρχισαν τους τελευταίους μήνες να ακούν έναν επίμονο θόρυβο, σαν σειρήνα μέσα στο κεφάλι τους. Ο ένας το έπαθε στο πρώτο λοκντάουν, ο άλλος στο δεύτερο. Μου λένε κοντεύουν να τρελαθούν. Είναι σαν ένα παράφωνο τζιτζίκι που ουρλιάζει κάποιο αυγουστιάτικο μεσημέρι. Όταν ξεχνάς την ύπαρξή του, σταματάει να κάνει θόρυβο. Όταν το έχεις στο νου σου, σου παίρνει τα αυτιά. Μια φίλη μου δεν μπορεί καθόλου να κοιμηθεί. Ξυπνάει μέσα στη νύχτα, σκέφτεται αυτό που συμβαίνει και την πιάνει απελπισία. Φοβάται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, ότι θα εντοπιστούν άλλες μεταλλάξεις και μετά από μερικά χρόνια θα έρθει ένας νέος κορωνοϊός και τα εμβόλια δεν θα πιάνουν και εμείς θα είμαστε για πάντα κλεισμένοι σε σπίτια. Ένας γνωστός μου έχει απλώς γίνει ψεκασμένος. Βγάζει πύρινους λόγους κατά των περιοριστικών μέτρων και αποκαλεί το λοκντάουν «χούντα».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ