Ο ηλικιωμένος Λεοπόλδος έφυγε από τα πεζοδρόμια και χουρχουρίζει στην Πλατεία Αμερικής. Το νούμερο 281 μετονομάστηκε σε Μπαλού και κατοικοεδρεύει στη Βέρνη. Η Πικολίνο σώθηκε από τις πλημμύρες τις Θεσσαλίας και παίζει χιονοπόλεμο με την οικογένειά της στη Στουτγάρδη. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις ιστορίες πρώην αδέσποτων, που το 2023 άλλαξε τις ζωές τις δικές τους, αλλά και των ιδιοκτητών τους, για πάντα.
Ολιάνα, Ρόη και Νέρο: «Προλάβαμε να ζήσουμε όλοι μαζί μόνο για δύο εβδομάδες»
Ο Νέρο ήταν περίπου 1,5 έτους και επιβίωνε αδέσποτος, σε μια περιοχή έξω από το Αργος. Την ίδια στιγμή η Ρόη κατοικούσε στην Αθήνα, στο σπίτι της Ολιάνας. Η συγκατοίκηση της Ρόης και της Ολιάνας είχε προκύψει τα τελευταία χρόνια κατά κάποιο τρόπο «υποχρεωτικά», καθώς η Ρόη ήταν το σκυλί των γονιών της Ολιάνας που έχουν φύγει πλέον από τη ζωή. «Την 3η μέρα που την είχα πάρει στο σπίτι για να ζήσουμε μαζί την έχασα στο Ζάππειο. Είχαν περάσει 9 μέρες και είχα χάσει κάθε ελπίδα, μέχρι που βρέθηκε στο Φάληρο. Το επόμενο διάστημα όμως βρήκαμε τους ρυθμούς μας, δεθήκαμε. Μέσα στα επόμενα χρόνια άρχισε να τριγυρνάει μια σκέψη στο μυαλό μου. “Μήπως να υιοθετούσα ένα ακόμα σκυλί;” Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνισή του ο Νέρο.
Ηταν αρχές Σεπτέμβρη του 2023 όταν η Ολιάνα και ο σύντροφός της αντίκρισαν έναν μαύρο «κούκλο» όπως τον αποκαλούν. Η μορφή του καρφώθηκε στην Ολιάνα, η οποία το πήρε απόφαση: «Αν είναι αρσενικός, θα τον υιοθετήσω». Την επόμενη μέρα πήγαν στο ίδιο σημείο που τον είχαν πρωτοδεί. Δεν ήταν εκεί. Εψαξαν την περιοχή και τον εντόπισαν σε ένα γειτονικό βενζινάδικο. Επιβεβαίωσαν πως είναι αδέσποτος και αρσενικός και έτσι τον πήραν αγκαλιά και τον έφεραν στην Αθήνα. «Η Ρόη αρχικά τρελάθηκε από τη χαρά της. Ηταν ήδη άρρωστη με καρκίνο. Οταν κατάλαβε πως ο Νέρο θα μείνει μαζί μας, έγινε η σκιά του. Του έβαλε όρια, του έδειξε ποιος είναι το “αφεντικό”. Εγώ ήμουν πολύ χαρούμενη, είχα δύο παιδιά με διαφορετικές ανάγκες μεταξύ τους. Η Ρόη όμως ήταν ήδη πολύ άρρωστη. Προλάβαμε δυστυχώς να ζήσουμε μαζί μόνο για δύο εβδομάδες και ήταν ό,τι καλύτερο. Μόλις μπούμε σε μια σειρά με τον Νέρο, το σκέφτομαι σοβαρά να υιοθετήσω ένα ακόμα σκυλί».
Βασίλης και Νικόλας-Μπαλού: «Δεν είχε ζήσει ποτέ σε σπίτι, παρακαλούσε για χάδια»
Ηταν το νούμερο 281 από τα πυρόπληκτα αδέσποτα που σώθηκαν από τις φωτιές του καλοκαιριού στη βορειοδυτική Αττική. Οι διασώστες του τού έδωσαν το όνομα Νικόλας, το οποίο εξελίχθηκε σε «Μικρός Νικόλας». Η Βάσια, η εθελόντρια που τον φιλοξένησε, λέει στην «Κ» πως βρέθηκε κοντά στη Μονή Αγίου Νικολάου στον Ασπρόπυργο. «Είχε πληγές στο σώμα και τη μύτη του. Δεν είχε ζήσει ποτέ σε σπίτι, παρακαλούσε όλη την ώρα για χάδια και φοβόταν τις βόλτες». Η φήμη του, και τα βίντεό του, ταξίδεψαν μέχρι την Ελβετία και συγκεκριμένα τον Βασίλη που, όπως λέει, είχε ήδη στο μυαλό του τη σκέψη να υιοθετήσει ένα αδέσποτο.
«Κατοικώ στην Ελβετία τα τελευταία 5,5 χρόνια και δυστυχώς δεν μπορώ να βοηθάω με φυσική παρουσία. Γνωρίζω όμως καλά την κατάσταση με τα αδέσποτα στην Ελλάδα. Ηρθα σ’ επαφή με τη φιλοζωική που είχε αναλάβει τον Νικόλα, την Dog’s Voice και μαζί με τη Βάσια κανονίσαμε να τον γνωρίσω τον Αύγουστο που ήρθα στην Ελλάδα. Περάσαμε χρόνο μαζί, τον γνώρισα καλύτερα και πήρα δύο αποφάσεις: πρώτον να τον υιοθετήσω, και δεύτερον να αλλάξω το όνομά του σε Μπαλού.
Δυστυχώς δεν υπήρχε πτήση που θα μπορούσα να τον πάρω μαζί μου επιστρέφοντας. Τελικά ταξίδεψε και ήρθε στη Βέρνη στις 15 Σεπτεμβρίου. Ηταν κατατρομαγμένος, φυσικό ύστερα από όλα όσα είχε περάσει».
Τους 3 μήνες που συγκατοικούν έχουν καταφέρει να χτίσουν μια σχέση εμπιστοσύνης. Οπως λέει ο Βασίλης, υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης «αλλά δεν βιαζόμαστε». Οι δυο τους κάνουν μαζί πολλές δραστηριότητες που περιλαμβάνουν εκδρομές και εξορμήσεις. Δεν τα έχουν καταφέρει όμως να πάνε ακόμα στις Αλπεις καθώς «ο Μπαλού δεν είναι έτοιμος για τελεφερίκ και τρένα. Εχει αρχίσει να χαλαρώνει, θέλει όμως ακόμα χρόνο».
Κωνσταντίνος και Πέπερ: «Με το που αντίκρισα τα τεράστια μάτια της, αυτό ήταν»
Ο Κωνσταντίνος φιλοξενούσε συχνά τα σκυλιά των φίλων του, δεν περνούσε όμως από το μυαλό του η σκέψη να αποκτήσει το δικό του κατοικίδιο καθώς θεωρούσε πως δεν ήταν έτοιμος για μια τέτοιου είδους δέσμευση. «Μπορεί να τα πήγαινα καλά με τα σκυλιά, στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως ένιωθα πως μια γάτα θα μου ταίριαζε περισσότερο. Επειδή είμαι κομμωτής και λείπω πολλές ώρες από το σπίτι δεν ήξερα κατά πόσο θα μποορούσα να ανταποκριθώ στις ανάγκες ενός άλλου πλάσματος».
Το καλοκαίρι ο Κωνσταντίνος έφυγε να δουλέψει για σεζόν σε ένα κομμωτήριο της Μυκόνου. Ενα απόγευμα άκουσε ένα επίμονο νιαούρισμα έξω από την πόρτα του σπιτιού όπου έμενε. «Το πρώτο που αντίκρισα ήταν τα τεράστια μάτια της. Αυτό ήταν. Ενιωσα μια σύνδεση, δεν μπορώ να το εξηγήσω». Η Πέπερ ήταν περίπου 3 μηνών και όπως αποδείχτηκε δεν είχε ιδιοκτήτη. Ο Κωνσταντίνος την υιοθέτησε αρχικά προσωρινά, όταν όμως ήρθε η στιγμή να επιστρέψει στην Αθήνα κατάλαβε τη σημασία της έκφρασης «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού». Πλέον οι δύο τους ζουν ευτυχισμένοι στο Παγκράτι.
Διονύσης και Λεοπόλδος: «Δεν μας διαλέγουν, η απόφαση είναι καθαρά δική μας»
«Τον βρήκα τον Σεπτέμβριο στη γειτονιά μου στην Πλατεία Αμερικής και αφού τον τάισα για κάποιες μέρες, τον μάζεψα. Αρχική μου πρόθεση ήταν να τον φιλοξενήσω για λίγο, αλλά γρήγορα αναθεώρησα». Ο Διονύσης δεν είναι σίγουρος αν ο Λεοπόλδος εγκαταλείφθηκε ή το έσκασε. «Αυτό που ξέρω είναι πως ο γάτος ήταν εμφανώς αδυνατισμένος, βρόμικος και του λείπουν αρκετά δόντια. Σχετικά μεγάλος σε ηλικία, σίγουρα πάνω από 8 και λιγότερο από 12, ταλαιπωρημένος. Στειρωμένος και μαθημένος σε σπίτι, θα επιβίωνε με δυσκολία στον δρόμο».
Ο Διονύσης υιοθέτησε ένα ηλικιωμένο ζώο, κάτι που λίγοι από εμάς κάνουν. Για τον ίδιο είναι πολύ σημαντικό το να περάσει το δικό του μήνυμα: «Κατανοώ πλήρως τι μπορεί να σημαίνει η υιοθεσία ενός νεαρού ζώου. Ομως δεν υπάρχουν μόνο αυτά. Είναι και εκείνα που για χιλιάδες λόγους δεν θα αντέξουν στους δρόμους. Ας ανοίξουμε τα σπίτια μας και τις καρδιές μας, γιατί κακά τα ψέματα δεν μας διαλέγουν, η απόφαση είναι καθαρά δική μας, για όλα αυτά τα “λιγότερο επιθυμητά ζώα”. Ακόμα και αν θα ζήσουν δίπλα μας ακριβώς τον ίδιο χρόνο με εκείνον που θα ζούσαν έξω, η ποιοτική διαφορά είναι τεράστια. Η ιδέα του κοντινού θανάτου τους μπορεί να μουδιάζει, ωστόσο η αίσθηση πως ο λιγοστός αυτός χρόνος θα περάσει για εκείνα με θαλπωρή σβήνει οποιοδήποτε σφίξιμο και διαγράφει κάθε δεύτερη σκέψη».
Εύη και Πικολίνο: «Το σκυλί που έτρεμε στην αγκαλιά μου, πλέον παίζει ανέμελο στα χιόνια»
Για την Εύη είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει ένα και μόνο από τα εκατοντάδες σκυλιά που έχουν περάσει από το καταφύγιό της στην Καρδίτσα. Ως πρόεδρος του Φιλοζωικού Ομίλου Καρδίτσας, της είναι εξίσου δύσκολο να μιλήσει μόνο για ένα από τα ζώα που διέσωσε στις καταστροφικές πλημμύρες του Σεπτεμβρίου. «Ευτυχώς πολλά από τα πλημμυρόπληκτα σκυλιά μας υιοθετήθηκαν στη Γερμανία. Αν πρέπει να θυμηθώ ένα από αυτά, τότε θα μιλήσω για την Πικολίνο που τη σώσαμε μαζί με πυροσβέστες στο χωριό Μαραθέα. Ηταν σχεδόν δύο ετών, βρεγμένη, έτρεμε ολόκληρη. Την πήρα μαζί μου στο καταφύγιο, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα σκυλιά που σώσαμε».
Μπορεί να έχουν μεσολαβήσει λίγοι μήνες από τις διασώσεις, αυτές τις μέρες όμως το messenger της Εύης είναι γεμάτο από χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες, καθώς οι νέες οικογένειες των σκυλιών που έδωσε για υιοθεσία της στέλνουν τις δικές τους ευχές. «Σήμερα έλαβα φωτογραφία και της Πικολίνο, που υιοθετήθηκε σ’ ένα χωριό έξω από τη Στουτγκάρδη. Η συγκίνησή μου είναι τεράστια. Το σκυλί που είχα στην αγκαλιά μου και έτρεμε, πλέον παίζει ανέμελο στα χιόνια. Μακάρι και τα υπόλοιπα σκυλιά του καταφυγίου μας να έχουν τη δική της τύχη».
