Χθες το βραδάκι, άλλαξα το συνηθισμένο μου πρόγραμμα. «Πρόδωσα» μια προπόνησή μου, γιατί θέλησα να επισκεφθώ ένα διαφορετικό (ένα πολύ ιδιαίτερο) καφέ, για το οποίο είχα κάπου διαβάσει. Ονομάζεται «Μύρτιλλο» και βρίσκεται απέναντι από τον σταθμό των ΗΣΑΠ στο Νέο Ηράκλειο. Το κτίριο που το στεγάζει ήταν για πολλά χρόνια ένα ερείπιο. Βρώμικο και εγκαταλελειμμένο.
Η κυρία Γεωργία Βαμβουνάκη-Raffan έχει ένα παιδί (τον Δαμιανό) που «πάσχει» από μαθησιακές δυσκολίες και από το σύνδρομο Ασπεργκερ.
Τα χρόνια που ζούσε στη Σκωτία (τόπος καταγωγής του συζύγου της), ο τρόπος που οι άλλες κουλτούρες αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά γέννησε στο μυαλό της την ιδέα να επιχειρήσει κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα.
Στο «Μύρτιλλο» απασχολούνται μόνο νέα παιδιά από εκείνες τις πληθυσμιακές ομάδες που αποκαλούμε «ευπαθείς».
Είναι οι αόρατοι… οι μη-κανονικοί… οι misfits.
Οπως διάβασα στη δημοσίευση του Athensmagazine.gr από την οποία έμαθα για τον «Μύρτιλλο», ο Αρης είναι ο σερβιτόρος του καταστήματος.
Ποτέ δεν έχει μπλοκάκι για να σημειώνει τις παραγγελίες των πελατών.
Οσο μεγάλη και αν είναι η παρέα, όσο μεγάλη και αν είναι η παραγγελία, θα έρθει όπως τη ζητήσετε!
Το σύνδρομο Ασπεργκερ τού χαρίζει τη δυνατότητα μιας εντυπωσιακής μνήμης.
Η Ολγα φτιάχνει τους καφέδες πίσω από την μπάρα. Είναι κωφάλαλη.
Ομως, θα σας φτιάξει αυτό ακριβώς που θα της πείτε. Εχει μια εκπληκτική ικανότητα χειλαναγνωσίας! Εχει σπουδάσει Διακοσμητική στο ΤΕΙ Αθήνας, ενώ «μιλάει» και δύο ξένες γλώσσες. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν την εμπιστευόταν όπου και αν αναζήτησε εργασία. Κανείς… μέχρι το «Μύρτιλλο». Η Ολγα είναι πρωταθλήτρια στο γυναικείο ποδόσφαιρο, ενώ στον ελεύθερο χρόνο της κάνει bungee jumping.
Στο καφέ αυτό, ό,τι φάει κανείς παρασκευάζεται εκεί. Ετσι, υπάρχουν και παιδιά που εργάζονται στην κουζίνα του «Μύρτιλλου». Η Αιμιλία παρασκευάζει το ψωμί. Αν και δουλεύει περίπου δέκα χρόνια, πρώτη φορά τής βάζουν ένσημα. Δούλευε στην -κρατική- ΕΑΒ για δύο χρόνια. Και τα δύο χρόνια, μόνο ως δόκιμη… Μετά, έβρισκε δουλειά μόνο ως διανομέας φυλλαδίων.
Η 23χρονη Νάνσυ εργάζεται επίσης στην κουζίνα. Ζυμώνει ψωμί και φτιάχνει τα cupcakes. Το σύνδρομο Ασπεργκερ δημιουργεί εμμονές και ψυχαναγκασμούς. Ταυτόχρονα -μαζί με την εντυπωσιακή ικανότητα απομνημόνευσης- οδηγεί και σε μια ροπή για πολυλογία. Ετσι, όταν κανείς φεύγει από το καφέ, δεν θα ακούσει ένα τυπικό, ψυχρό «ευχαριστούμε».
Τα παιδιά σε αποχαιρετούν με φράσεις του τύπου: «Αφού σου άρεσε, να ξανάρθεις, ε..;» ή «Κοιτά να μη χαθούμε, τώρα που ξέρεις…».
Δεν βρίσκω άλλα λόγια να κλείσω αυτό το κείμενο. Αφήνω τον επίλογο στα λόγια της Νάνσυ, από τη συνέντευξη που διάβασα και μου έμαθε το «Μύρτιλλο»:
«Εχω σύνδρομο Ασπεργκερ. Το αγαπάω το Ασπεργκερ, δεν το μισώ. Γιατί νομίζω ότι είναι λάθος να μην αγαπάς κάτι που έχεις μέσα σου και είναι κομμάτι της ζωής σου. Οταν το έχεις από μικρός, δεν μπορείς να πεις ότι το μισείς, όταν ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Προσπαθούμε μόνο να μη μας κρύψουνε τα σύννεφα βρε…».
Να μη μας κρύψουνε τα σύννεφα. Θα τη θυμάμαι πάντα αυτή τη φράση. Να, αυτή είναι η Ελλάδα που θέλω να αγαπάω. Να προσπαθούμε όλοι, να μη μας κρύψουνε τα σύννεφα.
Ευχαριστώ, Δαμιανέ, Αρη, Ολγα, Νάνσυ.
Διώξατε χθες μακριά κάποια σύννεφα που μου έκρυβαν τη στιγμή…
* Ο κ. Σπύρος Χατήρας είναι επιχειρηματίας.