Οι Αθηναίοι πάντα αισθάνονται συμπλεγματικά στη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι το μύθευμα ή η πραγματικότητα του «ερωτικού» της χαρακτήρα όσο η πεποίθηση ότι εκεί ο κόσμος περνάει καλύτερα. Και μάλλον είναι αλήθεια ότι μας υπερσκελίζουν στην καλοπέραση.
Επικρατεί ένα είδος ευεξίας που φέρνει ο αλμυρός θαλασσινός αέρας, ενα joie de vivre φοιτητικής προέλευσης που ακουμπά όλες τις ηλικίες, μια χουχουλιαστή αίσθηση στα μαγαζιά, όπου στριμώχνεσαι για να φας ή να πιεις ένα ποτό. Παρά το καλωσόρισμα -που εισπνέεται ευχάριστα σαν το μαχλέπι από τα τσουρέκια του Τερκενλή στην Τσιμισκή- αισθάνομαι όλο και πιο ξένη σε κάθε μου επίσκεψη, σαν να προέρχομαι από άλλο πλανήτη.
Ισως είναι φυσικό. Αφήνω πίσω μου μια πόλη που έχει στενάξει από την ύφεση, με ζητιάνους και κλειστά καταστήματα στο κέντρο, για να προσγειωθώ σ’ ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Η καρδιά της Θεσσαλονίκης σφύζει από νεαρόκοσμο: ακριβά γυαλιά ηλίου, τελευταία μοντέλα κινητής τηλεφωνίας, λεφούσια στους δρόμους που πίνουν μακιάτο και τσιμπολογάνε τυρόπιτες. Βλέπεις χαμόγελα, ακούς φωνές, διακρίνεις μια γλυκύτητα που εξαφανίστηκε στην πρωτεύουσα.
Δεν φθονώ το αδικαιολόγητο κέφι, ούτε την καταναλωτική μανία που ακόμα κρατιέται σε υψηλά επίπεδα. Χαίρομαι με εφευρέσεις όπως το «Μπουγατσάν» (το διάσημο κρουασάν με γέμιση μπουγάτσα που σερβίρει το Estrella), η νέα γαστρονομική επιτυχία της πόλης.
Απλώς δεν μπορώ να συντονιστώ. Αδυνατώ. Για να είμαι ειλικρινής, άλλα πράγματα ζηλεύω.
Την υπέροχη αρχιτεκτονική κληρονομιά, τις βυζαντινές εκκλησίες, την αβερτοσύνη της παραλίας, το βαλκανικό γκρι της θάλασσας, τον απόηχο του πολυεθνοτικού χαρακτήρα, τη γεωγραφική εγγύτητα με την Κωνσταντινούπολη, την αίσθηση της παλαιάς ψυχής της πόλης αυτής, που κρύβεται κάτω από την «trendy» νεύρωση.