Καραγκιόζ μπερντέ

1' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εχουμε πολλούς μύθους που αγαπάμε στην Αθήνα. Ενας από αυτούς θέλει να μας πείσει ότι το Μοναστηράκι είναι ωραία πλατεία. Ας πούμε ότι η αισθητική είναι ως ένα σημείο υπόθεση υποκειμενική. Μπορεί, πχ., να βλέπει κάποιος την είσοδο στην οδό Ηφαίστου και όλα τα παρακείμενα κτίρια ώς την Αθηνάς και να τα θεωρεί δείγματα πολιτισμού. Αλλά τι μπορεί να πει κανείς για τον περιβάλλοντα χώρο του τζαμιού στην είσοδο της Πανδρόσου;

Ας συμφωνήσουμε, σε κάθε περίπτωση, ότι το κακό χάλι της πλατείας έχει πολλές πηγές και λόγους δυσφορίας. Ενας μπορεί να εστιάσει στην οδό Αρεως, που μετά βίας διακρίνεται από τα εμπορεύματα στον δρόμο.

Ενας άλλος μπορεί να πει για τα σουβλατζίδικα που έχουν καταλάβει το σύνολο, σχεδόν, της πλατείας προς Μητροπόλεως και Ερμού. Ενας άλλος μπορεί να πει για τα εξαμβλώματα του μετρό ή για τη «θέα» στον Ηριδανό. Εγώ θα επιμείνω στο Τζαμί Τζισταράκη.

Κάνετε τον κόπο, την επόμενη φορά που θα περάσετε, να σταθείτε ένα λεπτό να παρατηρήσετε την εικόνα. Τα κλιματιστικά, φύρδην μίγδην τοποθετημένα πάνω σε λαμαρίνες, είναι σε επαφή με το τζαμί του 1759, που σαν «αυθαίρετο» βγαίνει μέσα από μια ζώνη άθλιων παραπηγμάτων.

Τα καταστήματα στη βάση του τζαμιού (το μαρτυρούν οι παλιές φωτογραφίες) ήταν από παλιά κομμάτι της εικόνας της Αθήνας σε αυτό το σημείο, όπως και τα αυθαίρετα κατά μήκος της Βιβλιοθήκης του Αδριανού στην Πανδρόσου. Αλλά η σημερινή παρακμή ενοχλεί περισσότερο, καθώς είναι καθαγιασμένη, επισήμως «αόρατη» και κομμάτι της εθνικής αξίας, ότι όλοι οι κανόνες ισχύουν για τους άλλους και κανένας για εμάς. Η εικόνα αυτή δεν νοείται για πολιτισμένη πόλη. Αλλά αν βρεθεί κανείς στο Μοναστηράκι, τι θα σκεφτεί;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή