Tο «ροντάρισμα» του ΕΜΣΤ με τις εκδηλώσεις στην ταράτσα ή στη βεράντα έχει από μόνο του κάτι ρομαντικό ή δραματικό, καθώς το λευκό εσωτερικά κτίριο, παράδοξα κενό ακόμη, «εκβάλλει» στην οροφή με θέα τη χρυσή Ακρόπολη. Με τη Λυρική, προχθές, ήταν μια ώσμωση καλλιτεχνική, άλλου διαμετρήματος, καθώς ο θερμός αέρας ακόμη και με σκοτάδι έσμιγε με τραγούδια από τον 20ό αιώνα που δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε: Μπρίτεν, Ραβέλ, Ραχμάνινοφ, Μπερνστάιν, Στραβίνσκι, Ντιπάρκ… Το ρωσικό του Βλασόφ που ερμήνευσε, απολύτως στο στοιχείο της, η Ελενα Κελεσίδη ήταν και αυτό θαυμάσιο. Στο πιάνο η Σοφία Ταμβακοπούλου και στη σκηνή, σε πολύ κοντινή απόσταση από το κοινό, εναλλάσσονταν οι επτά τραγουδιστές, μόνοι ή σε ζεύγη, για να καταλήξουν όλοι επί σκηνής για την κορύφωση με Στραβίνσκι. Ηταν ένας κι ένας. Συμπαθείς, δικοί μας άνθρωποι οι ερμηνευτές της Λυρικής, διαβασμένοι και συγκινημένοι. Η Ελενα Κελεσίδη, με ωραίο φόρεμα και τεατράλε εμφάνιση, έδειχνε να το χαίρεται. Ο Διονύσης Σούρμπης, εσωτερικός στον Ραβέλ. Ο Χρήστος Κεχρής, μια ωραία φωνή και έντιμη παρουσία. Η Αγγελική Καθαρίου, εξαίρετη στο σόλο του Μπερνστάιν. Ο Γιάννης Χριστόπουλος, με τη θερμή φωνή του, πάντα σταθερά καλός (ιδιαίτερος στο τραγούδι του Reynaldo Hahn). Η Μαριλένα Στριφτόμπολα, καθαρή, βαθιά φωνή, σε Μπρίτεν και Ραβέλ. Ο Νίκος Κοτενίδης, επίσης εντυπωσιακός και θεατρικός. Στο πιάνο, η Σοφία Ταμβακοπούλου, διακριτική, ουσιαστική, έπαιξε σε μία ώρα έναν ολόκληρο κόσμο με τραγούδια πολλών συνθετών.
Μια βραδιά που έμεινε με ειδικό βάρος και νόημα ύπαρξης.