ΜΑΝΙΛΑ. Πυκνό τροπικό δάσος καλύπτει πλέον την περιμετρική ζώνη της μεγαλύτερης χωματερής σκουπιδιών της Μανίλας, μιας από τις πιο μολυσμένες μεγαλουπόλεις της Νότιας Ασίας.
Η λεκάνη της Λα Μέσα έχει καταστεί έτσι ο μοναδικός χώρος πρασίνου της πρωτεύουσας και ο πραγματικός πνεύμονας για την πνιγμένη στα καυσαέρια Μανίλα. Με μέγεθος μερικών εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, το πάρκο τροφοδοτείται από ταμιευτήρα πόσιμου ύδατος, μόνη πηγή καθαρού νερού για τα 14 εκατομμύρια κατοίκων της μεγαλούπολης.
«Είναι σαν να είχαμε εγκαταλείψει τη Μανίλα. Σαν να ταξιδεύαμε πίσω στον χρόνο. Το πάρκο καλύπτει κάθε κριτήριο φυσικής ομορφιάς και άγριας φύσης» υπογραμμίζει ο Αντον Χάλταν, αντιπρόσωπος αυτοκινήτων, που μόλις πέρασε μία ολόκληρη ημέρα στη Λα Μέσα, κάνοντας ποδήλατο κάτω από την πυκνή βλάστηση του τροπικού δάσους.
Κάθε χρόνο, 30.000 άνθρωποι εκμεταλλεύονται το πάρκο και τα περισσότερα από 50 χιλιόμετρα από μονοπάτια.
Η σπανιότατη αυτή περιβαλλοντική πρωτοβουλία αποτελεί προϊόν συνεταιρισμού, ηλικίας 15 ετών, μεταξύ της κυβέρνησης της χώρας, της κρατικής εταιρείας υδάτων και πολλών τοπικών περιβαλλοντικών οργανώσεων. Μέχρι τις αρχές του 2000, η ζώνη γύρω από την τεχνητή λίμνη της Λα Μέσα είχε υλοτομηθεί πλήρως, προσφέροντας δωρεάν ξυλεία στους πάμπτωχους κατοίκους των παραγκουπόλεων.
«Οι περισσότεροι από τους παράνομους αυτούς “εποίκους” ήταν εξαρτημένοι από τη λίμνη για να επιβιώσουν. Ξύλευαν το δάσος για να ζήσουν και η παραλίμνια ζώνη είχε μετατραπεί σε καλλιέργειες» εξηγεί ο διαχειριστής του πάρκου, Ντέιβ Αζουρίν.
Για να καταλάβει κανείς πώς θα είχε εξελιχθεί η περιοχή χωρίς το πρόγραμμα αναδάσωσης, αρκεί να παρατηρήσει τις γιγάντιες παραγκουπόλεις, σε μικρή απόσταση από τη λίμνη, οι οποίες στεγάζουν περίπου 350.000 ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, βρίσκεται και η μεγαλύτερη χωματερή της Μανίλας.
Το πρόγραμμα ανάπτυξης του πάρκου οδήγησε στο φύτεμα 750.000 δέντρων, τα οποία επέτρεψαν σε περισσότερα από 125 είδη πτηνών να μετοικήσουν εκεί. Οι περιβαλλοντολόγοι επέλεξαν να φυτέψουν, μάλιστα, 99 είδη δέντρων που απειλούνται με εξαφάνιση στις Φιλιππίνες.
Οι 7.000 κάτοικοι της παραγκούπολης, που είχε δημιουργηθεί στην παραλίμνια ζώνη, μεταστεγάσθηκαν, εξασφαλίζοντας δωρεάν κατοικίες από την εταιρεία υδάτων της πρωτεύουσας.
Παρά τις προσπάθειες των αρχών, όμως, η παράνομη υλοτομία συνεχίζεται στο πάρκο, με τους υλοτόμους να έχουν χτίσει ακόμη και προσωρινά καταλύματα για να βρίσκονται κοντά στο αντικείμενό τους. Παρότι το πάρκο είναι περιφραγμένο και φυλασσόμενο, οι υλοτόμοι βρίσκουν διάφορους τρόπους να σκαρφαλώνουν πάνω από την περίφραξη και να ξεγελούν τους φύλακες.