Δεν είναι καθόλου αστείο, αλλά η μεταβολή της αίσθησης του χιούμορ μπορεί να υποδεικνύει την επερχόμενη γεροντική άνοια, αναφέρουν Βρετανοί επιστήμονες.
Στη μελέτη, η οποία εκπονήθηκε από τους επιστήμονες του University College London και δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Journal of Alzheimer’s Disease, συμμετείχαν ασθενείς που έπασχαν από μετωποκροταφική άνοια.
Oπως αποκαλύπτουν τα ερωτηματολόγια που συμπλήρωσαν οι συγγενείς και οι φίλοι των 48 συμμετεχόντων αρρώστων, υπήρχε σαφής διαφορά στην αίσθηση του χιούμορ του αρρώστου χρόνια πριν κάνει την εμφάνισή της η ασθένεια. Ανάμεσα στα πιο αξιοπρόσεκτα σημεία ήταν ότι οι ασθενείς γελούσαν ακόμη και όταν μάθαιναν τραγικά συμβάντα. Οι ειδικοί, βέβαια, υποστηρίζουν πως υπάρχει ανάγκη να πραγματοποιηθούν περαιτέρω έρευνες προκειμένου οι επιστήμονες να καταφέρουν να κατανοήσουν τόσο το πόσο όσο και το πότε μεταβάλλεται το χιούμορ, καθώς και το πότε αυτή η μεταβολή θα μπορούσε να θεωρηθεί «σημάδι» της επερχόμενης άνοιας.
Υπάρχουν πολλοί τύποι γεροντικής άνοιας και η μετωποκροταφική είναι μία από τις σπανιότερες μορφές της. Η περιοχή του εγκεφάλου που επηρεάζεται διαδραματίζει ρόλο στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά. Οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτήν τη μορφή άνοιας συχνά χάνουν τις αναστολές τους, γίνονται περισσότερο παρορμητικοί και καταβάλλουν προσπάθεια για να αντεπεξέλθουν στις διάφορες κοινωνικές καταστάσεις.
Η δρ Καμίλα Κλαρκ και οι συνεργάτες της επέλεξαν 48 ασθενείς που πήγαιναν στην πανεπιστημιακή κλινική άνοιας. Ζήτησαν από φίλους και συγγενείς των αρρώστων να αξιολογήσουν την αγάπη του πάσχοντος για κάποιες μορφές κωμωδίας, π.χ. τον Mr Bean, το «Υes Minister» ή τις κωμωδίες των Μόντι Πάιθον, αλλά και κάποιες κοινωνικώς απαράδεκτες μορφές χιούμορ. Ολοι απάντησαν ότι είχαν αντιληφθεί κάποια αλλαγή στην αίσθηση του χιούμορ περίπου εννιά χρόνια προτού διαγνωστεί η άνοια.
Οπως διαπιστώθηκε, πολλοί από τους ασθενείς ανέπτυξαν ένα μάλλον «μελανό» χιούμορ και γελούσαν με τραγικά γεγονότα που έβλεπαν στις ειδήσεις ή ακόμη και στην ίδια τους τη ζωή. Επίσης, οι πάσχοντες από άνοια αρέσκονταν περισσότερο σε κωμωδίες τύπου Mr Bean παρά στις σάτιρες όπως το «Yes Minister».