07.00
Ακούω το ξυπνητήρι να χτυπάει αγριεμένο, ανοίγω τα μάτια μου, προσπαθώ να καταλάβω πού είμαι, ποιος είμαι, γιατί είμαι. Συνέρχομαι και ασυναίσθητα μισώ όλους αυτούς που έχουν την εντύπωση ότι οι ηθοποιοί ξυπνούν το μεσημέρι. Οχι. Οι μπουζουξούδες ξυπνούν το μεσημέρι. Κάνω γρήγορα μπάνιο, ντύνομαι και βγαίνω από το σπίτι, μαζί με το σκυλί.
08.30
Εχω κατεβεί από τον Λυκαβηττό στην πλατεία Μαβίλη και τρώω πρωινό. Η Blu κάθεται ήσυχη δίπλα μου και κοιτάζει τα περιστέρια απειλητικά. Διαβάζω τα νέα στο feed του κινητού και οργανώνω την ημέρα. Νιώθω τη φωνή μου ακόμα «θαμπή» και αγωνιώ για την εκφώνηση που ακολουθεί.
09.30
Είμαι ήδη στο στούντιο. Είναι γεμάτο με κόσμο. Ο πελάτης, οι διαφημιστές, οι άνθρωποι της εταιρείας παραγωγής, όλοι από πάνω μου να με μπριφάρουν για το πώς πρέπει να εκφωνήσω το προϊόν. Είναι τόσο μεγάλη η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την κατάσταση, που σχεδόν ξεχνάω ότι το προϊόν είναι απλώς ένα ενισχυτικό πλύσης για πεντακάθαρα λευκά.
11.30
Εχω γυρίσει στο σπίτι. Αφήνω το σκυλί, βάζω φόρμα και φεύγω γρήγορα για προπόνηση. Εχω ήδη αργήσει και προσεύχομαι να μη δω το βλέμμα της απογοήτευσης στα μάτια του προπονητή μου. Εχω κουραστεί να του εξηγώ ότι έχω γεράσει για τους… Ολυμπιακούς. Δεν μου αρέσει η γυμναστική. Για την ακρίβεια, την απεχθάνομαι. Αλλά την κάνω αναγκαστικά. Για να μην πονάω στους μυς και στα κόκαλα. Το μαρτύριο τελειώνει, κάνω γρήγορα ντους και φεύγω.
12.30
Είμαι χαμένος σε κάτι στενά γύρω από την οδό Αθηνάς και ψάχνω το εργαστήρι του Γιάννη Μετζικώφ. Τελευταίες πρόβες, τελευταίες επιδιορθώσεις κουστουμιών πριν τα παραδώσει. Είναι αγχωμένος αλλά τόσο γοητευτικά ταλαντούχος.
14.00
Εχω φτάσει στο Θέατρο Προσκήνιο. Εδώ κάνουμε τις πρόβες για τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου που θα περιοδεύσει ανά την Ελλάδα. Ο Πέτρος Φιλιππίδης, παρ' όλη την κούρασή του, είναι σε τρελά κέφια και μας παρασύρει όλους σε μια γιορτή. Ανάμεσα σε οδηγίες, διορθώσεις και επαναλήψεις βρίσκει χρόνο και μας αφηγείται ιστορίες από την εποχή που το θέατρο ήταν θέατρο και οι άνθρωποι του θεάτρου άνθρωποι.
19.00
Η πρόβα έχει τελειώσει και βρίσκομαι καθ' οδόν προς το σπίτι. Ανεβαίνω τον λόφο, φτάνω, παίρνω το σκυλί χωρίς να αφήσω τα πράγματά μου και ξεχυνόμαστε στον Λυκαβηττό. Βρίσκω ένα παγκάκι, αφήνω την Blu να τρέξει και κάθομαι μόνος μου, για να «περάσω» τα λόγια μου. Διάφοροι περαστικοί με κοιτούν σαν τρελό αλλά δεν δίνω σημασία. Δεν υπάρχει τίποτα να με αποσπάσει. Το κάνω εδώ και τρία χρόνια. Πάντα μέσα στο άλσος συγκεντρώνομαι.
20.30
Εχει αρχίσει να νυχτώνει. Επιστρέφουμε στο σπίτι. Παραγγέλνω φαγητό, διαβάζω γρήγορα τις τελευταίες εξελίξεις και προσπαθώ να συμμαζέψω τα μυαλό μου και να δω πώς θα βγει και πάλι το αυριανό πρόγραμμα. Εκφωνήσεις, ραντεβού, προπόνηση, πρόβα, κι άλλη πρόβα, και, κάπου εκεί ανάμεσα, ζωή.
22.30
Βάζω ένα playlist με downtempo μουσική, ίσα για να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι βρίσκομαι σε διακοπές σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί και μπαίνω για ντους. Σκέφτομαι ότι πρέπει να φτιάξω λίστα με όλα τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου στην περιοδεία. Πολλά πράγματα, πολύς καιρός μακριά από το σπίτι. Αλλά ανυπομονώ!
23.30
Εχω ήδη ξαπλώσει. Βάζω να παίζει τυχαία ένα αμερικανικό sitcom. Δεν με απασχολεί τι βλέπω. Γιατί δεν βλέπω. Το μόνο που θέλω είναι ο ήχος από το χειροκρότημα-κονσέρβα και τα γέλια. Με νανουρίζουν όσο τίποτα άλλο και κλείνω τα μάτια.
00.00
Εχω αποκοιμηθεί. Είμαι σίγουρος πως βλέπω όνειρο. Κάποιο παράξενο όνειρο. Είμαι σε ένα μαιευτήριο ανάμεσα σε άπειρα μωρά που κλαίνε μανιασμένα. Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι και ξυπνάω για τα καλά. Αντί για μωρά βλέπω την Blu να με κοιτάζει παραπονεμένη. Εχουν πιάσει οι ζέστες και κάνω ότι δεν καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Τη σηκώνω και τη βάζω στο κρεβάτι. Ερχεται κοντά μου, με γλείφει στο πρόσωπο και κουλουριάζεται ικανοποιημένη στην αγκαλιά μου. Ξέρει. Και ξέρω. Εγώ για εκείνη. Πάντα. Ο αέρας μπαίνει ανακουφιστικά από το παράθυρο, τα γέλια από το σίριαλ που ακόμα παίζει συνεχίζονται σε λούπα κι εγώ καταφέρνω και πάλι να αποκοιμηθώ.
Ο Αντίνοος Αλμπάνης υποδύεται τον Τομά Ντιαφουαρίς στον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου, που σκηνοθετεί ο Πέτρος Φιλιππίδης. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο Κατράκειο της Νίκαιας στις 3 Ιουλίου και στη συνέχεια θα κάνει περιοδεία στην Ελλάδα.