Περίπου στο 25ο χλμ. του Μαραθωνίου της Νέας Υόρκης, το 2018, ο Μαρτίνους Εβανς είδε κάποιον να του γνέφει. Βγάζοντας τα AirPod του, άκουσε τον άγνωστο συν-δρομέα να του λέει: «Είσαι αργός, φίλε. Πήγαινε σπίτι σου».
O Εβανς, 31 ετών τότε, τερμάτισε από τους τελευταίους, με χρόνο λίγο άνω των οκτώ ωρών – ή έξι ώρες αργότερα από τον τερματισμό του νικητή του Μαραθωνίου.
H αρχική οργή του για το συμβάν μετατράπηκε σε πείσμα. Την επόμενη φορά που έτρεξε, φορούσε ένα μπλουζάκι με την επιγραφή «SLOW AF» (σε ελεύθερη μετάφραση «πιο αργός δεν γίνεται») και μια χαμογελαστή χελώνα. Λίγο αργότερα, γεννήθηκε ένα νέο κίνημα, ένας νέος σύλλογος δρομέων που χωρούσε τους πάντες, χωρίς εξαιρέσεις και αστερίσκους.
Σε πρόσφατη κυριακάτικη προπόνησή του, στο Prospect Park του Μπρούκλιν, ο 36χρονος πια Εβανς δεχόταν κάθε λίγο ένα χαμόγελο, ένα «συγχαρητήρια», ένα νεύμα αλληλεγγύης από διερχόμενους δρομείς.
Ο Μαρτίνους Εβανς είχε κερδίσει. Και όχι μόνο για τον εαυτό του.
Ενας για όλους
Εδώ και χρόνια, ο Εβανς εκπροσωπεί όσους δεν έχουν την εικόνα ενός «συμβατικού» δρομέα, όπως τον ορίζουν τα κοινωνικά πρότυπα: αδύνατο, μυώδη – και συνήθως λευκό. Αντιθέτως, το κίνημα που δημιούργησε χωρά στις τάξεις του όλους όσοι θέλουν να τρέξουν, ανεξαρτήτως κιλών, ρυθμού, αθλητικής κατάστασης, φύλου ή φυλής και υγείας. Το δόγμα του είναι απλό: «Θέλω να γνωρίζουν όλοι πως μπορούν να τρέξουν με το σώμα που έχουν αυτή τη στιγμή».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είναι ο ιδρυτής του Slow AF Run Club, μιας ψηφιακής κοινότητας με περισσότερα από 10.000 μέλη παγκοσμίως. Με 135 κιλά, παραμένει ξεχωριστός και αγαπητός μεταξύ των δρομέων που ένιωθαν στο περιθώριο, ή ακόμη και αποκλεισμένοι από το άθλημα.
Για εκείνον η περιπέτεια ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2012, όταν πήγε στον ορθοπεδικό με πόνο στο ισχίο. Ο γιατρός τού είπε τότε ότι «ή θα χάσεις κιλά ή θα πεθάνεις». Προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του, με ένα αμήχανο χαμόγελο, κατάφερε να κάμψει τις αρχικές άμυνές του ανακοινώνοντας ότι θα έτρεχε σε Μαραθώνιο. Ο γιατρός ξέσπασε σε γέλια, λέγοντάς του πως «ο Μαραθώνιος θα σε σκοτώσει».
Ωστόσο, ο Εβανς το είπε και το έκανε. Εκτοτε, έχει τρέξει δεκάδες Μαραθωνίους και σε άλλες διοργανώσεις, έκανε μεταπτυχιακό στην έρευνα για τη δημόσια υγεία, πήρε πιστοποίηση προπονητή, πόζαρε στο εξώφυλλο του Runner’s World, έκανε γυμνή φωτογράφιση στο Men’s Health, εμφανίστηκε σε διαφήμιση της Adidas και έγραψε το βιβλίο «Slow AF Run Club: Ο απόλυτος οδηγός για όποιον θέλει να τρέξει» (Slow AF Run Club: The Ultimate Guide for Anyone Who Wants to Run).
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η χοντροφοβία κινητήριος δύναμη
Μεγαλώνοντας στην ανατολική πλευρά του Ντιτρόιτ, ο γιος μαύρων εργατών της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, δεν ήξερε κανέναν που να έτρεχε για τη διασκέδασή του. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώριζε θεωρούσαν πως το τρέξιμο ήταν δραστηριότητα των λευκών.
Από μικρό παιδί τον κορόιδευαν και τον περιφρονούσαν για τα κιλά του. Στη γειτονιά ήταν γνωστός ως «Μάρτι, ο χοντρός». Οταν προσπάθησε να μπει σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, ο προπονητής τον ανάγκασε να φορέσει μια σακούλα σκουπιδιών «για να ιδρώσει και να χάσει λίπος». Προφανώς δεν έχασε βάρος, παρά μόνο την αξιοπρέπειά του μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του.
Κόντρα στο πώς τον έβλεπαν οι άλλοι, και αφού μπήκε στην ομάδα ποδοσφαίρου του λυκείου του, άρχισε να νιώθει αυτοπεποίθηση για τις σωματικές και τις αθλητικές ικανότητές του. Φοίτησε στο Lane College του Τενεσί με υποτροφία ποδοσφαίρου, προτού πάρει μεταγραφή για το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, όπου σπούδασε Επιστήμη της Ασκησης. «Σκεφτόμουν ότι μπορεί τελικά να μάθω πώς να προπονούμαι και να χάνω κιλά και τότε ίσως καταφέρω επιτέλους να γίνω αποδεκτός».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οταν, μετά την επίσκεψή του στον γιατρό, άρχισε να τρέχει, διαπίστωσε πως, παρότι είχε ξεκινήσει με πείσμα για να αποδείξει στους άλλους ότι μπορεί, του άρεσε η φυσική αυτή δραστηριότητα και απολάμβανε τις διαδρομές, παρά τις κατά καιρούς προσβολές από πεζούς ή από άλλους δρομείς. Οπως θυμάται, κάποια φορά που έτρεχε τον είχε σταματήσει η αστυνομία για να τον ανακρίνει. Κάθε φορά που ένιωθε νικημένος, έριχνε μια ματιά στο τατουάζ του δεξιού καρπού του το οποίο έγραφε «no struggle, no progress» (χωρίς μάχη, δεν υπάρχει πρόοδος). Πλέον γυμνάζεται συχνά και χωρίς μπλουζάκι, προκαλώντας τον θαυμασμό, αλλά, ακόμη και τώρα, και την απορία κάποιων για το πού βρίσκει την αυτοπεποίθηση για όλο αυτό.
Ο Εβανς παραμένει 135 κιλά, όμως τώρα είναι υγιέστατος και όλοι οι δείκτες του είναι άριστοι. Ο ίδιος επιμένει να μη μετρά την ευτυχία ή την επιτυχία του ως δρομέα σε νούμερα. Απλώς τρέχει για τη χαρά της φυσικής άσκησης, για τον εαυτό του και φυσικά για τους άλλους, και ζει αποδεχόμενος τον εαυτό του και τους υπόλοιπους όπως είναι.
Πηγή: New York Times
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
