Ο Κώστας Κωστάκος γεννήθηκε το 1972 και σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Από το 2005 διατηρεί το μπλογκ Οld Boy (http://old-boy.blogspot.com), ενώ παράλληλα έχει συνεργαστεί με πολλές εφημερίδες, περιοδικά και σάιτ. To βιβλίο Οld Boy {πλέι μολέξεις} που εκδόθηκε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις bibliothèque είναι το πρώτο του και αποτελείται από 70 μικρές έως πολύ μικρές ιστορίες ή σαν ιστορίες.
-Προτιμάτε ένα συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας;
Οχι (ας φυλάξω λέξεις για τις επόμενες ερωτήσεις. Ολα στη διαχείριση της οικονομίας τους δεν ανάγονται τελικά;).
–Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Με θύμωσε κάπως το ότι στη «Γιορτή της ασημαντότητας» ο Μίλαν Κούντερα εξακολουθεί να σκιαμαχεί με παλιά φαντάσματα και να στοχάζεται περί του αστείου και του σοβαρού, περί του σημαντικού και του ασήμαντου και γενικότερα περί της ανθρώπινης κατάστασης, με πρώτη ύλη ιστορίες και ανέκδοτα για τον Στάλιν και τον κύκλο του. 25 χρόνια μετά το 1989 και πάνω από 60 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιωσήφ, αυτό μου μοιάζει σαν ένα είδος πολιτικής καθήλωσης του λογοτεχνικού βλέμματος, που επιλέγει να μη σαρκάσει μια πιο καίρια πρώτη ύλη, ακριβώς επειδή δεν την βλέπει. Από την άλλη, όσο κι αν με θυμώνει, ο Κούντερα δεν σταματά και με αυτό το βιβλίο να με γοητεύει, οπότε ελπίζω σήμερα που θα διαβάσει αυτές εδώ τις γραμμές να μη μου αντιθυμώσει.
-Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η «Ψυττάλεια Β΄ (πρώτη γραφή)» του Σαμσών Ρακά· και ως ποιητικό σώμα («στη διαδρομή επάνω σ’ ένα λόφο/ ένα ξυπόλητο κορίτσι/ το ’δα με υψωμένα χέρια/ να φέρνει ένα μακρύ καλάμι/ δυο βόλτες γύρω απ’ τα σύννεφα./ -Τι κάνει;/ φτιάχνει μαλλί της γριάς, είπε ο οδηγός μου») και ως σώμα βιβλίου (το ποίημα γράφτηκε αρχικά σε υπολογιστή, στη συνέχεια μεταγράφηκε χειρόγραφα σε παχύ χαρτί και τα εκτυπωμένα χειρόγραφα κολλήθηκαν πάνω σε μια σειρά περιοδικών της Νέας Εστίας του 1938-39)· η οργανική ενότητα ανάμεσα στα δύο αυτά σώματα.
-Ποιο είναι το χειρότερο βιβλίο που έχετε διαβάσει;
Το «Αποτύπωμα», η ποιητική συλλογή του διευθυντή του Μega Χρήστου Παναγιωτόπουλου. Οχι μόνο γι’ αυτό καθαυτό το βιβλίο· κυρίως για το συμβολικό του φορτίο και την ανταπόκριση σε αυτό το φορτίο, την υποδοχή δηλαδή που επιφυλάχθηκε στο βιβλίο από τη μιντιακή, πολιτική και τραγουδοποιητική ελίτ. Στο δέος αυτής της προκατειλημμένης υποδοχής νιώθω την ηθική υποχρέωση να αντιπαραθέσω το δικό μου προκατειλημμένο μένος.
-Ποιο είναι ένα κλασικό βιβλίο που δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Θα έπρεπε μάλλον να ομολογήσω κάτι πιο ανώδυνο, αλλά ας είμαι ειλικρινής κι ας παραδεχθώ ότι περισσότερο απ’ όλα ντρέπομαι που δεν έχω διαβάσει ακόμα το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο».
-Κάποιο κλασικό βιβλίο που δεν αντέξατε καθόλου;
Προσπάθησα να διαβάσω το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας», αλλά δεν μπόρεσα να προχωρήσω πέρα από τις πρώτες σελίδες και το άφησα. Ελπίζω όχι για πάντα.