Ο Δημήτρης Πετσετίδης γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1940. Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα πρώτα του διηγήματα δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Τα Νέα» από το 1977 και το 1986 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του με διηγήματα: «Δώδεκα στο δίφραγκο» (εκδ. Το Δέντρο). Εχει εκδώσει έκτοτε οκτώ συλλογές διηγημάτων και μία νουβέλα. Το 2011 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Ουράνη για το σύνολο του έργου του. Το τελευταίο βιβλίο του, η συλλογή διηγημάτων «Επί τέσσερα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Εχω διάφορα. Τελευταίως διαβάζω για πολλοστή φορά μια επιλογή ποιημάτων των Γ. Μαρκόπουλου – Κ. Νικολάκη: «Ποιήματα που αγαπήσαμε». Ακόμη έχω κάτω από τα μαξιλάρια μου τα: «Αμερικάνικα διηγήματα Β΄» (εκδ. Γράμματα), «Τα παιδιά του Εμφυλίου» (εκδ. Εστία) και το τελευταίο δικό μου «Επί τέσσερα» (εκδ. Εστία) – ψάχνω για λάθη και αστοχίες, πάντα προκύπτουν.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Γκαούρ. Για να τη σπάσω σε όλους εκείνους που μας έχουν ζαλίσει με τον Γιώργο Θαλάσση.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Μοντιανό στο Παρίσι. Πόσες και πόσες δεν θα με κοιτούσαν τότε!
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω με τα βιβλία, γιατί αν τα βρω κακά ή όχι του γούστου μου τα κλείνω πριν εκνευριστώ. Εχω όμως πολλές φορές θυμώσει με άστοχες λέξεις ή φράσεις.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Πολλά με έχουν συγκινήσει. Δεν θυμάμαι το τελευταίο, αλλά θυμάμαι πάντα την «Τελευταία πνοή» του Λ. Μπουνιουέλ.
Εχετε νιώσει μοναξιά ως συγγραφέας που ζει και γράφει στην περιφέρεια;
Ως συγγραφέας, ναι, νιώθω μοναξιά. Ως φίλαθλος όμως, συγχρωτίζομαι με πολλούς.
Γιατί επιμένετε σταθερά στη μικρή φόρμα;
Ο Μπόρχες είχε πει, από τεμπελιά. Ετσι, ίσως μου στέρησε την ευκαιρία να πω την αλήθεια, χωρίς να φαίνεται μίμηση, ίσως όμως επειδή νομίζω ότι η μικρή φόρμα είναι δύσκολη και, τελικώς αν πετύχει, εξόχως απολαυστική.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Πολλά. Το «Τρίστραμ Σάντι» δεν το τελείωσα ποτέ, το «Ουράνιο τόξο της βαρύτητας» το διαβάζω λίγο λίγο επί χρόνια και όλο στη μέση βρίσκομαι, το «Αδερφοί Καραμαζώφ». Δεν ξέρω αν πρέπει να ντρέπομαι.
Εχετε φβ, τουίτερ; Πόσο σας απασχολεί καθημερινά;
Εχω και φβ και τουίτερ. Το πρώτο με απασχολεί αρκετά καθημερινώς.
Η συγγραφή είναι για εσάς πρόσθετη ασχολία, χόμπι, διαφυγή ή επιλογή;
Η συγγραφή είναι για μένα ευχάριστη ενασχόληση και, φυσικά, επιλογή.