Η Μαρλένα Πολιτοπούλου γεννήθηκε σε μιαν όμορφη γειτονιά της Αθήνας του ’50. Εφτασε στη λογοτεχνία έπειτα από σπουδές Πολιτικών Επιστημών και με τη δημοσιογραφία ως επάγγελμα. Πέντε νουβέλες, τρία αστυνομικά μυθιστορήματα και διηγήματα σε περιοδικά τέχνης είναι η λογοτεχνική της παραγωγή. «Η Πηνελόπη των τρένων», ακόμα ένα αστυνομικό, ετοιμάζεται για το τυπογραφείο από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο».
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Μια εποχή κρίσης και πολιτικού σασπένς χρειάζεται ποικιλία. Τελειώνω το «Φτωχοί άνθρωποι» του Γ.Τ. Βόλμαν. Το αριστούργημα της Βιρτζίνια Γουλφ «Στο Φάρο» έχει σταθερή θέση δίπλα μου, το ανοίγω κάπου κάπου και διαβάζω μια-δυο σελίδες. Μόλις ξεκίνησα να διαβάζω το «Μέσα στα γιασεμιά» του Πλάτωνα Ροδοκανάκη.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Μόνο αν επιστρέψω στην παιδική ηλικία ή την πρώιμη εφηβική θα βρω την ικανότητα ταύτισης. Θυμάμαι πως ο Μικρός Πρίγκιπας με έκανε να ονειρεύομαι πως ζω σε έναν κόσμο όπου θα συναντήσω μιαν αλεπού και θα μου ζητήσει να την εξημερώσω. Και θα τα καταφέρω.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Μίλαν Κούντερα για να μιλήσουμε για την πορεία της Ευρώπης από την Πράγα του ’68 έως την Αθήνα του 2015.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε συγκίνησε;
«Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά» του Παδούρα. Ας το διαβάσουν όλοι όσοι γοητεύονται άκριτα από επαναστάσεις και επαναστάτες.
Γιατί σε κέρδισε η αστυνομική λογοτεχνία;
Ως αναγνώστη, διότι όταν είναι καλή, δεν θέλεις να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Ξεχνιέσαι. Ως συγγραφέα, επειδή είναι πιο πιστευτή όταν μιλάς για ακραίες καταστάσεις και επειδή με γοητεύει ως λαϊκό είδος που αναβαπτίστηκε. Εχει πια την αμεσότητα της καταγωγής της και το βάθος της κοινωνικής ανάλυσης με την οποία την μπόλιασαν οι σύγχρονοι συγγραφείς.
Πόσο λειτουργείς «δημοσιογραφικά» πριν γράψεις τα βιβλία σου;
Διαβάζω, ταξιδεύω, συζητάω πολύ. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή το αστυνομικό γιατί μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να καταστρέψει μιαν όμορφη ιστορία.
Επιμένεις πολύ στη σύγχρονη ιστορία και στην τοπική ιστορία στα βιβλία σου. Γιατί;
Είναι τόσα πολλά αυτά που μας πονάνε, αυτά που αγνοούμε και που εμπλέκονται με τη σύγχρονη ζωή! Θέλησα να φωτίσω κάποια μέσα από μιαν αστυνομική ιστορία. Στη «Μνήμη της Πολαρόιντ» τον Εμφύλιο. Στην «Πηνελόπη των τρένων» τη μετανάστευση του ’60.
Εχεις φβ, τουίτερ; Πώς κρίνεις αυτόν τον σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας;
Χαλαρά. Παίρνω μέρος σε μια ωραία παρέα στο φβ. Ενημερώνομαι, γελάω, μαθαίνω τα νέα, πιο πολύ βάζω λάικ παρά γράφω δικά μου σχόλια. Μερικοί λένε «σας φακελώνουν, πάτε μόνοι σας και πέφτετε στην παγίδα». Οταν δημοσιογραφείς για χρόνια, όταν γράφεις λογοτεχνία, δεν σε τρομάζει το φακέλωμα του φβ. Δεν αντικαθιστά τη ζωντανή επικοινωνία, αλλά είναι ένας τρόπος να έχεις επαφή με τους ανθρώπους. Οπως σε όλα, πρέπει να βρίσκεις το μέτρο.