Γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1955 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα. Είναι δημοσιογράφος και παράλληλα γράφει θέατρο. Το τελευταίο της έργο «Οδός Πολυδούρη» παίχτηκε φέτος για δεύτερη χρονιά. Αυτόν το μήνα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Πόλις», σε δική της μετάφραση, το «Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά», το νέο μυθιστόρημα του Πατρίκ Μοντιανό (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2014).
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Τα προσφάτως διαβασμένα. Οσα συνεχίζουν να με απασχολούν και τα θέλω δίπλα μου μέχρι να αποφασίσω να διαβάσω κάτι άλλο. Αυτό το διάστημα έχω τις «Μεγάλες Γυναίκες» του Γιώργου Συμπάρδη και το «Οι ιστορίες θα μας σώσουν» του Μιχάλη Μητσού.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Η Λότε στη Βαϊμάρη του Τόμας Μαν ή ο Σίμορ από το «Ψηλή σηκώστε στέγη ξυλουργοί» του Σάλιντζερ. Γιατί είναι τα πιο υπέροχα πλάσματα του κόσμου. Θα έπρεπε να είχαν παντρευτεί.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Θα ήθελα καφέ και πολλά τσιγάρα με τη Λούλα Αναγνωστάκη. Θα ήθελα, επίσης, να γινόταν και να ερχότανε ο Δημήτρης Κεχαΐδης να με πάει βόλτα με το mini morris του, να μιλάμε και να γελάμε χωρίς να τρώμε και να πίνουμε τίποτα.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε έκανε να θυμώσεις;
Ενός νέου σε ηλικία συγγραφέα που έγραφε συνέχεια «ανακούρκουδα» και «ολάκερο».
Και το τελευταίο που σε συγκίνησε;
Με ενθουσίασε, πες καλύτερα. Η συλλογή διηγημάτων «Γκιάκ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου.
Αρθρογραφείς και σχολιάζεις χρόνια. Ποιους θεωρείς ότι επηρεάζουν οι αρθρογράφοι; Διαμορφώνουν, και ποιους;
Αλίμονό μου αν είχα κατά νου να επηρεάσω ή να διαμορφώσω. Καλύτερα ν’ άνοιγε η γη να με καταπιεί. Η αρθρογραφία για μένα είναι το αλάνθαστο κόλπο να φαντάζομαι τον τέλειο συνομιλητή και να συνάπτω σχέσεις μαζί του.
Η δημοσιογραφική γραφή πόσο σε βοήθησε στο πεδίο της θεατρικής γραφής; Μετέφερες κάτι από τη μία στην άλλη;
Καμία σχέση. Εντελώς διαφορετικά γρανάζια, άλλο dress code. Στη δημοσιογραφία προσέρχομαι ευπρεπώς, με ένδυμα κοκτέιλ, γιατί μας βλέπει κι ο κόσμος. Στο θέατρο είμαι με τη ρόμπα και τις παντόφλες μου.
Είχες δει πολύ θέατρο ή είχες διαβάσει πολύ θέατρο πριν καταπιαστείς με δικά σου έργα;
Είχα δει και είχα διαβάσει αρκετά, αλλά όχι και πάρα πολύ. Τα δικά μου άρχισαν να γράφονται κάπου ενδιάμεσα, τη στιγμή που συνδέθηκα λίγο καλύτερα με το αρχαίο δράμα και το θέατρο του παραλόγου.
Τι σε κάνει να χαλαρώνεις, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις;
Περνάω απέραντες ώρες επίσημης απραξίας. Με πρώτον τον ύπνο, αυτές είναι ο πιο εποικοδομητικές ώρες της ζωής μου. Επίσης, είμαι εξαρτημένη από τον ήχο του πληκτρολογίου μου, που είναι ένα αγκωνάρι παλιάς τεχνολογίας. Οποτε το κοπανάω, μου φτιάχνει το κέφι. Ισως αυτός να είναι ο λόγος που μ’ αρέσει το κινέζικο θέατρο και ο σαματάς που κάνουν τα κρουστά του. Παλιά έπαιζα λίγο πιάνο και ακορντεόν. Μια μέρα ελπίζω να γίνω ντράμερ.