Η Ελενα Καρανάτση γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ το 1975, μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Τελείωσε τη Σχολή Δημοσιογραφίας στο Αριστοτέλειο και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει συνεργαστεί με έντυπα, τηλεόραση και ραδιόφωνα, εργάστηκε για αρκετά χρόνια στο ελεύθερο ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καθημερινή». Οπως έχει δηλώσει η ίδια, «στην “Καθημερινή" εθίστηκα στην αφήγηση ιστοριών». «Ο Επόμενος Ηγέτης», (εκδόσεις iWrite) είναι το πρώτο της βιβλίο.
Ποια βιβλία έχεις αυτό το διάστημα δίπλα στο κρεβάτι σου;
Στη μικρή αυτοσχέδια βιβλιοθήκη του κρεβατιού, που από υπερβάλλουσα αναγνωστική φιλοδοξία ενίοτε θυμίζει τζένγκα, αυτόν τον καιρό συνυπάρχουν, μεταξύ άλλων, ο τρομερός Λάσλο Κρασναχορκάι (ναι, ακόμα προσπαθώ να αποστηθίσω το επίθετό του) με το «Πόλεμος και πόλεμος», ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε με «Το τανγκό της Παλιάς Φρουράς» και ο Νούτσιο Ορντινε με τη «Χρησιμότητα του Αχρηστου».
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Από τότε που άρχισα να πλάθω δικούς μου ήρωες, έχω σχεδόν πάψει να με φαντάζομαι στον ρόλο κάποιου διάσημου μυθιστορηματικού ήρωα. Οταν ήμουν μικρή, ήθελα να είμαι ο Ντ’ Αρτανιάν, γιατί το «ένας για όλους και όλοι για έναν» με είχε πείσει, αργότερα πέρασα τη φάση «Μάρτιν Ηντεν» θαυμάζοντας το πείσμα και την αγωνιστικότητά του, ενώ με γοήτευσαν ηρωίδες όπως η Μαρίνα της «Μεγάλης Χίμαιρας» αλλά και η Σαμπίνα από την «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι». Το γιατί είναι μεγάλη συζήτηση.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Σε μια ιδανική συνθήκη ταξιδιού στον χρόνο, όπως στο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», θα ήθελα να είχα συναντήσει τον Καμί, τον Ντοστογιέφκσι, τον Σαρτρ, τον Σαραμάγκου, τον Παπαδιαμάντη, τον Καραγάτση, τουλάχιστον. Αλλά για να περιοριστώ στους εν ζωή, είμαι ανάμεσα σε Μίλαν Κούντερα και Ντον Ντελίλο. Μόνο που με τον Ντελίλο δύσκολα θα έβγαινε ολόκληρο δείπνο, αφού καθώς λένε οι γνωρίζοντες, είναι λίγο «στρείδι» στην προφορική επικοινωνία. Οπότε με βλέπω προς τον Τσέχο. Αν μάθετε ότι ενδιαφέρεται, πείτε μου να κανονίσουμε το τραπέζι.
Και το τελευταίο που σε συγκίνησε;
Χωρίς δεύτερη σκέψη, «Ο σκλάβος» του Ισαάκ Μπάσεβιτς Σίνγκερ. Οταν μου έφερε το βιβλίο, η φίλη με προειδοποίησε: «έκλαψα με μαύρο δάκρυ»… Εντάξει είπα, υπερβολές, είναι και ευσυγκίνητη. Οι σελίδες, όμως, κυλούσαν και ο κόμπος έστεκε εκεί. Η αφηγηματική δεινότητα του Σίνγκερ και ο τρόπος με τον οποίο εμβαθύνει στα δεινά και στην πάλη που βιώνει ο ήρωάς του δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο.
Πώς σου ήρθε η ιδέα για τον «Επόμενο ηγέτη» μέσω ριάλιτι;
«Ο Επόμενος Ηγέτης» ήρθε ως απρόσκλητος επισκέπτης σε μια φαινομενικά ακατάλληλη στιγμή, καθώς ήμουν πελαγωμένη σ’ έναν ωκεανό εξεταστικής ύλης. Η ιδέα ήταν σαν τη σταγόνα που δεν έψαχνα αλλά, όταν την είδα, δεν μπορούσα πια να την αγνοήσω. Μια φράση και μια παράγραφος ενός επιστημονικού κειμένου γύρω από το προσωποκεντρικό μοντέλο της εκτελεστικής εξουσίας ήρθε και πότισε ένα κομμάτι παρανοϊκής φαντασίας και γέννησε την ιστορία του «Επόμενου Ηγέτη».