Νταρκ: Εφτιαξες τη βαλίτσα σου για τις διακοπές;
Ζαν: Ναι, προσπαθώ να στριμώξω μερικά βιβλία, μαζί με την ξηρά τροφή, το διαβατήριο, κάτι ρούβλια, μια λακ, έναν φακό και άλλα πράγματα που πήρα μαζί σε περίπτωση που έχουμε πιστωτικό γεγονός.
– Τι θα διαβάσεις;
– Ντοστογιέφσκι, Τσέχοφ, Τολστόι, Πούσκιν και βρήκα στο Amazon ένα εγχειρίδιο αυτοβοήθειας με τίτλο «Η λύση σου στη χρεοκοπία: Πώς να περιορίσεις το χρέος και να ξαναχτίσεις τη ζωή σου». Αχρείαστο να ’ναι.
– Και πού θα πας με τόσο ρωσικό φορτίο; Χαλκιδική; Μύκονο;
– Θα αποφύγω την πολυκοσμία. Δεν θα αντέξω για έκτο συνεχόμενο καλοκαίρι να με ρωτήσει κάποιος ξένος: «Γιατί να πληρώνουμε εμείς για εσάς;». Ή να μου πει «ζούσατε πάνω από τις δυνατότητές σας».
– Εγώ είμαι προετοιμασμένη. Εχω διαβάσει το τέλειο βιβλίο που μου δίνει όλες τις απαντήσεις σε περίπτωση που κάποιος με στριμώξει… asking for change.
– Να σου ζητήσει να αλλάξεις;
– Οχι! Ετσι μεταφράζεται στα αγγλικά το «ζητώντας τα ρέστα». Eίναι από το βιβλίο με τίτλο: «Your eyes fourteen. The Mad Greek Dictionary» που έγραψε ο John Carr το 2007. Ο συγγραφέας, που προφανώς ξέρει πολύ καλά τους Ελληνες πίσω από τα στερεότυπα, έχει μεταφράσει και άλλες ενδιαφέρουσες εκφράσεις όπως: «Dancing one on the baking tin» (σε χορεύω στο ταψί) και «The wood chipping will burn» (θα καεί το πελεκούδι).
– Αν υποψιαστώ ότι ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης τα λένε αυτά στον Γιουνκέρ, θα τρελαθώ.
– Μπα, ο υπουργός Οικονομικών is catching birds in mid-air. (Πιάνει πουλιά στον αέρα).
– Ο,τι και να πεις, τα κλισέ δεν τα γλιτώνεις. Θυμάσαι τι έγραφαν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί για εμάς τη χρυσή εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004; Διάβαζα στον έγκυρο Lonely Planet και αλλού ότι: «Αν ρωτήσεις έναν Ελληνα “τι κάνεις;”, θα σου πει “τρέχω!” αλλά αν τον καλέσεις για καφέ, θα καθίσει μερικές ώρες». Ή το άλλο: «Aν κάποιος σας πει να πάτε για καφέ, να είστε προετοιμασμένοι για όλα» ή επίσης «τελικά στη χώρα αυτή οι γυναίκες λύνουν τα προβλήματα και οι άνδρες πίνουν ατέλειωτους καφέδες».
– Στο τελευταίο θα συμφωνήσω. Ο σεξισμός του φρέντο. Πάντως έχουν γραφτεί και υπέροχες περιγραφές όπως ότι «στην παραλιακή θαυμάζει κανείς έξοχα μαυρισμένους νέους που το γλεντάνε ώς το πρωί». Επίσης, σε έναν ταξιδιωτικό οδηγό που παρουσίαζε την Αθήνα ως μια υπέρκομψη πόλη, το «Αthens style city», είχα διαβάσει ότι «τα πουλερικά και τα ψάρια στη Βαρβάκειο θυμίζουν ολλανδικές νεκρές φύσεις». Τώρα βέβαια, όλη η πλατεία Κοτζιά θυμίζει νεκρή φύση.
– Σήμερα, που δεν έχουμε μαντίλι να κλάψουμε, τι θα έγραφαν για μας;
– Aυτοί που μας συμπαθούν προτρέπουν τους ξένους να έρθουν για να βοηθήσουν στην αύξηση του τουρισμού, δηλαδή του κουτσουρεμένου μας ΑΕΠ. Υπάρχουν ακόμα και κάποιοι νοσταλγοί του παλιού καλού lifestyle.
– Δηλαδή;
– Διάβαζα στη Wall Street Journal ότι, αν και έχουμε κρίση, επέστρεψε η τέως βασιλική οικογένεια στην Αθήνα από το Λονδίνο. Ο συντάκτης δεν εννοεί παλινόρθωση του θεσμού, αναφέρεται στην επιλογή τους ως προς τον τόπο μόνιμης κατοικίας. Στο ίδιο άρθρο, ο πρίγκιψ Νικόλαος προτείνει για πρωινή βόλτα την Πάρνηθα και για δεκατιανό ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης. Και πιο κάτω, ο Σάκης Ρουβάς συμπληρώνει ότι είναι ωραίο να κάνεις mountain bike στον Σχινιά. Μέσα στο κουνούπι! Kακόμοιροι ξένοι.
– Οταν είχαμε απανωτές συγκεντρώσεις και πορείες, ένα αμερικανικό blog είχε γράψει ότι «σχετικά με τις διαδηλώσεις που γίνονται κάθε βδομάδα, διαρκούν μερικές ώρες, πραγματοποιούνται συνήθως στην πλατεία Συντάγματος και όταν τελειώσουν, επιστρέφουν όλοι στα σπίτια τους και στήνονται μπροστά στις τηλεοράσεις ή στο YouTube για να δουν τον εαυτό τους». Οι γνωστές υπερβολές.
– Δηλαδή τι συμπεραίνεις απ’ όλα αυτά;
– Οτι τελικά ο μόνος που μας είχε καταλάβει σε βάθος ήταν ο Λόρδος Βύρωνας. Είχε πει: «Οι Ελληνες είναι Τούρκοι που νομίζουν ότι είναι Ιταλοί».