Ζαν: Τι έγινε; Πήγες στα εγκαίνια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης;
Νταρκ: Οχι, για να μην πέσω πάνω στον Βαρουφάκη με εκείνα τα πουκάμισα, σκέτα έργα τέχνης, σαν να τα ψαλίδισε από εσωτερικό τεντόπανο του 1970.
– Μπα, ο Yanis πήγε ντυμένος σεμνά, αλλά φοβάμαι πως μόλις είδε εκείνο το έργο του άλλου εκκεντρικού Yan (του Fabre) με εκαντοντάδες αληθινά σκαθάρια που σχηματίζουν ένα φόρεμα, να του μπήκαν στυλιστικές ιδέες.
– Δηλαδή;
– Να, μπορεί για παράδειγμα να βάζει παγίδες για χρυσόμυγες στην Αίγινα, μπας και καταφέρει και αυτός να φτιάξει ένα σακάκι της προκοπής από έντομα για τις ξένες περιοδείες του. Φαντάζομαι να τα σκοτώσει πρώτα, αλλιώς θα είναι πολύ ενοχλητικό να το φοράει και να είναι ζωντανά. Από την άλλη, θα μου πεις, ψυχούλες έχουνε και αυτά τα ζωύφια. Και αυτός είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Θα διαπραγματευτεί μαζί τους να κάθονται ακίνητα και θα το χρεώσει στο ελληνικό Δημόσιο. Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, τα σκαθάρια επίσης.
– Ο Φαμπρ σίγουρα τα έχει σκοτώσει τα δικά του;
– Αφού είναι ασάλευτα. Βέβαια, αν σκεφθείς τον αριθμό των έργων που έχει κάνει με τα κελύφη τους, μιλάμε για γενοκτονία. Καλύτερα βέβαια που στην Αθήνα διαλέξαμε αυτή την εγκατάσταση, διότι αν είχε φέρει την άλλη που πέταγε ο ίδιος γάτες στον αέρα, κανένας δεν θα είχε ασχοληθεί με τα εγκαίνια του μουσείου που τα περιμέναμε τόσα χρόνια.
– Μα ήταν εγκαίνια τελικά;
– Αν θες να είμαστε ακριβείς, πες ότι ήταν μια περφόρμανς με τίτλο «Εγκαίνια». Κράτησε λίγο, αλλά ήταν καλό photo opportunity να σταθείς δίπλα στον Θανάση Λάλα. Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν τέτοιες στιγμές όλη τους τη ζωή. Και μια μέρα το όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
– Και γιατί έγινε όλος ο σαματάς; Πολιτικοί λόγοι γαρ. Το μουσείο μισοάνοιξε για να μην υπάρχουν γκρίνιες αλλά κανείς δεν μπορεί να ορίσει με ακρίβεια πότε θα κοπεί η κορδέλα. Αλλωστε η Κοσκινά δεν έφερε αντιρρήσεις στην ιδέα της τμηματικής λειτουργίας ενώ η Καφέτση δεν ήθελε ούτε να το ακούσει. Επί πρωθυπουργίας Σαμαρά υπήρχε η ιδέα να γίνει μια φιέστα, να έρθει και ο Μπαρόζο, να δείξουμε ότι και μέσα στα μνημόνια ανοίγει και κάτι άλλο πέρα από το πορτοφόλι μας, αλλά το σχέδιο δεν προχώρησε. Να σου μετά η γρουσουζιά και οι αντικαταστάσεις.
– Ο πιο τυχερός είναι ο Μπαλτάς. Τόσοι και τόσοι υπουργοί μπήκαν μέσα σε εργοτάξιο, αυτός το είδε στρωμένο το πλακάκι. Εκεί που οι άλλοι επέβλεπαν σωληνώσεις και λινάτσες, το πήρε το μουσείο με το κλειδί στο χέρι. Κρίμα να τον βγάλουν από το ΥΠΠΟ με τον επικείμενο ανασχηματισμό. Με τέτοια ρέντα, μπορεί να τον κυνηγάνε οι Αγγλοι να του δώσουν πίσω τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
– Αν δεν είχε πάρει για σύμβουλο τον Ολιβιέ Ντεκότ, μπορεί και να συνέβαινε. Ομως είναι και η παραδοσιακή βρετανογαλλική αντιπάθεια στη μέση. Μόλις ακούσουν οι Βρετανοί για τον γαλλικό δάκτυλο, το μόνο που θα μας στείλουν είναι fish n’ chips και μια ελαιογραφία με κόκερ σπάνιελ. Και κανένα εισιτήριο για συναυλία της Adele.
– Μήπως να πάρει και έναν Ρώσο σύμβουλο; Κοτζάμου Ετος Ρωσίας – Ελλάδος, πώς θα τα βγάλουμε πέρα;
– Ευτυχώς μιλάει ο Ντεκότ τη ρωσική (αλλά όχι την ελληνική). Εχουμε όμως και τον Αλέξη Κωστάλα που μπορεί και προφέρει μερικούς όρους σωστά για να μην εκτεθούμε, τουλάχιστον στο καλλιτεχνικό πατινάζ και στον χορό.
– Μα πιστεύεις ότι ο πολιτιστικός διάλογος μπορεί να εξαντληθεί στις λέξεις Μπολσόι, Μαριίνσκι, τριπλό άξελ και πιροσκί;
– Οχι, αλλά απ’ ό,τι βλέπεις καταφέραμε να μας στείλουν «Αντρέι Ρουμπλιόφ» και θησαυρούς από την Αγία Πετρούπολη. Και εμείς ανταποδώσαμε με Αρβανιτάκη και Χαρούλη. Αν είχαμε κανονίσει να πάει και κανένα ΔΗΠΕΘΕ μαζί με την Αρετή Κετιμέ, θα μας είχαν στείλει όλα τα δώρα των τσάρων από το Κρεμλίνο. Αν πιστέψει κανείς τα δημοσιεύματα βέβαια, θα μας είχαν δώσει και μερικά κοντέινερ με φρεσκοτυπωμένες δραχμές για φέιγ βολάν, μιας και δεν θα άξιζαν για τίποτα άλλο.
– Εννοείς ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν στους κυβερνώντες οράματα σοβιετικού τύπου;
– Θα σου θυμίσω τη φράση του Ρόναλντ Ρέιγκαν: «Κομμουνιστής είναι κάποιος που διαβάζει Μαρξ και Λένιν. Αντικομμουνιστής είναι αυτός που αντιλαμβάνεται τι έγραψε ο Μαρξ και ο Λένιν».