Ο Κοσμάς Χαρπαντίδης σπούδασε νομικά και δικηγορεί στην Καβάλα από το 1986. Εχει γράψει μέχρι σήμερα τέσσερα βιβλία με διηγήματα-αφηγήματα, τρία θεατρικά αναλόγια, ένα λεύκωμα για την Καβάλα και τη Θάσο και δύο μυθιστορήματα, από τα οποία το πιο πρόσφατο είναι «Το άκυρο αύριο», που κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Πόλις.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Εϊρικοτυρ Ερν Νόρδνταλ «Illska» (Το Κακό), Ματίας Ενάρ «Η πυξίδα», Σεργκέι Κάρποφ «Η ιστορία της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας», Κωστή Κορνέτη «Τα παιδιά της δικτατορίας», τα έργα του Α. Στρίντμπεργκ και του Γ. Διαλεγμένου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο ξεπεσμένος Δερβίσης του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, γιατί ταυτίζομαι με την ορφάνια του.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Γιώργο Χειμωνά, στην ταβέρνα της Παλιάς Καβάλας, με χιόνι και εκτυφλωτικό φως.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Με θυμώνουν οι συντομευμένες, αλλά και οι πρόχειρες μεταφράσεις. Ποτέ όμως δεν θυμώνω με τις αποτυχίες των δημιουργών- συγγραφέων. Απεναντίας συχνά με έλκουν περισσότερο από τα «επιτυχημένα» τους βήματα.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Ο «Στόουνερ» του Τζον Γουίλιαμς.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
«Τον ηλίθιο της οικογένειας» του Ζαν-Πολ Σαρτρ (επειδή δεν μεταφράστηκε) και τον «Θάνατο του Βιργιλίου» του Χέρμαν Μπροχ (επειδή με δυσκόλεψε η μετάφραση).
Πόσο πιθανό, πόσο επικίνδυνο είναι το «άκυρο αύριο»;
Πιθανολογείται μετά βεβαιότητος, εξαιτίας της συμφιλίωσης που δεν επήλθε. Και ενδεχομένως να παρατείνει οδυνηρά τη δίνη αυτή, στην οποία στροβιλιζόμαστε χωρίς τελειωμό.
Ιστορία και επικαιρότητα συνδυάζονται στο βιβλίο σας. Πόσο δύσκολο ήταν;
Σαν να ανέβηκα και κατέβηκα από τον Ορβηλο στο Φαλακρό μέσα στο ίδιο πρωινό. Ο συνδυασμός με δυσκόλεψε και το μυθιστόρημα μπαινόβγαινε νεκροζώντανο στην ντουλάπα για αρκετό καιρό. Επίσης αφαίρεσα ό,τι μπόρεσα για να μην περιγράφει εικόνες και να μην υποκύπτει στη στεγνή παράθεση των ιστορικών συμβάντων.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω Facebook, στο οποίο δημιούργησα μια ομάδα που με κινητοποιεί και λιγότερο μου επιτρέπει να βαυκαλίζομαι. Οι σελίδες του Facebook δεν είναι ποτέ λευκές, για να τις γεμίσεις εσύ, αλλά πάντα γεμάτες με τα επιτεύγματα των άλλων. Οπότε το στοίχημα για μένα είναι να μη μένω για πολλή ώρα αιχμάλωτός τους.