08.30
Πρωινό ξύπνημα, συνήθως σε μια ουδέτερη ψυχολογική κατάσταση. Βολιδοσκοπώ τις προθέσεις της ημέρας από κάποιους οιωνούς, ένα ευχάριστο email, ένα μήνυμα που μου φτιάχνει τη διάθεση, ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα. Μετά από τον σκέτο πρωινό καφέ, τον οποίον πίνω μαζί με την Bogdanka, ρίχνω μια ματιά στα νέα της ημέρας, μιλάω για λίγο στο τηλέφωνο και ήρθε η ώρα να αφήσω το σπίτι.
11.00
Το πρώτο ραντεβού της ημέρας, κάποιες φορές με ένα φιλικό πρόσωπο για καφέ στο κέντρο της πόλης, άλλοτε έχει σχέση με το βιβλίο μου, την περίοδο αυτή που έχω καινούριο βιβλίο επικρατεί το δεύτερο. Στις συζητήσεις έχω μονίμως την τάση για ονειροπόληση, τι ταξίδια θα κάνω, σχέδια για το μέλλον, πάντα με την προδιάθεση να γελάσω, μου αρέσουν οι άνθρωποι, με τους οποίους εν δυνάμει γελάμε συνέχεια για οτιδήποτε.
12.30
Η ώρα του Κέδρου. Επίσκεψη στο λογοτεχνικό μου σπίτι, στο οποίο βρίσκομαι επί 14, σχεδόν, συναπτά έτη. Συνάντηση με τη Μαρία, την οποία ενίοτε ζαλίζω με απαιτήσεις και συζητήσεις περί του βιβλίου, επίσκεψη στον αγαπημένο μου 6ο όροφο, λίγο απαραίτητο γέλιο με Σταύρο, Δάνη, Ξένια, ένα γεια στον Βαγγέλη και έφυγα. Απαραίτητος ο δεύτερος καφές, που υπάρχει πάντα στην κουζίνα του 5ου ορόφου.
13.30
Κινεζικά. Ξεκινάει η περιπέτεια. Πού βρίσκομαι; Παντού. Στην Κηφισιά, στη Γλυφάδα, στη Σαλαμίνα, εξαρτάται από τη μέρα. Διδάσκω στους μαθητές μου τα μυστικά της κινεζικής γλώσσας. Οταν έχουν μελετήσει, τα μαθήματα περνάνε πολύ ευχάριστα, ούτε που κοιτάω το ρολόι μου, όμως σε διαφορετική περίπτωση τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά, φυσάω και ξεφυσάω απογοητευμένος! Τα μαθήματα διαρκούν πολλές ώρες, η επιθυμία μου για αυτή τη γλώσσα, για αυτή τη χώρα δεν εξαντλείται ποτέ, πάντα ονειρεύομαι να ξαναβρεθώ στο Πεκίνο. Η αλήθεια είναι ότι κουράζομαι από την επανάληψη και τα αδιάκοπα δρομολόγια, όμως είναι μια δραστηριότητα που σε γενικές γραμμές απολαμβάνω.
21.00
Συχνά κάτι με πληγώνει εκείνη την ώρα. Μια ψυχολογική ανασφάλεια, μια τρύπα που δεν κλείνει, κυριεύομαι συχνά από ένα αίσθημα ματαιότητας που με αποσυντονίζει, όμως ευτυχώς όσο περνάει η ώρα, βρίσκω και πάλι τον δρόμο μου. Η Αθήνα τη νύχτα είναι τόσο όμορφη, και ποιος δεν το γνωρίζει αυτό; Δεν έχω αυτοκίνητο και κυκλοφορώ κυρίως με το μετρό, στην επιστροφή συνταξιδεύω με χιλιάδες φοιτητές, εργαζόμενους που έχουν σχολάσει και νεαρούς που ετοιμάζονται για τη βραδινή τους έξοδο. Εγώ παρατηρώ, μου αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία. Σπάνια έχω μαζί μου ένα βιβλίο, δεν ευχαριστιέμαι το διάβασμα με θόρυβο, θέλω τη γαλήνη του σπιτιού.
22.00-04.00
Νιώθω πολύ βολικά τη νύχτα. Απολαμβάνω να βρίσκομαι σε ένα ωραίο εστιατόριο με φίλους όταν το ευνοούν οι συνθήκες, διαφορετικά επιστρέφω σπίτι και τρώω κάτι πρόχειρο με την Bogdanka (να σημειώσω εδώ ότι όλη μέρα μένω νηστικός και τρώω μόνο αργά το βράδυ). Συχνά διαβάζω –πάντα λογοτεχνία–, προσπαθώ να έρχομαι σε επαφή με τα βιβλία των Ελλήνων συναδέλφων μου, αλλά και με κείμενα από την παγκόσμια λογοτεχνική σοδειά που περιμένουν τη σειρά τους να διαβαστούν. Επίσης, συχνά, εκείνες τις ώρες μου αρέσει να μελετάω ετυμολογικά λεξικά, είναι ένα παιχνίδι για μένα. Αν εξαιρέσουμε κάποιες νύχτες που για έναν απροσδιόριστο λόγο δεν λειτουργώ, αργά το βράδυ γράφω και κάνω κάποιες δουλειές για το βιβλίο μου. Αν πρόκειται για περίοδο που ετοιμάζω καινούργιο μυθιστόρημα, χρειάζομαι απόλυτη ησυχία και δουλεύω μέχρι νωρίς το πρωί.
Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Σωτάκη «Ο κανίβαλος που έφαγε έναν Ρουμάνο» κυκλοφόρησε προ ημερών από τις εκδόσεις Κέδρος.