Οταν μερικοί τολμηροί άνθρωποι διέσχισαν τον Βερίγγειο Πορθμό από τον Παλαιό Κόσμο στον Νέο για να εποικίσουν την Αμερική πριν από 12.000 χρόνια, άφησαν πολλά πράγματα πίσω τους. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και διάφορες ασθένειες –συμπεριλαμβανομένων της ευλογιάς, της ελονοσίας και της φυματίωσης– οι οποίες έμειναν άγνωστες στους απογόνους τους μέχρι το 1492, οπότε άρχισε και η μεγαλύτερη εισροή ανθρώπων. Ή, μάλλον, στην περίπτωση της φυματίωσης, η ασθένεια έμεινε σχεδόν άγνωστη. Κάποιοι, λίγοι, σκελετοί που ανήκαν σε ανθρώπους τής προ Κολόμβου εποχής, οι οποίοι έφεραν ακράδαντες αποδείξεις της ασθένειας, δημιούργησαν ένα μυστήριο που προβλημάτιζε για δεκαετίες τους ανθρωπολόγους.
Η Αν Στόουν από το πανεπιστήμιο της πολιτείας της Αριζόνας των ΗΠΑ και ο Γιοχάνες Κράουζε από το πανεπιστήμιο του Τούμπινγκεν της Γερμανίας πιστεύουν, όπως αναφέρουν σε πρόσφατη δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό Nature, ότι έλυσαν αυτό το μυστήριο. Και λύνοντάς το προσέθεσαν ένα νέο παράδειγμα στη λίστα με τις ανθρώπινες ασθένειες που προέρχονται από άγρια ζώα, όπως ο πυρετός Εμπολα, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην επικαιρότητα και προήλθε από τις νυχτερίδες, ή ο ιός HIV που προήλθε από τους χιμπατζήδες. Στον Νέο Κόσμο, σύμφωνα με τους ερευνητές, η φυματίωση μεταφέρθηκε από φώκιες.
Η δρ Στόουν και ο δρ Κράουζε έψαξαν για βακτηριακό DNA στα λείψανα 68 Νοτιοαμερικανών, οι οποίοι πέθαναν προτού ακόμα οι Ευρωπαίοι αρχίσουν να καταφθάνουν στην ήπειρο και των οποίων οι σκελετοί έκρυβαν αποδείξεις μόλυνσης από φυματίωση. Η φυματίωση εντοπίστηκε διατηρημένη σε τρεις τους σκελετούς, οι οποίοι βρέθηκαν όλοι στην ίδια κοιλάδα του Περού. Για τη χρονολόγηση των σκελετών χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της ραδιοχρονολόγησης άνθρακα, η οποία προτείνει ότι οι άνθρωποι αυτοί είχαν πεθάνει μεταξύ του 1028 και του 1280.
Μία υπόθεση σχετικά με την καταγωγή της φυματίωσης του Νέου Κόσμου είναι ότι οι πρώτοι Αμερικανοί πράγματι έφεραν μαζί τους μία εκδοχή της ασθένειας, αλλά το στέλεχος αυτό ήταν τόσο ήπιο, που αργότερα αντικαταστάθηκε από τη θανατηφόρα ενδημική μορφή της φυματίωσης της Ευρώπης. Η δρ Στόουν και ο δρ Κράουζε βασίστηκαν σε αυτή την ιδέα για να ξεκινήσουν τις έρευνές τους. Τα δείγματά τους δεν έχουν πολλές ομοιότητες με άλλα ανθρώπινα στελέχη, όμως φέρουν 76 μεταλλάξεις, οι οποίες είναι όμοιες με αυτές που εμφανίζονται σε μία μορφή φυματίωσης που προσβάλλει τις φώκιες και τους θαλάσσιους ελέφαντες. Και αυτό το εύρημα έρχεται σε συμφωνία με την παρατήρηση ότι οι περισσότερες αποδείξεις σχετικά με τη φυματίωση σε Αμερικανούς που έζησαν στην προ Κολόμβου εποχή προέρχονται από τις ακτές του Περού και της βόρειας Χιλής, όπου υπάρχει πληθώρα τέτοιων θαλάσσιων ζώων, τα οποία αποτελούσαν θηράματα των ντόπιων πληθυσμών.
Από ποιον κόλλησαν οι φώκιες τη φυματίωση μένει να εξακριβωθεί. Το στέλεχος της ασθένειας θυμίζει ένα που βρέθηκε σε ποντίκια, όμως κάποια άμεση μετάδοση μεταξύ χερσαίων τρωκτικών και θαλάσσιων πτερυγιόποδων μοιάζει απίθανη. Ισως όμως όχι και αδύνατη. Οι φώκιες υποφέρουν και από μία άλλη χερσαία ασθένεια που μεταδίδεται από το ένα ζωικό είδος σε ένα άλλο: της ασθένεια μόρβα ή νόσο του Καρέ, που εμφανίζεται στους σκύλους. Στην πραγματικότητα, τα μονοπάτια των ασθενειών είναι περίπλοκα.