Τι θα συναντούσαμε στην ελληνική εκδοχή ενός café με χρονοχρέωση, σαν αυτό που άνοιξε πρόσφατα στο Λονδίνο;
Η ελληνική εκδοχή του σίγουρα δεν θα λεγόταν Ziferblat -zifferblatt σημαίνει «καντράν του ρολογιού» στα γερμανικά και τα ρωσικά- όπως η ρωσική αλυσίδα που επεκτάθηκε πρόσφατα στη βρετανική πρωτεύουσα, γιατί το γερμανικό όνομα θα προκαλούσε αρνητικούς συνειρμούς. Θα μπορούσε όμως να βαφτιστεί Καντράν και σίγουρα θα άνοιγε σε μοδάτη περιοχή του κέντρου, για παράδειγμα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, οπότε, αν και η λογική της χρονοχρέωσης δεν ταιριάζει στο ελληνικό δίδυμο «καφές και άραγμα», η κοσμοσυρροή θα ήταν εξασφαλισμένη.
Στο Καντράν λοιπόν, όπου σύμφωνα με το σλόγκαν του Ziferblat «όλα είναι δωρεάν εκτός από τον χρόνο που περνάς εδώ», κατά το βρετανικό πρότυπο, οι επισκέπτες θα έπαιρναν ένα επιτραπέζιο ρολόι από την είσοδο, αλλά μόλις κάθονταν στο τραπέζι θα σημείωναν την ώρα άφιξης, ελαφρώς πειραγμένη για να εξοικονομήσουν μερικά λεπτάκια. Μια πολυμελής παρέα φοιτητών θα ξενέρωνε μόλις θα συνειδητοποιούσε ότι είχε κλείσει πεντάωρο στους καναπέδες, και θα πάλευε να μοιράσει τον λογαριασμό, αφού άλλοι θα το είχαν σκάσει μετά από δύο ώρες, άλλοι μετά από τρεις κι άλλοι μετά από τέσσερις. Μια Ελληνίδα μάνα θα υστερίαζε στο πιτσιρίκι της, που την είχε ξεπεραδιάσει και σήμερα, να τελειώσει γρήγορα το μιλκσέικ του. Ενα κορίτσι θα προσφερόταν να κεράσει τη δεύτερη ώρα στη φίλη της, για να προλάβει να της αναλύσει τα «μου'πε-του'πα» της τελευταίας ερωτικής περιπέτειάς της. Ενα ζευγάρι σε τρυφερές περιπτύξεις θα γύριζε μπρούμυτα το ρολόι στο τραπέζι, σε μια απέλπιδη προσπάθεια να σταματήσει τους δείκτες. Ο κλασικός τζαμπατζής θα έσκαγε με θερμός και ταπεράκια, για να μαζέψει όσο περισσότερα ροφήματα και γλυκά μπορεί, και να κάνει απόσβεση των 2,20 ευρώ που θα του κόστιζε η ώρα (ή 1,80 λίρες κατά το βρετανικό πρότυπο). Και το wifi του Καντράν θα ήταν αρκετά γρήγορο για να τσιμπήσουν οι i-phoners και αρκετά αργό ώστε η διαμονή τους να παραταθεί τουλάχιστον μέχρι να κάνουν check-in.