Αν για κάτι έχει κατηγορηθεί η μόδα περισσότερο από οτιδήποτε μέσα στα χρόνια είναι για τα κιλά των μοντέλων της. Το λεγόμενο skinny ή «size 0» από τα «swinging 60s» και την Τουίγκι μέχρι και πριν λίγα χρόνια έμοιαζε να είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο η βιομηχανία αντιλαμβανόταν το γυναικείο σώμα.
Κι όταν η εποχή άρχισε να αλλάζει και έννοιες όπως η συμπεριληπτικότητα (inclusivity) και η ποικιλομορφία (diversity) διεκδικούσαν όλο και περισσότερο θέση στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, τότε και η μόδα με τη σειρά της έστρεψε το βλέμμα της προς τις πιο πλούσιες σιλουέτες. Κάπως έτσι, αναδείχθηκαν τα plus size μοντέλα, τα οποίο αρχίσαμε να βλέπουμε να εκπροσωπούνται όλο και συχνότερα ακόμα και στις πασαρέλες μεγάλων οίκων μόδας. Η επισφράγηση της νέας αυτής τάσης μπορεί να αποδοθεί στο εξώφυλλο της αμερικανικής Vogue του τεύχους Μαρτίου 2017, όταν ανάμεσα σε μοντέλα όπως η Κένταλ Τζένερ και η Τζίτζι Χαντίντ, πόζαρε η Άσλεϊ Γκράχαμ, η «βασίλισσα» του plus size μόντελινγκ και το πρώτο μοντέλο αυτής της κατηγορίας που βρέθηκε στο εξώφυλλο του ιστορικού τίτλου μόδας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η μόδα έμοιαζε πλέον να τα έχει βρει με τα δύο «άκρα», έστω κι αν η αναλογία ήταν μία Άσλεϊ Γκράχαμ για έξι skinny μοντέλα. Αν και, κακά τα ψέματα, οι περισσότερες γυναίκες κινούμαστε κάπου στη μέση. Ψάχνουμε στα ράφια των καταστημάτων ένδυσης για τα νούμερα 36-38-40-42-44. Το γεγονός ότι τα τρία πρώτα νούμερα συνήθως «κάνουν φτερά», μιλά από μόνο του για τον μέσο όρο του γυναικείου σώματος, ενώ το ότι τα άλλα δύο μεγέθη σπανίζουν στις μεγάλες fast fashion αλυσίδες, υπογραμμίζει ένα σημαντικό κενό της βιομηχανίας της μόδας για επαρκή εκπροσώπηση (Από την άλλη, προβληματικό είναι ότι σε ένα μαγαζί μπορεί να είσαι 36 και σε ένα άλλο να πασχίζεις να χωρέσεις στο 40, αλλά αφήνουμε αυτή την κουβέντα για ένα άλλο άρθρο).
Πολύ απλά, η μέση γυναίκα μοιάζει να είναι κι αυτή που η μόδα λαμβάνει λιγότερο υπόψη της. Πάνω σε αυτό το έδαφος, λοιπόν, είναι που αναδείχθηκε μία νέα κατηγορία: το mid-size. Αυτή που έρχεται να καλύψει τα νούμερα 40-46 και διεκδικεί το δικό της δυναμικό μερίδιο στην αγορά.
Ήδη mid-size μοντέλα όπως η Τζιλ Κορτλίβε έχουν βρει τη θέση τους στο high fashion σύμπαν: η 29χρονη Δανή με αναλογίες 94-80-106 έχει γίνει το πρόσωπο του Alexander McQueen αλλά και της Chanel. Παρ’ όλα αυτά, η «mid-size επανάσταση» ξεκίνησε από εκεί που ξεκινούν όλες οι τάσεις τα τελευταία χρόνια: το TikTok. Πάνω από 4 δισεκατομμύρια views του hashtag #midsize ήταν αρκετά ώστε να γεννηθεί ένα κίνημα μέσα από οθόνες κινητών. Αλλάζοντας tab και πηγαίνοντας στο Instagram, θα βρει επίσης κανείς πολλά mid size μοντέλα αλλά και τον λογαριασμό @midsizecollective που μετρά πάνω από 46 χιλιάδες ακολούθους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για να μην μένουμε, όμως, μόνο στα μεγάλα catwalks και τον σοσιαλμιντιακό κόσμο, υπάρχει mid-size μόντελινγκ στην Ελλάδα; Ναι, και μάλιστα εκπροσωπείται εξειδικευμένα.
Η Αλεξία Κούβελα μεγάλωσε ως το «στρουμπουλό και αστείο» παιδί της οικογένειας, κάτι που δεν προμήνυε καθόλου για την ίδια πως ως φοιτήτρια θα ξεκινούσε να ασχολείται με το μόντελινγκ. Μπαίνοντας σε πρακτορείο, πίστευε πως θα είχε ίση εκπροσώπηση με τα αδύνατα μοντέλα, «κάτι που βέβαια δεν ήρθε ποτέ», όπως εξηγεί. Ως plus size μοντέλο παρατηρούσε πως στις δουλειές που γίνονταν, έβλεπε ουσιαστικά συνέχεια «τα πέντε ίδια κορίτσια» και η ίδια και οι όμοιές της «ήμασταν ψιλοκρυμμένες, σε ειδική κατηγορία κι εννοείται δεν ανεβαίναμε ποτέ στο Instagram».
Ήταν τότε που το κενό που έβλεπε να υπάρχει στην αγορά της «χτύπησε την πόρτα» και αποφάσισε να ανοίξει το Bodé, το πρώτο πρακτορείο στην Ελλάδα που ειδικεύτηκε σε plus, mid size και curvy μοντέλα, με βάση του τη Θεσσαλονίκη.
Ανάμεσα στα μοντέλα του Bodé βρίσκουμε και την Ξένια Τζιαμπίρη, που ασχολείται με το μόντελινγκ τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ξεκίνησε να δουλεύει μόνη της και όταν σε μια κοινή τους φωτογράφιση γνώρισε την Αλεξία Κούβελα, πέρασε στη συνέχεια στο ρόστερ του πρακτορείου.
Τα κιλά της την κατέτασσαν πάντα σε αυτό που λέμε mid size. Κάτι με το οποίο η ίδια η Ξένια Τζιαμπίρη ήταν συμφιλιωμένη. Όχι όμως απαραίτητα και οι άλλοι. Στο προηγούμενο πρακτορείο της, της είχε γίνει σύσταση να χάσει περίπου 10 κιλά ώστε να μπορεί να περάσει στην κατηγορία skinny. Μια λογική που υπάρχει γενικότερα στη μόδα για τα κορίτσια που βρίσκονται «στη μέση»: ή χάσε για να γίνεις skinny, ή πάρε για να γίνεις plus size.
Παρ’ όλα αυτά, στο μοντέλο άρεσε η κατηγορία στην οποία ανήκει, δεν θεώρησε πως χρειαζόταν να χάσει βάρος για να υπάρχει στον χώρο. Όπως λέει, βλέπει την αγορά να έχει ανοίξει για κορίτσια σαν αυτήν, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο. Η Αλεξία Κούβελα, πάλι, τοποθετεί αυτό το άνοιγμα της αγοράς περίπου 6 χρόνια πριν: «Εταιρείες άρχισαν να ανοίγουν μόνο για μεγαλύτερα νούμερα, κάποιες είχαν slim lines και τώρα ανοίγουν και curvy lines. Βλέπω μια επένδυση σε αυτόν τον τομέα και στην ουσία το πράσινο φως έρχεται από το εξωτερικό για να γίνει αυτό. Όταν βλέπεις να βάζει η Gucci ή η Versace μεγαλύτερα μεγέθη ξέρεις ότι είναι κάτι που ήρθε για να μείνει».
Αναφορικά με το mid size, η εμπνεύστρια του Bodé, υπογραμμίζει και έναν άλλο λόγο για τον οποίο αυτά τα μοντέλα θα πρέπει να αποκτήσουν τον διακριτό, δικό τους χώρο: «Τα κορίτσια που είναι mid size ίσως έχουν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να ντυθούν, γιατί για τα plus είναι αρκετά ξεκάθαρη η εικόνα για το πού θα ψωνίσουν. Τα mid size είναι πιο δύσκολο να εκπροσωπηθούν».
Ακόμα κι αν, όπως είπαμε και παραπάνω, αυτό το μέγεθος αφορά τη μεγαλύτερη μερίδα γυναικών. «Είναι ο πιο “αληθινός” σωματότυπος, όχι αυτός που έχουμε συνηθίσει ως “πρότυπο”» θα πει και η Ξένια Τζιαμπίρη.
Οι εταιρείες-πελάτες ζητάνε όμως αυτά τα μοντέλα; Υπάρχει μεν αγορά, αλλά δεν τα ζητάνε πάντα, όπως επιβεβαιώνει το πρακτορείο. Η Αλεξία Κούβελα θεωρεί πως τα mid-size σώματα, πάντως, είναι ιδανικά για μαγιό και εσώρουχα τα οποία μπορούν να αναδείξουν. Όχι ότι δεν μπορούν να αναλάβουν και κολεξιόν ρούχων, απλά εκεί, οι πελάτες τείνουν να μην τα επιλέγουν τόσο διότι «δεν θα “γεμίσουν” το ρούχο όπως μία plus size κοπέλα», που έχει μεγαλύτερο στήθος και περιφέρεια.
Αυτό που η Ξένια Τζιαμπίρη, βέβαια, έχει να σχολιάσει είναι πως θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερη mid-size εκπροσώπηση και σε πιο μοντέρνα ρούχα, κάτι που για την ώρα δεν συμβαίνει τόσο.
Το diversity είναι απαραίτητο για τη μόδα, αλλά μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μία τεράστια βιομηχανία που συχνά συνομιλεί με τις επιταγές της εποχής της στον βωμό του κέρδους. Ακόμα κι αν ένα brand επιλέξει γι’ αυτόν τον λόγο ένα mid ή plus μοντέλο, η σημασία για τα ίδια τα μοντέλα είναι ότι το μήνυμά τους -δηλαδή ότι η μόδα θα πρέπει να τους χωράει όλους- έχει διαδοθεί.
Ακόμα κι αν στην Ελλάδα τα βήματα για να αγκαλιάσει η μόδα τα μεγαλύτερου μεγέθους μοντέλα είναι μικρά, δεν παύουν να είναι «μικρά-μεγάλα». Για το τέλος, η Αλεξία Κούβελα μας υπενθυμίζει το εξής: «Δεν μας δίνονται ευκαιρίες, τις δημιουργούμε. Γιατί όταν κυνηγάμε να δείξουμε το προσωπικό μας στυλ, αποδεικνύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μόδα».
Πόσο μάλλον, όταν αυτά τα μοντέλα είναι γυναίκες σαν εμάς.