Η Elizabeth Taylor απέσπασε δύο Όσκαρ στη δεκαετία του ’60 για δύο πολύ διαφορετικές ταινίες, που εκφράζουν δύο εντελώς αντίθετες εποχές και απαιτούσαν άλλου τύπου προσέγγιση και ευαισθησία. Στο “Ζήσαμε στην Αμαρτία”, η Taylor υποδύθηκε την πόρνη σε ένα αγοραίο μελό, φέρνοντας στο νου τις παιδικές ασθένειες περασμένων δεκαετιών, που ήθελαν τις ηθοποιούς υπερβολικές στο δράμα και, ουσιαστικά, υποχείρια ενός συστήματος που τις όριζε και τις πλάσαρε στο κοινό με συγκεκριμένη εικόνα. Ωστόσο, στο "Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ", ενσάρκωσε θεϊκά τη Μάρθα από την κόλαση, μια γυναίκα με περιττά κιλά, βουτηγμένη στο αλκοόλ, την πικρία και τον κυνισμό, ως ηθοποιός μιας νέας τάξης πραγμάτων, σε σκηνοθεσία του Mike Nichols, χτυπώντας τη σωστή χορδή για τη θρυλικά θετική υστεροφημία της.
Διότι η Taylor ήταν από τις ελάχιστες γαλαζοαίματες του Χόλιγουντ που το κοινό γνώριζε και λάτρευε από τότε που ήταν κοριτσάκι και έπαιζε στη “Lassie”, και παρακολούθησε ως αφοπλιστικά όμορφη debutante και στη συνέχεια ως ενδιαφέρουσα ηθοποιό, στο “Γίγαντα”, τη “Λυσσασμένη Γάτα” και το “Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι”.
Κι ενώ βρέθηκε στο κατώφλι του θανάτου και συντηρούσε πάντα τα φλας και το κουτσομπολιό με τους γάμους και τον πολυτάραχο έρωτά της με τον Richard Burton, κινδύνευε να αποβληθεί από το νέο ρεύμα, ως αναπόσπαστο κομμάτι των περασμένων μεγαλείων του αρχαίου, για τα ’60s, συστήματος παραγωγής σταρ του Χόλιγουντ. Με τη Βιρτζίνια Γουλφ, και χωρίς να έχει την υποσχόμενη συνέχεια, κατάφερε να επιβιβαστεί στο τρένο του τρέχοντος hip και προσαρμόστηκε άνετα σε μια πιo εκσυγχρονισμένη, σέξι και χύμα εικόνα, σαν άτυπη απάντηση της κλασικής Αμερικής στην απενοχοποιημένα εκτεθειμένη σάρκα της Brigitte Bardot.
Ασυνήθιστα πολύ πριν από το θάνατό της, η Taylor είχε περάσει στη σφαίρα του ζωντανού μύθου, ως η γυναίκα με τη μακρά καριέρα, τα υπέροχα βιολετιά μάτια, το ρομαντικό πρόσωπο, την επίμονη φιλανθρωπική δράση και τις μεγάλες συλλογές από αγρίως διαφορετικούς τύπους ανδρών και πανάκριβων κοσμημάτων.