Κλικ Νο.002– Οδηγός αισιοδοξίας για απαισιόδοξους
«Η πολύ σκέψη κλέβει την ευτυχία» δε θυμάμαι που το είχα διαβάσει αυτό, όμως ξέρω πόσο μεγάλη αλήθεια είναι.
Ο κόσμος λένε χωρίζεται σε εκείνους που βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και σε εκείνους που το βλέπουν μισογεμάτο. Κανείς όμως δεν λέει πως είναι θέμα επιλογής το πώς θα το δεις.
Δεν θυμάμαι πότε έγινε μέσα μου το “κλικ” κι αποφάσισα να τη βλέπω… αλλιώς. Ίσως και να έγινε όταν βρήκα τον σκύλο μου (βλέπε Κλικ No. 000). Γενικά δε με λες ούτε αισιόδοξη (σκέφτομαι πολύ για να τα βλέπω όλα ρόδινα) ούτε απαισιόδοξη. Αν έπρεπε να με περιγράψω θα έλεγα πως είμαι μια φύσει απαισιόδοξη που αποφάσισε να αισιοδοξεί για το γαμώτο.Με λες «αισιόδοξη από επιλογή». Τι εννοώ με αυτό; Θα σου φέρω ένα παράδειγμα από φάση που παίχτηκε μόλις την εβδομάδα που μας πέρασε.
Το σκηνικό είναι περίπου το εξής: Βρίσκομαι παρέα με μια κοπέλα από τη δουλειά -μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο από τη βροχή και οι δύο- κάτω από ένα υπόστεγο (ο θεός να το κάνει, αφού το μισό είχε καταρρεύσει αφήνοντας μια τρύπα να!) στριμωγμένη με άλλα 10 άτομα και περιμένω το αναθεματισμένο το λεωφορείο να περάσει επιτέλους να πάω σπιτάκι μου. Ά ναι, ξέχασα να πω πως είναι Πέμπτη, έχει απεργία (βλέπε τρελή κίνηση), η λήξη βάρδιας είναι στις 9, η ώρα είναι 8.30 και εγώ στέκω εκεί και περιμένω κοντά 3 τέταρτα… με βροχή… χωρίς ομπρέλα… με άλλα 10 άτομα να σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή… και τους οδηγούς των διερχόμενων αυτοκινήτων να σιχτιρίζουν επίσης την ώρα και τη στιγμή, αλλά για άλλους λόγους. Το’ χουμε;
Περνάνε 3 λεωφορεία με κάτι χέρια και πόδια (χωρίς υπερβολές) να εξέχουν από τις πόρτες… η χαρά της αγοραφοβίας. Ο κόσμος κυριολεκτικά κάνει εφόρμηση μπας και χωρέσει («Πού πας να χωρέσεις μαντάμ; δε βλέπεις τους άλλους που κάνουν τρυφερά enchanté (βλέπε είναι χαλκομανία) με την πόρτα;»). Κοιτιόμαστε με την μουλιασμένη συνάδελφο… “ούτε καν!”. Τα λεωφορεία περνάνε και μένουμε τελικά 4 άτομα στη στάση που με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίζουμε να πάρουμε ταξί.
Σε αυτή τη διαδρομή έμαθα μεταξύ άλλων: α. πως τελικά το Πάντειο και το Jumbo όλους μας ενώνει β. ότι υπάρχει μια ολόκληρη φιλοσοφία πίσω από τις "all time classic" διαφημίσεις των Jumbo ώστε να τις κάνει να… κολλάνε στο μυαλό σου (ο επίσημος όρος είναι «earworm», ψάξ’ το!) αλλά και το ότι εν καιρώ κρίσης η συγκεκριμένη αλυσίδα καταστημάτων είναι από τις λίγες που δεν πάει για φούντο, το αντίθετο μάλιστα γ. πώς ένας ταξιτζής (πρώην νταλικέρης) βρέθηκε στο Λονδίνο τρεις το χάραμα να απολογείται για έναν άλλο νταλικέρη -επίσης Έλληνα- που είχε κλέψει, αν έχεις το θεό σου, το τηλέφωνο από μια ντουζιέρα. Γυρνώντας σπίτι κι ενώ τα πόδια μου κάνουν πλάτς!πλούτς! μέσα στα παπούτσια συνειδητοποιώ πως αν αυτό το λεωφορείο είχε έρθει τελικά δεν θα είχα να διηγηθώ μια τέτοια τραγελαφική εμπειρία κι ούτε θα είχα μάθει όλες αυτές τις ιστορίες.
Μοιάζει αμελητέο, το ξέρω, αλλά εμένα αυτή η αναποδιά μου έφτιαξε τη διάθεση! Έφτασα σπίτι σφυρίζοντας το “Singing in the rain!” (κλισεδιά I know). Στο δρόμο ανακάλυψα μια λακκούβα που τα λάδια στο δρόμο είχαν κάνει τα πιο απίστευτα χρώματα και σχέδια και που μέσα της «κολυμπούσε» ένα πεταμένο λευκό αλογάκι από σκακιέρα. Κάπου εκεί αποφάσισα πως το σημερινό Κλικ! θα είναι αφιερωμένο σε τέτοιες μικρές αναποδιές και τις εκπλήξεις που μπορεί να σου επιφυλάσσουν, αρκεί να τις δεις… αλλιώς.
Διαβάστε περισσότερα εδώ