Ερωτεύτηκα μια 67χρονη. Τα είχε και με τον Mick Jagger αυτή παλιά. Ε ρε πώς τα φέρνει η ζωή…
Nα τα πάρω απ’ την αρχή, για να μη σε μπερδεύω: Έλαβα το cd της Marianne Faithfull χωρίς να το ζητήσω. Είχα ρωτήσει τη δισκογραφική αν έχουν το καινούργιο του Leonard Cohen – και μαζί μ’ αυτό μου έστειλαν και το άλμπουμ της Faithfull, με τίτλο Give my love to London. «Θα τους περίσσευε», σκέφτηκα. Και μετά από κάνα-δυο μέρες το έβαλα να το ακούσω, από περιέργεια, χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Μια ηλικιωμένη κυρία άρχισε να μου τραγουδάει σε στυλ «τώρα ακούς εμένα, ξέχνα τη την πιτσιρίκα».
Λίγο-πολύ, την ήξερα την ιστορία της Faithfull. Η καριέρα της άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του ’60, εποχή swinging London. Κάποια πετυχημένα singles, «κάποια φυσιογνωμία» που λέει κι ο Τζούμας, μια φωνή εύθραυστη. Εκθαμβωτικά όμορφη, στα 20 της (1966) έγινε το κορίτσι του Mick Jagger, συνοδεύοντάς τον σε κοσμικά πάρτι, εξωτικά ταξίδια και ταξίδια άλλου τύπου. Χωρίζοντας από αυτόν στις αρχές των 70’s, μικρή κοπέλα ακόμα, η Faithfull έζησε άστεγη στο Soho του Λονδίνου για περίπου δύο χρόνια, εθισμένη στην ηρωίνη και υποφέροντας από νευρική ανορεξία. Την περιμάζεψαν κάτι φίλοι, κλείστηκε σε κλινική αποτοξίνωσης, έμεινε για μήνες σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο στο Chelsea χωρίς ζεστό νερό και ηλεκτρισμό μαζί με έναν πανκ μουσικό. Τα πράγματα διορθώθηκαν κάπως με το άλμπουμ Broken English (1979), που έβαλε τη ζωή της και την καριέρα της σε μια σειρά.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά, τα φρεσκάρω με τη wikipedia και παράλληλα ακούω το δίσκο, που είναι απροσδόκητα καλός. Ώσπου φτάνω στο έβδομο τραγούδι, το “Falling back”, που τη βρίσκει να συνεργάζεται με τη νέα τραγουδοποιό Anna Calvi. Στα 67 της, αυτή η κυρία που πέρασε τόσα, που πήγε στην κόλαση και επέστρεψε, βρίσκει μια μουσικό που έχει τα μισά της χρόνια και γράφουν μαζί ένα μικρό αριστούργημα. Η βραχνάδα της, η ταλαιπωρία της φωνής, η αργή εκφορά των λέξεων, είναι λες και η Faithfull γύρισε από την Άλλη Πλευρά με χτυπήματα και πληγές για να μας πει τι είδε.
Διαβάστε περισσότερα εδώ