Το σκηνικό μοιάζει να επαναλαμβάνεται σε κάθε οικογενειακή συγκέντρωση σε κάθε γάμο και βαφτίσι στο οποίο έχεις βρεθεί – και θα βρεθείς- στη ζωή σου: «Εσείς πότε με το καλό θα κάνετε παιδάκι;» ή «Άντε, και εσείς με ένα παιδάκι!». Θα πεις «ευχαριστώ» γιατί είσαι ευγενική, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου πάντα υπάρχει η ίδια απορία «και εσένα, τι σε νοιάζει;»
Και να καταλάβω τη μάνα σου, και τη μάνα μου, που θέλει να δει εγγόνια, αλλά οι υπόλοιποι πραγματικά σε κάνουν να αναρωτιέσαι σε τι μπορεί να τους επηρεάσει η απόφαση να αποκτήσεις απογόνους. Η δικιά σου απόφαση. Τη δική τους ζωή.
Μέχρι και τα τριάντα, είχες το επιχείρημα ότι «είμαι μικρή», μέχρι να βρεις μια σχέση, «δεν έχω βρει τον κατάλληλο», όταν τον βρήκες «δεν ήρθε ακόμα η ώρα» και όταν πλέον παντρεύτηκες ότι θες να ζήσεις λίγο με τον άντρα σου πριν γίνετε γονείς. Εξάντλησες τις δικαιολογίες και τώρα το μόνο που σου απέμεινε είναι να μιλήσεις ειλικρινά: «δεν θέλω, λέμε» ή απλά «δεν θέλω ακόμα».
Που είναι, λοιπόν, το περίεργο ή το πρόβλημα (κατά τους άλλους); Το ότι μεγάλωσες και πλησίασες πια τα 35, τα 38 και τα 40; Ναι, θα στο επιβεβαιώσει και ο γυναικολόγος σου ότι με τα χρόνια η γονιμότητα της γυναίκας φθίνει και η εγκυμοσύνη γίνεται πιο δύσκολη – και πιο επικίνδυνη – μεγαλώνοντας. Ο δικός μου, όμως, μου είχε δώσει και την εναλλακτική: εξωσωματική. Και ας πούμε, ότι ούτε αυτό δεν θέλεις να κάνεις. Εγώ, δεν θα ήθελα, ας πούμε. Μπορώ πάντα να υιοθετήσω, αν τελικά αποφασίσω ότι θέλω ένα παιδί. Μπορεί τελικά να μην τα καταφέρω ποτέ. Είμαι έτοιμη να το αποδεχτώ. Ή έτσι νομίζω. Αν είσαι άτομο που γνωρίζει ποια είναι και ξέρει πραγματικά τι θέλει, τότε πιστεύω δεν θα έχεις πρόβλημα. Δεν ξέρω, εξάλλου, να σου πω αν αυτά τα περίφημα «ρολογάκια» της μητρότητας χτυπάνε και σε… προχωρημένες ηλικίες. Και τι τραύματα μπορούν ν” αφήσουν…
Διαβάστε περισσότερα εδώ