Κλικ Νο. 010- Αλκοολικές αθηναϊκές νύχτες-Ρακόμελο brings people together
Έχεις ακούσει που λένε πως τα καλύτερα βράδια ξεκινάνε με ένα «Πάμε για ένα ποτάκι, στο χαλαρό»; Νομίζω πως όλοι έχουμε να λέμε τέτοιες ιστορίες που το ένα έφερε το άλλο κι εκεί που ξεκίνησες για ένα ποτηράκι κρασί μετά τη δουλειά, κατέληξες (χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις πώς) να κάνεις καραόκε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων σου, αγκαλιά με άτομα που δεν είχες ξαναδεί και κυρίως δεν θυμάσαι καν πως ακριβώς γνώρισες (true story).
Ένα παρόμοιο σκηνικό μου συνέβη όταν αποφάσισα να βγω την Παρασκευή με τον κολλητό μου. Κάτι τα δικά μου κουλά ωράρια, κάτι τα δικά του (ακόμη πιο κουλά) είχα να τον δω κι εγώ δε ξέρω πόσο καιρό. Ραντεβού στο Μοναστηράκι λοιπόν και εν μέσω χιονοθύελλας, έχω κολλήσει στην Κηφισίας, βράζω στο ζουμί μου και κοιτάω μια το ρολόι και μια τα αυτοκίνητα που πάνε σημειωτόν. «Πάλι άργησα…»
Με τα πολλά φτάνω στο κουτουκάκι που είχαμε δώσει ραντεβού. Το πρώτο σημάδι ότι το βράδυ έμελε να είναι… ξεχωριστό, μια παρέα έχει βγάλει μπουζούκι και κιθάρα και έχουν κατάμερακλώσει. Αφού ακούω το γνωστό εξάψαλμο που άργησα, ο κολλητός με συστήνει σε ένα ζευγαράκι που κάθεται στο δίπλα τραπέζι. Είχαν πιάσει τη κουβέντα όσο με περίμενε. Τουρίστες από την Ελβετία. Πίνουν μπύρα και κοιτάνε γύρω τους σα παιδία στο Λούνα Παρκ. Τους συμπάθησα από την πρώτη στιγμή.
Παραγγέλνουμε και σκάει το ρακόμελο, καυτό μέσα στο καραφάκι. «Τι είναι αυτό που πίνετε;» Μας ρωτάνε. «Το καλύτερο πράγμα που θα πιείτε στην Ελλάδα» απαντά ο κολλητός. Φέρνει σφηνάκια, κλείνει το μάτι συνωμοτικά και ….γεια μας!
Μερικά καραφάκια αργότερα τα τραπέζια έχουν ενωθεί, μιλάμε περί φιλοσοφίας, μουσικής, pole dancing (η κοπέλα έχει ένα από τα μεγαλύτερα studio στη Ζυρίχη) και κάνουμε σύντομη ανασκόπηση στην ιστορία του ρεμπέτικου, ενώ στο φόντο παίζει Προύσα.
Αντιλαμβάνομαι πως η συζήτηση γίνεται σε μέσα ένα μείγμα αγγλικών, γαλλικών, γερμανικών και ελληνικών κι όμως συνεννοούμαστε περίφημα. Θυμάμαι το ταξίδι μου στην Ισπανία. Δεν ήξερα καλά καλά να παραγγείλω ένα burger, πόσο μάλλον να ζήσω εκεί κι όμως έμεινα 6 μήνες, σε μια χώρα που σχεδόν κανείς δεν μιλούσε αγγλικά, ούτε καν η παρέα μου!
Διαβάστε περισσότερα εδώ