«Τέλειωσε και η Κυριακή της Τυρινής και σήμερα ξεκινάει η περίοδος της νηστείας. Δεν πειράζει που φάγαμε αρκετό κρέας αυτές τις μέρες, αφού από αύριο θα αποτοξινώσουμε τον οργανισμό μας, τρώγοντας απλά και λιτά». Αυτή θα ήταν μια λογική πρόταση που θα περίμενα να μου πει η μαμά μου ή η πεθερά μου -που είναι και της εκκλησίας- στο χθεσινό τραπέζι όπου γιορτάσαμε την Κυριακή της Τυρινής με τις μεγάλες πιατέλες με τυριά και τυρόπιτες να δίνουν και να παίρνουν στην ταβέρνα της γειτονιάς.
Κανείς από το σόι, όμως, δεν νηστεύει όπως πρέπει, ειδικά εγώ που προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι «δεν θα μου λείψει η τυρόπιτα» και «δεν είναι ανάγκη να φάω δύο σήμερα». Το πρόβλημα, δεν είναι η νηστεία, ούτε ότι είχα θέμα να καταβροχθίσω δύο τηγανιτά τυροπιτάκια ως ορεκτικό. Το θέμα είναι ότι τηρούμε τα έθιμα και τις γιορτές που μας αρέσουν (βλέπε Τσικνοπέμπτη) αλλά ξεχνάμε αυτά που πρέπει (βλέπε Σαρακοστή), ότι βλέπουμε κάποιον (ακόμα και τον εαυτό μας) να θέλει να κάνει δίαιτα (ή πιο σωστά να του λέμε ότι πρέπει να κάνει δίαιτα) και επειδή γιορτάζουμε να του δίνουμε με το ζόρι φαγητό μέχρι να σκάσει.
Αφού ξεπέρασα το γεγονός ότι γιορτάζουμε οικογενειακώς την Κυριακή της Τυρινής αναρωτήθηκα: Γιατί τρώμε πολύ; Τα αίτια μπορεί να είναι ψυχολογικά, συναισθηματικά ή απλά συγκυριακά. Μπορείς να κάτσεις να αναλύσεις τους χίλιους-δυο λόγους για τους οποίους επιλέγεις να φας για βραδινό μακαρόνια μαζί με ψωμί, σοκολάτα και μερικούς ξηρούς καρπούς για να χορτάσεις αντί να σκάσεις με το γιαουρτάκι που κοντεύει να λήξει και κάθεται μόνο του πίσω-πίσω στο ψυγείο.
Διαβάστε περισσότερα εδώ