Ο Romain Duris και η Adèle Haenel, δύο από τα νέα αστέρια του γαλλικού σινεμά, μιλάνε αποκλειστικά στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο για τους ρόλους τους στην ‘Καινούρια Φιλενάδα’ και τον ‘Έρωτα με την Πρώτη Μπουνιά’ αντίστοιχα, όπου κλήθηκαν να υπερβούν τα στερεότυπα γύρω από τη σεξουαλικότητα των φύλων τους και να ερευνήσουν την ανάγκη για αγάπη πέρα από την κοινή αποδοχή.
O François Ozon διάβασε σε μια συνέντευξη την επιθυμία του Romain Duris να υποδυθεί μια γυναίκα και την εκπλήρωσε, προσφέροντάς του τον κεντρικό ρόλο στην ιδιότυπη δραματική κομεντί Η Καινούρια Φιλενάδα: «Είναι αλήθεια πως ανέκαθεν ήθελα να ζήσω την εμπειρία της απόλυτης μεταμόρφωσης, που δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα με λίγες λέξεις», υποστηρίζει ο Γάλλος ηθοποιός. «Αν υποθέσουμε πως οι ηθοποιοί συχνά φοράμε στολές για να αλλάξουμε από αυτό που είμαστε στην αληθινή ζωή σε κάτι άλλο, τότε η γυναίκα, για έναν άνδρα, είναι η ωραιότερη στολή». Με τη συνδρομή ενός χορογράφου για την πόζα και τις χειρονομίες της Virginia, ο Duris προβληματίστηκε με ένα χαρακτήρα που δεν μπορούσε να μεταφέρει εκτός πλατό («δεν γινόταν να φοράω φουστάνια στο σπίτι μου ή να βγω έξω για να πιω ένα ποτό ντυμένος γυναίκα»), τον οποίο γρήγορα κατάλαβε πως όφειλε να τον διαφοροποιήσει ριζικά από τον άνδρα που βλέπουμε αρχικά στην ταινία, ένα σύζυγο που έχει μείνει χήρος με ένα παιδί και με την ασυνήθιστη… συνήθεια της παρενδυσίας.
«Θέλησα να δώσω υπερηφάνεια και λάμψη στη Virginia. Τη φαντάστηκα σαν την Pretty Woman, μια μοντέρνα ηρωίδα που προέρχεται από ένα δράμα και θέλει να ζήσει με αξιοπρέπεια και χαρά», λέει. Το μακιγιάζ και η περούκα τον βοήθησαν πολύ, ενώ τα ψηλά τακούνια χρειάστηκαν κανονική προπόνηση, σε μια συνεχή άσκηση κατανόησης της γυναικείας φύσης στις πιο μικρές και καθημερινές κινήσεις, από το να ανοίξει μια πόρτα, μέχρι να πιει ένα ρόφημα.
Σε μια ταινία με πολλαπλές σινεφίλ αναφορές και συνδυασμό ειδών, που «πατάει» στα στιλιζαρισμένα μελοδράματα του Douglas Sirk, την πονηρή πλοκή του Alfred Hitchcock και τη σοφιστικέ εξερεύνηση της μάχης των φύλων των αμερικανικών κομεντί της χρυσής περιόδου, ο σκηνοθέτης François Ozon επιχείρησε μια απροσδιόριστα ρετρό τοποθέτηση της Καινούριας Φιλενάδας σε ένα σύμπαν όχι απαραίτητα, και σίγουρα όχι ευδιάκριτα, γαλλικό. Πρόθυμος να ταξιδέψει έξω από τα σύνορα και την πεπατημένη, όχι τόσο για να ακολουθήσει τυφλά ένα σκηνοθέτη που θαυμάζει, αλλά για να βγει κερδισμένος σε ανθρώπινες εμπειρίες, ο Duris ομολογεί πως από τότε που ολοκλήρωσε την Καινούρια Φιλενάδα κοιτάζει τις γυναίκες με άλλο μάτι. «Είναι λίγο αστείο, αλλά ενώ παλιότερα φυσιολογικά δεν με ένοιαζε καθόλου, τώρα πλέον προσέχω το μακιγιάζ τους, αν μια γυναίκα έβαλε πούδρα βιαστικά ή αν βάφτηκε πιο πολύ από ό,τι της ταιριάζει!» Θεωρεί ότι μια γυναίκα φροντίζει την εμφάνισή της περισσότερο για την ίδια ή για τους άλλους; «Μα, και τα δύο», παραδέχεται χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η Adèle Haenel και ο Kévin Azaïs στην ταινία Έρωτας με την Πρώτη Μπουνιά
Η 25χρονη Adèle Haenel έπρεπε να νικήσει σπουδαίες συνυποψήφιές της, όπως η Marion Cotillard και η Juliette Binoche, για να κερδίσει το φετινό Σεζάρ για τον πρώτο γυναικείο ρόλο, με την καταπληκτική της ερμηνεία στο φιλμ του Thomas Cailley Έρωτας με την Πρώτη Μπουνιά, όπου υποδύεται τη βλοσυρή, σχεδόν αγέλαστη, τεταμένη και επιθετική Madeleine, μια κοπέλα που προπονείται στην κολύμβηση, εξασκείται στις πολεμικές τέχνες, λαχταράει μια ζωή με μιλιταριστικού τύπου πειθαρχία και τελικά ανταμώνει με έναν πιο τρυφερό αλλά εξίσου ευαίσθητο νέο, τον Arnaud, σε μια επεισοδιακή καλοκαιρινή στρατιωτική κατασκήνωση.
Έσο έτοιμος είναι το motto της ηρωίδας, και ρωτάω την Adèle κατά πόσο η ετοιμότητα χαρακτηρίζει και την ίδια. «Το να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος είναι η βασική αρχή της ηθοποιίας», απαντά έμμεσα, για να περάσει αμέσως στο πρακτικό κομμάτι του φιλμ: «Κολυμπούσα καθημερινά, έκανα μποξ και ποδήλατο επί δύο μήνες, και απόλαυσα κάθε λεπτό της προπόνησης, γιατί είχε πλάκα. Το θέμα είναι να κάνεις την κατάλληλη προετοιμασία για να μπορέσεις να τολμήσεις το άλμα από την κορυφή, όταν και όποτε σου ζητηθεί. Δεν είναι όλα γραμμένα στο σενάριο και δεν ξέρεις ποτέ τι ακριβώς χρειάζεται να συλλάβεις, στον παρόντα χρόνο». Η Haenel –η οποία αγαπάει πολύ τη γυναίκα που υποδύθηκε, γιατί πάντα προτιμάει μια cool κοπέλα με ισχυρή και αστεία προσωπικότητα, που δεν είναι χαζά εξωστρεφής, από μια βαρετά εξωστρεφή τύπισσα που τελικά σου σπάει τα νεύρα– συνειδητοποίησε πως η ταινία ήταν κάτι ιδιαίτερο από τη στιγμή που πρόβαρε μαζί με το σκηνοθέτη μια σκηνή κατά την οποία κυνηγούσε ένα ζωντανό κουνάβι στην πισίνα του σπιτιού της Madeleine!
Ωστόσο, το κρίσιμο σημείο της ταινίας έρχεται στο δάσος, όταν η Madeleine επιπλέοντας στο ποτάμι (το συμβολικό σύνορο του οχυρού αυτοπροστασίας και μιας άγνωστης προοπτικής που ενδεχομένως περιλαμβάνει την αγάπη που ξεβολεύει και αναζωογονεί) πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να συνεχίσει την εκπαίδευση ή να εμπιστευτεί το φίλο της, ρίχνοντας παράλληλα τις άμυνές της. Τι μπορεί να σκεφτόταν η Madeleine όταν παραδινόταν αμαχητί στο νερό; «Όταν έχεις κηρύξει πόλεμο και αμύνεσαι συνεχώς εναντίον της βίας που παραμονεύει και σε απειλεί, σου φαίνεται περίεργο πως κάποια στιγμή θα φτάσει η ώρα της ειρήνης. Η Madeleine βρισκόταν μια ζωή στα χαρακώματα και ενίσχυε τις άμυνές της, αλλά αντιλήφθηκε ότι δεν χρειάζεται να προσπαθεί τόσο πολύ. Ωστόσο, ο χαρακτήρας της δεν άλλαξε. Απλώς, πλησίασε πιο κοντά στον Arnaud, και αυτός σε εκείνην».