Σε ένα νορμάλ κείμενο για την ελληνική τηλεόραση για κάποιες από τις (ψιλο-)εξευτελιστικές συνήθειες της, θα έβρισκες, ίσως, μια ειρωνική, κανίβαλη ανάλυση – τηλεκριτική το λένε.
Όμως, εδώ, δεν θα βρεις αυτό, συγνώμη. Εδώ και καιρό, δεν έχω καμία διάθεση να ειρωνευτώ / κανιβαλίσω / στενοχωρήσω κανέναν, πόσω μάλλον για να γίνει λίγος θόρυβος παραπάνω.
Απλώς, τον ελάχιστο χρόνο που περνάω τώρα πια μπροστά στην τηλεόραση, με πιάνει μια συμπάθεια – στενοχώρια για (κάποιους) ανθρώπους της, που έχουν χάσει τη μπάλα, τα τέρματα, το γήπεδο ολόκληρο. Αν μπορούσα, φιλικά πάντα, θα (τους) έλεγα να σταματήσουν. Όχι την εκπομπή που κάνουν. Κανά δυο αρρωστημένες συνήθειες, που απομακρύνουν τον κόσμο από την τηλεόραση. Ας πούμε:
1. Το να μην έχουν συναίσθηση της ώρας. Ναι, ναι, πρωί – μεσημέρι – βράδυ – σαλόνι – τραπεζαρία – κρεβατοκάμαρα, εδώ και χρόνια έχουν γίνει ένα. Και, ναι, για πολύ καιρό, είχε πολύ πλάκα το να βλέπεις μια παρουσιάστρια με ντεκολτέ της αβύσσου, λαμέ, ψηλοτάκουνα και promising μακιγιάζ στις 10 το πρωί. Δεν έχει πλάκα πια. Είναι υποβάθμιση.
2. Το να είναι -σώνει και ντε – φίλοι μεταξύ τους, οι άνθρωποι μιας εκπομπής. Στην κανονική ζωή, απολύτως άσημων ανθρώπων, για λόγους εργασιακής ειρήνης, όσοι δεν συμπαθιόμαστε και μοιραζόμαστε τα ίδια λίγα τετραγωνικά, λέμε μια καλημέρα (μπορεί και όχι) και μετά κάνουμε ο καθείς τη δουλίτσα του. Τυπική συνεργασία λέγεται και αποδίδει. «Στην τηλεόραση δεν γίνονται αυτά», θα σου πει ο παρουσιαστής. Παλιά, θα συμπληρώσω εγώ. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Είμαστε (πιο) φτωχοί (από ποτέ), τουλάχιστον, ας μας μείνει η αξιοπρέπεια. Μη με βάλεις να φιλήσω τον πιο αντιπαθή του γραφείου, θα παραιτηθώ. Απλά πράγματα.
3. Το να είναι οικείοι, άνετοι, χαλαράκηδες με το κοινό. Λίγοι το καταφέρνουν, χωρίς να γίνονται προσβλητικοί. Δεν γίνεται. Απλώς δεν γίνεται. Με τον καιρό, ο σβέρκος του παρουσιαστή που με το ζόρι γίναμε κολλητοί, φαρδαίνει και γι’ αυτό στο τέλος ξύνει τη μύτη του on camera και καθόλου δεν τον νοιάζει που εγώ πίνω τον καφέ μου.
Διαβάστε περισσότερα εδώ